Grijs

“Wat heb jij nou gedaan?”  roept ze als ik binnen kom lopen. Haar stem laat niets aan twijfel over.  Ze is duidelijk “not amused”. Ze kijkt me nog eens afkeurend aan. “Je haar is helemaal grijs” zegt ze dan.

De zomer had zijn werk gedaan en hoewel ik echt had afgesproken met mijn kapster dat we niet meer gingen verven en terug zouden gaan naar mijn eigen haarkleur, zet ik er in de sms met de vraag wanneer ze een datum heeft om mijn haar weer te knippen, maar direct “en kleuren” bij. De zomer heeft zijn werk gedaan. Aan mijn haar is te zien dat de zon geschenen heeft en niet een beetje ook. Van nature is mijn haar nou niet de kleur waar je echt warm voor zou lopen. Maar in de zomer licht het wel heerlijk op. Vroeger had ik daardoor bijna het hele jaar een heerlijk zomerse gloed over mijn haar. Een soort natuurlijke coupe soleil.

Maar met de jaren is dat wat veranderd. Ik ben gaan kleuren, wilde graag een wat warmere gloed en eens wat anders. Nu zijn we terug bij af. Het schijnt dat bij mijn huidtype een koele kleur het beter doet. Met andere woorden mijn saaie ongezellige eigen haarkleur zou perfect zijn. Dus besluiten we terug te gaan naar niet meer verven. In drie stappen zouden we na de vakantie zover zijn. Alleen heeft de tijd inmiddels wat grijs toegevoegd. En daar zit ik nou net niet op te wachten. De compromis wordt niet verven met de uitzondering van die geweldige grijze pluk en dan zien we het voorlopig wel.

Maar niet na deze zomer dus. Mijn haar is zo blond geworden dat het bijna touw lijkt. Jaloers ben ik op alle mannen. Die krijgen naar mate ze ouder en grijzer worden alleen maar een nog geweldigere uitstraling. Tenminste dat is mijn mening en ik begrijp regelmatig dat veel vrouwen die met mij delen. Uitzondering zijn de mannen die kaal worden. Maar ook daar zitten exemplaren tussen dat je je echt afvraagt of haar iets zou toevoegen aan die geweldig meestal karakteristieke kop. Nee, dan hebben wij vrouwen het toch een stuk lastiger. We behoren mee te doen met de mode. Willen ons voegen naar de mannen, die standaard lijkt het wel, houden van lang haar. Maar na je 35^e wordt dat toch wel een dingetje. Kan dat nog wel of toch niet meer. En wordt het blond of bruin of toch een rood tintje erdoor. Vrouwen gezegend met zwart haar mogen nog eerder dan ik aan de verf willen ze niet op hun 30^e al met een grijze coupe lopen.

Eenmaal in de kappersstoel besluiten wij te gaan voor dikkere strengen van iets donkerder dan mijn eigen kleurtje. In een klap terug naar mijn eigen kleur. Want vervagen doet het toch. Blijkbaar heb ik in mijn haar zo’n niet warmer wassen dan 30 graden label, maar vergeet ik dat standaard als ik onder mijn warme douche kruip. Misschien staat er zelfs wel een “niet drogen” pictogrammetje bij maar ook dat ontken ik ten zeerste als ik grijp naar de föhn en krulborstel als ik in de ochtend weer eens haast heb. Mijn haar lijkt dan ook weinig te groeien of zou het gewoon elke was en föhnbeurt krimpen?

Na het verven en knippen was ik eigenlijk ook erg tevreden. Het giga blonde touwhaar is verdwenen en mijn haar zit, zeker als de kapster het geföhnd, heeft helemaal ok. De andere ochtend doe ik een verwoede poging het zelf ook zo te krijgen. Redelijk tevreden besluit ik mijn haar eens niet op te steken. Met mijn net nieuwe kleurtje moet dat wel weer een keer kunnen dacht ik.  Tot ik daar binnenstap en mijn kleine altijd goudeerlijke en duidelijke in haar taal vriendinnetje mij vraagt wat ik in hemelsnaam gedaan heb. “Wat heb jij nou met je haar gedaan, je haar is helemaal grijs”. De woorden blijven naklinken in mijn oren. Vertwijfeld kijk ik de andere aan. “Grijs” vraag ik vertwijfeld, “dat probeerde ik nou net te camoufleren……”