Lebensraum

“Toneel, mime, dans, illusionisme, acrobatiek en muziek “lees ik. Ik heb even nog geen beeld erbij. “Ik ga het zien” dacht ik. De insteek was meer een gezellig avond met haar. We hebben al een tijdje contact, dan over het een dan over het ander. En vorige week besloten we maar eens een wijntje te gaan drinken samen.

We zitten in het theatercafé en drinken een glas witte wijn en praten over alles wat ons zo dagelijks bezig houdt. “Ken je het?” vraagt ze. “Nee” zeg ik, “wel even gekeken maar ik heb niet echt een beeld”. Dan vertel ik dat ik met een vriendin vaker kleinere voorstellingen boek omdat die vaak verrassend goed zijn. Ik vind het leuk om verrast te worden met voor mij nog onbekende in het theater.

Als het doek op gaat zie ik een soort ouderwets huiskamer in jarentachtig bruin. Dit was totaal niet wat ik verwacht had toen ik op de site zijn achtergrond las. Twee mannen liggen in bed en worden wakker. In een blijkbaar vast ritueel staan ze op, maken het bed op en veranderen die in een kast. Mijn verbazing en daarmee interesse beginnen nog meer te groeien. Terwijl de twee als een goed geoliede machine op wonderbaarlijke wijze het ontbijt klaarmaken, denk ik meermaals “zou dat bij mij thuis ook mogelijk zijn?” Dan zie ik tegen de wand iets bewegen en beginnen twee andere mannen die geheel opgingen in het decor, de boel op prettige wijze muzikaal te omlijsten.

Even denk ik aan Jochem Myjer en de sketch waarin hij niet naar bed wil en waarbij hij onzichtbaar in een pyjama in de kleur van de bank nog even wat tijd denkt te rekken. Zou dat de inspiratie geweest zijn voor de geweldige “behangpakken” van de muzikanten? Dan verschijnt er een pop op het toneel en zoals het hoort behoort de rust en regelmaat van de mannen geheel tot de verleden tijd. Terwijl ik gedurende het stuk van de ene verbazing in de andere val, het uitschater en me afvraag hoe je dit kunt bedenken en nog meer hoe je dit aan iemand kunt uitleggen, ben ik nog het meest gefascineerd door de spierbeheersing van deze dame en heren. Samen met een onfeilbare mimiek maken ze dit theater tot een waar schouwspel. Pure kunst.

Vandaag lees ik op de site “Met trots delen we mee dat gisteren tijdens het Gala van het Nederlands Theater Jakop Ahlbom de VSCD Mime prijs heeft ontvangen voor de voorstelling Lebensraum”. Ik denk: “helemaal terecht!”