Een emotionele Duck Day

‘Dan heb je een Donald Duck dag’ zeg ik tegen haar. Ze keek mij aan en moet eigenlijk heel erg lachen. ‘Een wat?’ vraagt ze dan. ‘Nou een Donald Duck dag’ zei ik en herhaal wat een vriendje van mijn zoon ooit eens tegen mij zei, `want bij Donald Duck gaat namelijk altijd alles verkeerd’.

`Ik voelde het vandaag al bij het opstaan` zegt ze `dit is duidelijk niet mijn dag. Ik was nog moe toen  de wekker ging en eigenlijk had ik met het liefst nog een keer omgedraaid`. Maar dat kon dus niet. Er stond een vol programma op haar te wachten en hoewel niet onmogelijk met best nog wel wat ruimte, is het wel een echte ‘hou je vooral goed aan de planning dag’. Eerder dan anders moet ze vanmiddag haar kinderen naar hun vader brengen en dus moet eerder dan anders alles klaar zijn. Dat betekent een duidelijk ander ritme. Dat gevoel herken ik direct.

In de auto ging haar mijn telefoon die ze dus te laat opnam. Via de voicemail hoort ze dat ze bij een opdracht een goede 2^e geworden is. Erg jammer en uiteraard baalt ze er van. `Maar dat is het niet` zegt ze `het erge is, ik kan er geen vinger op leggen`. De Tom Tom laat haar daarna in de steek omdat hij de nieuwe snelweg niet kent en haar dus van links naar rechts stuurt. Uiteindelijk zit ze weer op de goede weg maar als ze denk dat ze er bijna is, zegt Bram midden op de weg met links en rechts echt alleen maar grasveld `bestemming bereikt`. Gek genoeg ging de afspraak die ze daarna had gaat eigenlijk veel gemakkelijker dan ze gedacht had en gezegend met een hele leuke opdracht liep ze even later weer naar buiten. En toch….. het gevoel bleef.  

Ook nadat ze even met haar vriend gebeld had ging het niet weg. Ze heeft een dag vol dingen waar ze tegenaan hikt. ‘Zou dat het zijn? vraagt ze me. ‘Vanavond ga ik mijn moeder vertellen dat ik weer een vriend heb’. Ik weet dat het niet haar favoriete bezigheid is. ‘Ik zie er wel een beetje tegenop maar niet zo erg’ zegt ze dan. Idem met een afspraak daarna. Ze verteld over de afgelopen week en een evenement dat ze voor het weekend aan het plannen is maar waar ze zelf niet bij kan zijn. Ik weet dat ze dat vervelend vindt. Vervelend dat een ander er misschien last van heeft. Dan verteld ze over een e-mail die blijkbaar verkeerd opgepakt werd en hoe verdrietig ze er ineens van werd. ‘Ach, gewoon verkeerd begrepen’ zeg ik, ‘dat heb je toch opgelost nu door het uit te leggen’. Ze knikt. Ik zie dat de tranen achter haar ogen prikken.

‘Weet je’ zegt ze ‘ik kon wel janken daar achter mijn pc. Stom he’. Ze moet er zelf om lachen.  ‘En toen bedacht ik het me ineens. Want waarom ben ik nou toch zo verrekte emotioneel?’ Ik weet al wat er komen gaat. We weten het beide maar willen het meestal niet toegeven. ‘Verdorie’ zegt ze dan, ‘als ik er nou gewoon de klok op gelijk kon zetten, kon ik er een beetje rekening mee houden’. Ik schiet in de lach. ‘Achteraf is het zo kinderlijk eenvoudig’ vervolgt ze. ‘Zou dat het zijn?’ vraagt ze me. Ik haal mijn schouders op. ‘Geen idee’ lach ik. ‘Ik heb er ook last van hoor, emotioneel zijn en een hoe kom ik deze dag door gevoel als ik ongesteld moet worden. Maar altijd pas achteraf valt het kwartje’.

Dan denk ik ineens aan hem. Het vriendje van mijn zoon en kijk haar aan. ‘Ooit’ zeg ik, ‘een aantal jaren geleden had ik ook zo’n dag’. Ik denk terug aan die middag dat het vriendje van mijn zoon bij ons kwam lunchen. Alles ging mis en ik liet het ene na het andere uit mijn handen vallen. Toen ik mopperde zei hij heel simpel ‘ach je hebt een Donald Duck dag, want bij Donald Duck gaat namelijk altijd alles verkeerd’. Ik moest er erg om lachen en accepteerde mijn ‘Donald Duck Dag’. De rest van de dag ging eigenlijk best goed.

Ik pak de koffiepot en schenk haar nog een keer in. ‘Haal adem’ zeg ik, ‘en besef dat je een Donald Duck dag hebt. Nu even gewoon genieten van je koffie en morgen is morgen en dan zie je weer verder’. Ze pakt haar kopje op en tegelijk komt de hond aan lopen en vliegt de koffie over de tafel en het vloerkleed. Ik zie haar verschrikte blik en dan buldert ze het uit van het lachen. ‘Wat is er? vraagt mijn dochter die de kamer in komt lopen. ‘Ja sorry hoor’ lacht ze ‘Ik heb een Donald Duck dag!’