Vandaag had ik een gesprek, een goed gesprek. Over zijn
bedrijf, over mijn bedrijf. Organisatieontwikkeling en loopbaanbegeleiding doet
hij. Op het einde kwamen we op mijn naam en logo. Ik denk al wat langer na over
een nieuw logo. Want ik ben niet ontevreden maar helemaal tevreden ook niet.
Het mag krachtiger, strakker. Vandaaruit ging ik nadenken over de naam van mijn
bedrijf. Ook daaraan begon ik te twijfelen. Maar nu de stap, laat ik dit los en
stort ik mij in het nieuwe onbekende……
Maandag zwaaide ik mijn zoon uit. Niet de eerste keer
maar deze keer gaat hij wel weer een stukje verder. Voor mij als moeder een
stapje verder. In een gastgezin. Het water over. Loslaten, vertrouwen. Zoals
iemand ooit over mijn autorijkunsten zei tegen mijn zoon: “ik vertrouw je
moeder wel maar de rest van de wereld niet”. Dat gevoel overvalt mij nu. Ik
vertrouw hem wel maar lees toch net iets te vaak het nieuws. Blij was ik met de
sms gisteravond waaruit blijkt dat hij het loslaten lastiger vindt dan het leek
toen hij met amper een kus richting de bus vertrok. Het gaat goed met hem, ik laat de teugel
verder vieren maar of al toe ben aan loslaten…..
Vorige week stopte ik met één van mijn
vrijwilligerstaken. Ik kon het niet de aandacht geven die het verdiende. Daar
voelde ik me schuldig over en dat vrat energie. Daarbij moet ik er volgend jaar
toch mee stoppen dus kon ik het beter nu loslaten. Daar is het weer. Het loslaten
van iets dat ik zo leuk vond. Waar ik ooit zoveel energie van kreeg. Verstandig
of niet. Het kriebelde toen ik daar die avond zat en bijna zou ik me weer
opnieuw aangemeld hebben. Maar het is goed zo. Tijd voor een ander met meer
tijd. Ik moet het loslaten…..
En nu heb ik net een e-mail geschreven. Met pijn in mijn
hart vertel ik iemand dat ik hem ga los te laten. Het kan niet anders, het
moet. Ik krijg geen lucht. Geef geen lucht als ik het niet doe. Of het goed is
weet ik niet maar het moet. Zo graag zou ik vasthouden, me vastklampen en nooit
meer loslaten. Ik weet niet of het mijn verstandig volgen is of juist mijn
gevoel. Ik moet het zeggen, ik moet loslaten om misschien ooit weer vast te
kunnen houden.....
Loslaten is blijkbaar het woord deze week. Nog zoveel voorbeelden
zou ik kunnen geven die me deze week overkwamen. Het lijkt wel alsof alles in
het teken staat van loslaten deze week. Het staat waarschijnlijk al tijden met koeienletters
overal geschreven, maar ik zag het niet, wilde het niet zien. Nu kan ik er niet meer omheen. Ik moet
loslaten. Maar wat, wat moet ik allemaal loslaten? Alles, niets of delen. Mijn verleden,
mijn heden, mijn vertrouwen, mijn normen, mijn waarden, mijn ideeën, mijn
kinderen, degene die ik zo lief heb of mezelf…….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten