Levenslessen

‘Misschien is dat wat je te leren hebt in dit leven’ zegt ze tegen mij. Ik vind het nogal ingewikkeld. We hebben allemaal wel iets te leren en als je het geleerd hebt, houdt het dan op of komt dan gewoon de volgende les om de hoek zetten? En wat moeten we dan leren? Alleen al om dat uit te vinden, lijk je een leven lang nodig te hebben. Of doen anderen dit wel veel sneller en kunnen ze dan gewoon rustig en gelukkig leven?

‘Je kiest je ouders zelf uit’ is ook zoiets.  ‘Maar waarom heb ik dan mijn ouders uitgekozen?’ vraag ik mezelf af. En waarom hebben mijn broers dezelfde ouders gekozen? Waarom hebben mijn kinderen mij gekozen en waarom worden anderen niet ‘uitgekozen’? En kies je als kind dan om zelf iets te leren of om je ouder iets te leren? En wat betekent dat dan? De vragen schieten door mijn hoofd. Mijn kinderen zijn gelukkig gezond en meestal erg gemakkelijk in de omgang, is mijn gekleurde mening. Maar betekent dat dan dat ik een ‘goede’ moeder ben of juist niet. Hebben zij mij gekozen omdat ik niet meer aankan of zijn zij zo geworden mede door mijn inbreng. Wat willen zij leren of wat moeten zij mij te leren?

Wat voor levenslessen hebben degene te leren die niet verblijdt worden met kinderen? Het lijkt zo oneerlijk. Of zijn zo zo volmaakt dat ze op dat gebied niets te leren hebben. En waarom wordt de een dan later alsnog vader of moeder en is het voor de ander niet weggelegd. Of hadden zij gewoon de juiste partner nog niet ontdekt? Nog zo’n levensles; partners. Waarom vindt de een zijn levenspartner al op zijn 16^e en zoekt de ander op zijn 60^e nog steeds? Wat zijn de lessen hierin? Een paar keer dacht ik mijn bestemming gevonden te hebben. Waar was het dat ik stil stond en hij doorliep of andersom. Waar was het dat ik niet merkte dat ik op de kruising een andere kant opliep? En was dat nodig en waarvoor dan?

‘Je moet vooral van jezelf houden’ zei een man een tijdje geleden tegen mij. Ik denk dat ik dat doe. Hoewel ik van mijn moeder geleerd heb dat anderen altijd belangrijker zijn. En soms als ik dan voor mezelf kies, knaagt er iets van een schuldgevoel aan mij. Waar ligt de grens tussen ‘van jezelf houden’ en ‘egoïstisch zijn’. Wat is er mis met dingen voor jezelf op zij zetten omdat je iets doet waar een ander gelukkig van wordt. Wanneer is geven en nemen in evenwicht? Waarschijnlijk is het allemaal een gevoelskwestie en dan kom ik dus terecht op mijn sterkste en tevens zwakste kant.

Mijn gevoel leidt mij feilloos door het leven. En ik ‘weet’ ook eigenlijk altijd weer hoe het af gaat lopen. Maar durf ik te vertrouwen? Durf ik los te laten omdat ik ‘weet’ waar het naar toe zal gaan… Als de tomtom het laat afweten en ik geef me over dan rijdt ik zo naar de bestemming. Stop vaak voor de deur om te kijken waar ik moet zijn. Moet ik dat gewoon nog vaker toepassen in mijn leven? Niet denken maar gewoon laten drijven… Hoe vaak heb ik de afgelopen tijd gezegd wat de uitkomst zou zijn in bepaalde kwesties. En ook al leek het zo’n andere kant op te gaan, ineens klopt het toch.

Het punt is dat ik zo graag wil weten waar het heen gaat. Zodat ik kan volhouden als de omgeving mij vertelt dat het anders is dan ik denk. Ik wil zo graag weten wat mijn lessen zijn zodat ik ze ‘even’ kan doorlopen en verder kan gaan. Het liefst met een soort van klein examen zodat ik weet of ik geslaagd ben. Ik weet heus echt dat je op de moeilijk begaanbare paden vol kiezels en oneffenheden de mooiste dingen tegen komt. Maar even lopen een zacht en effen pad lijkt me zo fijn. Op internet zie ik dat ik niet alleen worstel. Het AD heeft zelfs een pagina  vol wijze levenslessen en de spreuken en sites vliegen je om je oren. Maar nergens vindt ik het handboek.

Waarom geven ze je niet gewoon een documentje mee bij je geboorte. ‘De levenslessen voor jou in dit leven zijn:’ Of een ‘handboek’, graag te downloaden op de e-reader. En mag ik dan direct door scrollen?