Back to normal

Het leven begint weer te lopen. Of ik loop en begin weer te leven. Ik weet even de volgorde niet. Heerlijk was het die dagen van geen ritme. En dus was ik elke morgen belachelijk vroeg wakker. Onnodig vroeg wakker. Dat zou nu wel handig zijn. Maar nu ben ik slaap ik uiteraard. Want nu moeten we opstaan en het woord moeten heeft een vreemde uitwerking op mij zelfs op mijn slaapritme.

“Back to normal”, maar ja dan moet je wel definiëren wat “normal” is en ik geloof dat ik in nou net niet in de categorie “normal” val. Ja zo op het eerste oog nog wel maar als je even dieper graaft…. “Mammmm” roepen de kinderen nog wel eens. “Mamm, doe effe normaal”. “Normaal?”  zeg ik dan. “Stel dat je echt een ‘normale’ moeder zou hebben, dan is het leven echt heel saai”. Gelukkig zien zij er de humor wel van in. Het kan natuurlijk ook gewoon mijn opvoeding zijn en dat ze niet beter weten.

Vandaag was ik ook bij een groepje kids. Niet mijn kids, maar wel een beetje van mij. Ze hadden me duidelijk gemist tijdens de vakantie en dus was na een uur mijn knuffelgehalte weer bijna op peil. Ze gunde elkaar het licht in de ogen niet en zo zat ik met aan beide kanten een knuffelend kind en natuurlijk een op schoot. De rest hing om mijn nek of riep om aandacht met een “juf juf juf”. Toen we al pratend over foto’s ik de foto’s van mijn zonen tijdens de voorbereidingen van het behangen liet zien, keken ze me erg ongelovig aan. De oudste zoog namelijk behulpzaam met de stofzuiger het vrijgekomen stof uit het haar van zijn broer. De kinderen deden er even over voor ze er om durfde te lachen. Nee “normal” zit er gewoon niet in.

Maar in een poging tot “back to normal” probeer ik alles wel weer in een keurig schema te wringen. Het mij alom bekende condoomschema volgens iemand die mij een paar jaar van zeer dichtbij in mijn race tegen de klok mocht aanschouwen. Voor degene die nog niet bekent zijn met het zogenaamde condoomschema; “het pas net”! En dus vloog ik vandaag weer van hot naar her met ondertussen de illusie dat ik echt nog van alles en nog wat kon doen. Even vergetende dat we nu in ons dorp wonen en we er maar beter wat reistijd bij kunnen rekenen.

Dat die feestdagen wel een weerslag hebben is wel duidelijk. De kids komen moeilijk op gang, de hond en de kat kijken me aan van “vorige week deed je echt heel anders” en zelfs de wasmachine was wat van streek. Eerst had ze last van verstoppingen en daarna van waterverlies. Ach die feestdagen.... Zo van streek. Of zou ze verliefd zijn. Hoewel ik dat waterverlies dan toch echt niet kan verklaren… overgang misschien? Maar al met al zit ik nu met bergen was terwijl ik zo heerlijk alle weg had afgelopen weekend. Maar ook de beestenboel was dus van slag. De kat had op het bed van dochterlief d'r behoefte gedaan. Dus moest alles de was in. Deed ze het verdorie de dag daarna weer, dus weer alles de was in. Met argusogen heb ik haar vandaag in de gaten gehouden. Het lieve “mauw mauw” daar kan ik echt nog niks van maken. Misschien moet ik haar gewoon pen en papier geven zoals ik ooit met de rode kater deed.

Zuchtend besluit ik dat het weer een puinhoop is en ik weer zoals altijd te weinig uren heb voor alle plannen die er in mijn hoofd leven. Te weinig tijd om alle verhalen er uit te laten. Te weinig tijd om alles keurig en strak te hebben. Te weinig tijd om de moeder te zijn die ik graag wil zijn, hoewel het kopje thee uit school al weer bijna tot de rituelen behoort, dat dan weer wel. En te weinig tijd vooral voor mezelf. Als vanzelf rek ik de avonden weer wat langer want de woorden moeten op papier. Met als gevolg dat ik te weinig tijd heb om te slapen. Als ik in de ochtend in de spiegel kijk, zegt de vrouw tegenover me dat ik vanavond vroeger mijn bed in moet. Ik lach naar haar en zeg: “wie weet en beloof haar dat ik echt mijn best zal doen” en denk alles is weer gewoon “back to abnormaal”.