“Nee, niet in mijn familie” dacht ik de eerste keer toen
ik de vraag hoorde, “maar in mijn directe omgeving helaas meer dan me lief is”.
Wil iedereen die te maken heeft of heeft gehad met kanker opstaan, was de vraag
van Wethouder Meta Jacobs. Ik was bij een bijeenkomst waar een groep kinderen had
besloten om mee te fietsen tegen kanker.
Niet bij mijn ouders of familieleden. Hoewel mijn opa is
aan leukemie gestorven maar dat was voor ik geboren was. En de broer van mijn
vader maar dat was helemaal van voor mijn tijd. Wel in mijn directe omgeving.
Mijn overbuurman toen ik nog heel jong was. Vaak ben ik bij zijn vrouw gaan
theedrinken om de leegte wat draaglijker te maken. De andere overbuurman, 25
was hij met een gezin met jonge kinderen. Als hij ouder was geweest had hij nog
langer kunnen leven vanwege de celdeling. Hoe krom kan het leven zijn. De juf
op school waar ik zo veel contact mee had, de moeder van een jongetje bij ons
op de vereniging, de vader van een vriendinnetje van mijn dochter. De beste
vriendin van mijn schoonzus, haar broer en nu ook zijn vrouw. De vrouw van een
goede vriend van mijn moeder en toen zij genezen was, overleed hij binnen een
half jaar aan dezelfde ziekte. De kleinzoon van de opa en oma op de camping die
nu aan het vechten is. En dat is echt nog niet iedereen.
Zoveel mensen en nooit had ik er aan gedacht. Tot hij me
vroeg of ik donderdagochtend bij de eerste vergadering kon zijn. “Vergadering?
“ zei ik, “waarvan?” Een aparte manier van vragen of ik in het nieuwe bestuur
van KWF afdeling Lelystad wilde plaatsnemen. Even moest ik er over nadenken,
had ik genoeg tijd want als je iets doet, moet je het goed doen is mijn motto.
Het enthousiasme van de 2 mannen werkte aanstekelijk. En inmiddels zijn er al
heel wat plannen over tafel gegaan. Niet zomaar loze beloftes maar plannen met
inhoud. Het doet me goed, eindelijk kan ook ik mijn steentje bijdragen. Vorige
week was de collecteweek en liepen heel wat mensen deur aan deur voor een
bijdrage aan het KWF. Ieder met een eigen verhaal waarom ze zich willen
inzetten. Samen zijn we sterk. Onze jongste vrijwilliger is een meisje van 8
jaar. Alleen lopen mag ze niet, dat is niet veilig. Maar haar motivatie om te
lopen is zo sterk. Haar vader is overleden aan kanker en dus loopt haar moeder
met haar mee. Ze snapt er niets van dat er ook nog mensen zijn die niets willen
geven. Voor haar is dat zo ondenkbaar.
Inmiddels zijn alle collectebussen ingeleverd en voor ons
als bestuur betekent dat bijna de laatste fase van de collecte. Het was even wennen
dit jaar, alles was nieuw maar samen komen we er uit. De opbrengst is iets
lager dan die van vorig jaar maar met de 19.000 euro die we nu kunnen tellen
zijn we erg blij. We ruimen de spullen weer op, plannen een nieuwe datum om bij
een te komen en nemen allemaal wat lege
bussen mee voor evt. verjaardagen, bruiloften, evenementen. Ook die
mogelijkheden willen we promoten. Alleen de collecteweek is niet genoeg.
Hier zit ik dan, naast een koffer en een stuk of tien
lege collectebussen van het KWF. Op en bankje bij het kantoor van de bank wacht
ik geduldig tot mijn medebestuursleden de papieren hebben afgehandeld.
Onverwacht maakt hij een foto van mij. Het lijkt alsof ik wacht om op reis te
gaan. En onverwachts heeft die foto meer lading dan onze bedoeling is. Wij
strijden samen met vele andere vrijwilligers voor mensen met kanker. Mensen die
graag nog de reis van het leven willen afmaken maar waarvan zomaar opeens hun
reis een andere kant op gaat een andere bestemming heeft gekregen. Daar op het
bankje hoop ik dat onze hulp kan bijdragen aan het feit dat iedereen een morgen
verdient. Daar op het bankje hoop ik dat met deze bijdrage velen hun nieuwe
bestemming voorlopig nog niet bereiken maar terug kunnen keren naar huis. Naar
hun man, vrouw, kinderen, iedereen die ze lief is. Want iedereen verdient een
morgen, een morgen om weer naar huis te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten