Koud is het niet maar voor de gezelligheid heb ik toch de haard maar aangedaan. En tig kaarsen natuurlijk. Zij is het type dat zegt wat ze denkt en stiekem ben ik daar wel eens jaloers op. Gewoon ongegeneerd zeiken op alles en niks en alles wat je denkt eruit gooien. En er nog mee weg komen ook. Af en toe zou ik wel wat meer van haar willen hebben. Het gekke is dat zij dat andersom dan weer heeft. Het principe van als je krullen hebt, wil je steil haar en andersom. Vroeger wilde ik bruine ogen. En eigenlijk zou ik ook wel slanker willen zijn. Maar dan weer niet zo graag dat ik daarvoor drie keer per week naar de sportschool wil gaan en op zo’n naar dieet. Want dat staat dan weer niet op mijn wensenlijstje.
Over wensenlijstjes gesproken. De Kerstman bestaat dus niet. Ik weet het nu zeker. Vanochtend heb ik nog zo onder de boom gekeken, maar die mooie te knappe man van het plaatje kan echt nooit in een van die cadeautjes zitten. Zelfs niet als je de lucht er uit zou laten en hem heel klein zou opvouwen. En volgens mij ligt er ook niets bij wat lijkt op een tegoedbon. Zodat ik hem ergens bij een of andere winkel zou kunnen ophalen. Zodat je het bonnetje kunt vragen om eventueel te ruilen voor als hij toch tegen mocht vallen in het gebruik. Zo jammer. Of zou het komen dat hij gewoon niet heeft mee gekregen dat ik verhuisd ben. De Kerstman dan he. Dat een van die elfen weer gewoon niet heeft nagedacht. Teveel bezig waren met die vijftig tinten grijs.
Overigens is een witte kerst de afgelopen eeuw maar acht keer voorgekomen volgens het KNMI en zij kunnen het weten lijkt me. Die witte kerst is dus ook duidelijk weer zoiets van willen wat er eigenlijk niet in zit. We weten het allemaal en dus willen we het hebben. Duidelijk geval van “het gras is altijd groener bij de buren” maar dan met sneeuw. Valt er dan overigens sneeuw, dan is gelijk iedereen in rep en roer. Dan kan niemand meer de weg op en staat heel Nederland vast. En misschien is dat nou wel waarom iedereen zou verlangt naar een witte kerst. Een ultieme reden om niet naar je schoonouders te hoeven gaan. Dat je gewoon kunt bellen en zeggen “Sorry maar met dit weer…” of “We vinden het te koud nu hoor voor de kleine, vinden jullie het erg?” Dat je gewoon thuis kunt blijven en restjes kunt opwarmen en die knellende feestjurk met dito bh uit kunt doen. Dat hij zijn stropdas af gooit en er gelijk woest aantrekkelijk uit ziet. Zo aantrekkelijk dat je die jurk niet eens zelf meer uit hoeft te doen.
Maar niks is minder waar. Zag ik een uur gelden nog een klein glimpje van een misschien heel heel misschien nog overwegend wat te doen doorkomend zonnetje….. ondertussen giet het al weer. Even heb ik spijt dat ik niet meteen met de hond naar buiten gegaan ben. En dan besef ik dat ik hier nu zelf aan meegewerkt hebt. Zo met mijn hoofd vol over de vijftig tinten smerig weer dat ik het even vergat. Dus begin ik nu maar vast met vragen. En zo moeilijk kan het toch niet zijn. Als ik iets voor heel Nederland vraag hoeft hij ook geen rekening te houden met verhuisberichten. “Lieve lieve Kerstman mag ik voor volgend jaar vijftig tinten sneeuw voor kerst”. Enne als die man nog op voorraad is…. Mijn adres is..
