Ze waren 15 jaar bij elkaar. Ik ga als vanzelf na of ik
in die tijd signalen heb gezien. “Ik heb het nooit gemerkt” zegt ze dan, alsof
ze mijn gedachten leest. Een paar dagen geleden heeft hij het verteld. Verteld
dat er een ander was. Dat er meer andere zijn geweest. Maar dat hij het haar
niet kon vertellen. Hij kon het niet vertellen omdat hij van haar houdt. Nog
steeds. En hij wilde haar geen pijn doen. Maar hij kon het ook niet vertellen
uit schaamte en nog wel het belangrijkste, omdat hij niet wist wat hij er mee
moest.
In het begin begreep hij het niet van zichzelf. Hij
probeerde het te verdringen maar het gevoel bleef. Soms ging het tijden goed.
Daarna kwam dan weer een periode van onzekerheid over wie hij was. Hij had blijkbaar
gevoelens die anderen niet hadden. “Ik vindt het zo erg” zegt ze “hij heeft
zich zo alleen gevoeld. Maar ik begrijp wel dat hij het voor mij verzwegen
heeft”.
Zijn geworstel bleef maar duren. Altijd vaag op de
achtergrond aanwezig. Tot die keer dat hij voor zijn werk in het buitenland
was. Twee weken alleen in een hotelkamer. Overdag in beslag genomen door werk,
maar de avonden waren lang en alleen. Die avond was hij de stad in gegaan. Moe
van het alleen zijn was hij een gezellig café ingelopen en al snel was hij aan
de bar in gesprek geraakt. In een
opwelling had hij er aan toegegeven. Hij had er wel eens eerder over gedacht.
En altijd hoopte hij dan dat het daarna over zou zijn. Dat het gewoon een foute
fantasie was die zich in zijn hoofd genesteld had. Maar dat bleek alles behalve
waar. Die man had zijn ogen geopend. Blij was hij dat hij de volgende dag weer
naar Nederland kon. Hem had hij nooit meer gezien. Hij wist alleen zijn
voornaam. Maar die ene avond had zijn leven veranderd.
Terug in Nederland bij haar had hij zich schuldig
gevoeld. De kinderen waren nog jong en voor geen goud wilde hij ze missen. Uit angst
om haar en de kinderen pijn te doen had hij het weer proberen te verdringen. Bang
voor zijn eigen gevoel. Maar het was terug gekomen. En in de jaren kwamen er
steeds meer mogelijkheden waar hij geen weerstand aan kon bieden. Hij leefde in
twee werelden. Naar mate zijn kinderen groter werden voelde hij zich steeds
meer schuldig. Bang dat hij onbewust zijn gedrag zou laten zien. Nu moest hij
het niet meer alleen voor haar verborgen houden, maar ook voor zijn kinderen.
De druk werd groter en toch…. Toen ontmoete hij hem. Hij wist instinctief dat het
tijd werd open kaart te spelen. Hij moest het haar vertellen. Ze was altijd
zijn grootste steun geweest in alles behalve in dit. Ze had er recht op om het
te weten.
“Ben je boos” vraag ik haar. Ze lijkt er even over na te
denken. “Nee” zegt ze dan “niet boos, ten minste niet op hem. Wel een beetje op
mezelf dat ik het nooit gemerkt heb.
Achteraf zie ik het nu wel, maar ik dacht dat het kwam door het drukke
leven dat we hadden. Dat je automatische een beetje meer naast elkaar gaat
leven”. Ik kijk naar haar. Ik zie hoe moeilijk ze het er mee heeft. “Voel je je
verraden?” vraag ik dan. Weer weegt ze haar woorden in haar hoofd. Dan zegt ze “Ik
denk dat ik erger geweest zou zijn als het een vrouw was geweest. Het is niet
dat hij niet van mij houdt maar dat hij ook of eigen meer van mannen houdt”. Haar woorden blijven even hangen in de lucht.
“En nu?” ik weet dat het een vraag is waar ze zelf nog geen antwoord op heeft
maar ik moet hem toch vragen. Ze heeft het nodig om weer in het heden te komen
en om over de toekomst na te denken. “Ik weet het niet” zegt ze. “We hebben
afgesproken om het even te laten bezinken en dat ik alle vragen die ik heb of
krijg zal stellen. Als ik er klaar voor ben ga ik kennismaken met die andere
man. Ik wil weten wie de ander is die zo belangrijk is in zijn leven. En dan
zien we het wel.”
Ik zie haar verdriet maar toch valt het me op hoe rustig
ze er eigenlijk onder is. Haar leven bleek ineens een grote leugen en toch is
ze niet boos. Ik voel een diep respect voor haar. “Concurrentie van een man is
een andere concurrentie” zegt ze dan. “Hij blijft mijn vriend. Ik hou nog net
zoveel van hem en hij houdt van mij. Maar onze relatie is wel veranderd en dat
moet wennen…..”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten