Een sterke vrouw

“Soms kom je mensen tegen die zelf niet weten hoe bijzonder en hoe sterk ze zijn. Ik had dat geluk vandaag #bijzondere vrouw” zet ik op twitter na het gesprek met haar.

Ik heb er wel meer in mijn omgeving; sterke vrouwen. Vrouwen die alles lijken aan te kunnen. Maar zij is wel bijzonder sterk. “Hoeveel kan een mens hebben” denk ik tijdens ons gesprek. “Waar houdt het op?” Ik denk terug aan de uitspraak 7 slechte jaren, 7 goede jaren. Of was het andersom? Vaak dacht ik laat nu die 7 goede jaren maar komen, ik zit nu op zoveel meer dan de 7 slechte jaren. En natuurlijk zaten er goede momenten in, zo ook vast bij haar. Toch als ik luister naar wat zij mij verteld, vind ik het lastig die mooie momenten te ontdekken.

Als ze binnen komt valt mij op dat ze zoveel kracht uit straalt. Iemand die haar aankijkt kan niet vermoeden wat deze vrouw meegemaakt heeft. Een gesprek met een te sterke vrouw. Want tussen alle regels door lees ik maar al te goed dat het haar ook wel eens te veel wordt. Maar ze geeft niet toe. Kan niet toegeven. Dat weet ze zelf ook. Toegeven is verdrinken. Verdrinken in alles van de afgelopen jaren. Je wil wel stukje bij beetje maar hoe doe je dat? Controle loslaten kan nu niet. Daar is het niet het moment voor. En daar waar ze probeert te vertrouwen, zich moet overgeven aan anderen, zinkt ze nog dieper. Dus houdt ze het weer zelf in de hand. Is ze misschien wel te sterk.

Ze geeft me een blaadje. “Lees maar” zegt ze “ik had het al meegenomen omdat ik wel dacht dat je het zou willen lezen”. Het is een prachtig gedicht. Ik kijk haar aan. Weet hoeveel verdriet er achter schuilt. “Hoeveel heb je er al?” vraag ik haar en ik vermoed dat er het zo’n 38 zijn. “Je zou ze moeten bundelen” schiet het door me heen. “Wat een prachtig tastbaar bewijs zou dat zijn van zoveel ongedeelde liefde”. Het verhaal waarom we hebben afgesproken is maar een deel van haar leven. Een belangrijk deel dat wel. Een rode draad. Misschien wel het begin van deze sterke vrouw. Het begin van vechten, doorgaan, niet opgeven. Schouders eronder en verder.

In haar verhaal hoor ik hoe anderen op haar leunen. Zij is er altijd. Te vaak. Maar wie is er nu voor haar. Zij is sterk en dat zie je. Ze zit niet bij de pakken neer. Ik denk dat weinig mensen zien, weten wat zij heeft doorgemaakt, wat ze nu nog doormaakt. Hoe ze het vol kan houden? Weinig mensen die dat vol zouden houden. En dat is direct ook haar valkuil. Mensen zien haar, zien een sterke vrouw die het allemaal wel kan. Zij vraagt niet, zij geeft. Ook als dat eigenlijk niet meer kan. Ten koste van zich zelf.

“Je bent een bijzondere vrouw, kijk vanavond maar eens in de spiegel “ zeg ik “geloof in je zelf”. Ik voel me vereerd dat zij mij een kijkje laat nemen in haar leven. Een kijkje in een zwaar en moeilijk leven met zoveel tegenslag maar tegelijk zoveel vechtlust om door te gaan. “Ik moet je even knuffelen hoor” zeg ik als we afscheid nemen. En omhels haar met heel haar verleden.

Als ze weg is besef ik het des te meer. “Soms kom je mensen tegen die zelf niet weten hoe bijzonder en hoe sterk ze zijn. Ik had dat geluk vandaag.