Ooit zat ik in de trein met een nichtje. Ik was een jaar
of 15 misschien 16. Schuin tegenover me zat een lange slanke knappe jongen met
donker haar. Hij lachte naar mij. Verlegen lachte ik terug. Hij vroeg waar we
heen gingen. Onze reis ging naar Middelburg. Een station voor ons stapte hij
uit maar wel met mijn adres op zak. Een week later kreeg ik de meest
fantastische brief van hem. Prachtig was dat. Een week lang dacht ik aan hem en
voelde me vereerd. Nu worden er in de trein 06 nummers uitgewisseld en gaan we per
sms door het leven. En als je een berichtje stuurt wil je er graag direct een
terug. Met What’s app is het nog een stapje erger. Dan zie je zelfs of de ander
ondertussen al online is geweest en jouw bericht gelezen heeft. De twijfel
slaat toe als er dan geen bericht terug komt. Want waarom niet?
De druk is groot. En elke dag wordt de druk groter. Nog
meer manieren om elkaar te volgen. Nog meer manieren om te zien wat een ander
doet en hoe een ander het heeft en met wie hij contact heeft. Afspreken hoeft
niet meer. Foto’s zetten we online. We houden een schijnwereld hoog. Gesprekken,
echte gesprekken voeren we niet meer. En we zijn vooral met de schone schijn
bezig. We moeten voldoen aan de standaard. Ook in het zakenleven is de druk
hoog. Vroeg je lang geleden een offerte op, dan duurde het even voor je die ook
daadwerkelijk in huis had. Ook de verkoper had na het verzenden nog even de
tijd en kon door met andere werkzaamheden. Nu verwacht je na je telefoontje
binnen een half uur de offerte in je e-mailbox en weet de verkoper dat de deal
verloren is als de getekende opdracht niet linearecta retour komt. De wereld is
snel, zoveel sneller dan een paar jaar geleden. Alles moet snel, sneller. De
druk wordt opgevoerd. Presteren moet je, en snel een beetje.
Als ik thuis kom ligt er een kaartje in de bus. Een
kaartje met een hartje er op. Ze weet dat ik gek ben op hartjes en heeft deze
kaart zorgvuldig voor mij uitgezocht. Zo ook met mijn verjaardag en een paar
dagen nadat ik de sleutel kreeg. Ik ben gek op kaartjes. En haar kaartje tovert
een lach op mijn gezicht. “Wat lief” denk ik. En even voel ik me heel speciaal.
Niet voor niets melde ik mij aan bij Postcrossing en nu ontvang ik kaartjes van
allerhande plaatsen op de wereld. Kleine cadeautjes zijn dat. Zo ook dit kaartje van haar.
Romantisch verlang ik terug naar de brieven. Met de hand
geschreven brieven met echt gevoel. Ik neem me voor een paar mensen te
selecteren en in de kerstvakantie een handgeschreven brief te schrijven. Gewoon
om het gevoel van het schrijven en het gevoel van het krijgen. De ander laten
weten dat ze speciaal zijn voor je. Dan kijk ik naar de kerstkaart met het
hartje. Ik moet ook nog kerstkaarten schrijven. Vroeger schreef ik veel kaarten
maar met de jaren is het kaarten schrijven verloren geraakt. Ik pak de doos met
kerstkaarten en selecteer alvast de mooiste en leg ze op een stapel op de hoek
van de tafel. Morgen ga ik ze schrijven. Niet omdat het moet maar omdat ik een
handje vol mensen wil laten weten dat ik om ze geef. Echt om ze geef.
En dan neem ik een besluit. Vandaag voer ik een nieuwe
trend in. Niet het “slow cooking” maar “slow writing”. Niet een snelle e-mail
maar echte brieven. Morgen koop ik met zorg mooie postzegels en voor kerst geef
ik mezelf mooi briefpapier cadeau. En stiekem hoop ik dat ik ook een brief
terug krijg. Nog mooier zou zijn als ik een trend kan zetten. Dat we naast de
e-mails, smsjes, appjes en andere snelle communicatie weer de tijd nemen om af
en toe eens te gaan zitten en elkaar een brief of kaart te schrijven. Dat de
jeugd over een paar jaar weer liefdesbrieven schrijft. En dat ouderen die niet
bij elkaar om de hoek wonen elkaar op de hoogte houden van het dagelijkse leven
per brief. Niet omdat het moet maar gewoon omdat het zo leuk is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten