"Zwarte?" Pieten

“Weet je mama,” zegt mijn dochter terwijl ze bij mij in bad zit, “zwarte pieten, die zijn eigenlijk helemaal niet zwart.” “Dat weet ik” antwoord ik. Ze kijkt me verbaasd aan.  “Weet je ook wie die Pieten zo zwart maakt?” vraag ik op mijn beurt. Ze schud haar hoofd en kijkt met grote vragende ogen naar mij. “Ik” zeg ik zonder blikken of blozen. Haar ogen worden nog groter. “Echt?” zegt ze. “Ja echt!” knik ik. “En weet Sinterklaas dat ook?” vraagt ze dan.

Heel even dacht ik dat ook mijn jongste nu het tijdperk van geloven voorbij was. Maar het simpele “en weet Sinterklaas dat ook?” weerhoud me ervan om verdere uitleg te geven. “Yes, nog één jaar” denk ik, “nog één jaar genieten van een gelovig kind in huis.“ Ik pak de shampoo en draai behendig het onderwerp op krullen, haren wassen en zeepbellen. Gretig pakt ze het op en we spetteren verder. “De komende weken,“ besluit ik, zuig ik alle momenten in mij op.”

Al sinds jaren ben ik volgens mijn kinderen erg goed bevriend met Sinterklaas. Als hij op school komt moet mama altijd erg vroeg weg om Sinterklaas te helpen aankleden. Ook belt hij regelmatig als de Pieten weer eens iets raars gedaan hebben. Zo staat het kantoortje vol met cadeautjes omdat de Pieten weer eens geen pakhuis geregeld hadden voor de cadeautjes van onze judovereniging. En als Sinterklaas het schoolplein op komt, loop ik altijd bij hem, help hem met zijn staf en mijter en vraagt hij bij alles raad aan mij. Mijn kinderen vinden het prachtig en glimmen van oor tot oor. Dat is dus mooi hun mama daar he, naast Sinterklaas. Mijn jongste dochter vraagt dan ook regelmatig of zij later als ze groot is dat ook mag, in de ochtend Sinterklaas gaan aankleden.

Jaren geleden kwam ik met mijn kinderen in een nieuwe situatie; een nieuw samengesteld gezin. De oudste twee "nieuwe" kinderen waren bijna 10 jaar en geloofden niet meer. Op school deden zij aan surprise. Enthousiast vertelde ze tussen de middag aan tafel over de lootjes en wie ze hadden. De andere kinderen keken mij vragend aan. Spontaan kwam de uitleg dat Sinterklaas het zo druk heeft dat hij meestal regelt dat oudere kinderen op school hem helpen door voor elkaar surprises te maken, over mijn lippen. “Wat een goed plan van Sinterklaas” vond mijn zoon van toen 7 jaar oud. “Kunnen we dat thuis ook doen mam?” En zo vierden we vanaf het eerste jaar Sinterklaas met surprises en een zak cadeautjes aan de voordeur. Dat eerste jaar kon de jongste van amper 2 nog geen surprise maken maar vanaf dat ze 3 was, deed ze op haar manier al mee. Elk jaar ging er een kind over van de groep “gelovige” naar de groep “wij spelen het spelletje wel mee”. Wekenlang was er geheimzinnigheid in huis, waren deuren van kamers gesloten en prijkte overal briefjes “eerst kloppen!” Op de avond zelf moeten ze standaard van ons met zijn allen de hond uitlaten zodat wij de cadeautjes klaar konden zetten.  MIsschien was dat nog wel het spannendste deel.

Zo ook op de avond na haar vraag in bad. Op het aanrecht staat allerlei lekkers klaar en de sinterklaas muziek galmt door de kamer. Er zijn weer geweldige surprise gemaakt. De zak met overige cadeautjes staat al klaar, alleen weten de kinderen nog niet waar. Het is het tweede jaar dat alleen de jongste nog gelooft. Maar dit jaar is ze extra alert. Ze onderzoekt grondig de blikken van de anderen bij elk geluid. Toch laat ze zo min mogelijk blijken. We genieten de hele avond en ze zijn allemaal razend enthousiast over hun cadeaus. Stiekem vraag ik mij af wanneer ik het haar ga vertellen en hoe.

De dag na Sinterklaas kijk ik naar mijn dochter. Dan zie ik het aan haar blik. Ik hoef niets meer te vertellen. Ze is er uit hoor. Jawel, ze heeft het door. De zwarte pieten zijn eigenlijk niet zwart en dat weet Sinterklaas ook!