Heimwee

Ineens is het er, zomaar vanuit het niets. Het is dat zomergevoel als ik buiten loop, dat liedje dat me raakt, de geur van de zee of het is er als ik eten sta te koken en door het raam naar buiten kijk. Er valt ook geen touw aan vast te knopen wanneer of waarom. Ineens is het er, een gevoel van heimwee.

Over het algemeen ben ik toch aardig optimistisch. Tenminste dat denk ik zelf. Ik kijk graag vooruit en ik heb weinig nodig om gelukkig te zijn. Geluk zit voor mij in de kleine dingen. Intens genieten kan ik van een bloem in het gras, een zonnestraal op het water of een vogel die fluit. Van een grapje tussendoor, een telefoontje, van het ruisen van de wind die waait en zelfs van de regen als die op het juiste moment mijn autoruit schoonspoelt.  En juist die kleine dingen roepen de laatste tijd ineens een gevoel van heimwee op. Zo’n melancholisch gevoel dat je overvalt en alleen maar kunt ondergaan. Stil laat ik het dan ook maar gebeuren.

Heimwee. Heb ik heimwee en naar wat dan? Waarom? Vandaag nog sms’te ik naar iemand dat het leven een reis is waarin je vooral je zelf elke dag beter leert kennen. Een mooie reis die ik het liefst zou af leggen over het strand langs de zee. En ja dan mag het best wel waaien, stormen af en toe. Ik ben nou eenmaal meer van de zee dan van de bergen hoewel die symbolisch natuurlijk veel mooier je levenspad kunnen verwoorden. Want wie loopt er nou zijn hele leven over een vlak pad. Niemand toch. Er zijn altijd ups en downs. Want zonder downs zouden de ups geen ups zijn.  Ik weet niet of ik altijd de juiste keuzes gemaakt heb, maar wie weet dat wel. Menig kruispunt ben ik overgestoken, soms sloeg ik linksaf en soms ook recht.

Is het de zon die overvloedig schijnt de afgelopen weken? Is het het gevoel van rust wat ik in mezelf gevonden heb, dat er nu ook tijd is voor melancholie? Is het het zwart-witte stippeltjes jurkje dat is gisteren in Amsterdam kocht en wat het gevoel van 1920 oproept. Het gevoel in een oude film te lopen en foto’s te maken met een gelige gloed.  Ik weet het niet. Vanmiddag liep ik van de supermarkt naar huis. Gelukzalig bedenkend hoe fijn het is dat je in de vakantie zoveel tijd hebt dat je het je kunt veroorloven om lopend naar de winkel te gaan. Met zonnebril en mijn haren los wapperend in de wind. Aan mijn voeten slippers waardoor het lange gras aan mijn voeten kietelde. De zon voelde warm op mijn huid en de lucht rook naar vakantie. Van ver hoorde ik een auto aankomen vermengd met het geluid van water dat zachtjes tegen de kant aan klotste. En ineens was het er… dat gevoel van heimwee naar iets wat ik blijkbaar mis.

Overvallen vraag ik me af of ik bij de laatste splitsing de juiste kant op gelopen ben… of heb ik even daarvoor misschien al een afslag gemist?