Scheiden doet lijden

Ooit zag ik elke week een kleine advertentie van een advocaat in een regionale krant. “Scheiden? “ stond er alleen maar en zijn naam. Toen het mij overkwam was inderdaad zijn naam de eerste die me te binnen schoot.

Jaarlijks zijn er 70.000 kinderen wiens ouders gaan scheiden, vertelt Sire ons. Dat zijn niet alleen 70.000 kinderen met verdriet maar ook misschien wel evenveel ouders. “Tegenwoordig gaat iedereen maar uitelkaar” hoor je de oudere generatie nog wel eens roepen. Maar alleen degene die het meemaken weten dat je “het” niet “zomaar” doet. Daar gaat verdriet aan vooraf. En wat is wijsheid, wie kan een ander vertellen of je wel of niet bij elkaar moet blijven.

“Voor de kinderen is het het ergst.” Is ook zo’n gevleugelde uitspraak. Maar wie bepaald wat er voor je kind erg is. Een leven bij ouders die ruzie maken of misschien nog wel erger; elkaar negeren. Is dat goed? Ja de wereld zou mooi zijn als alle kinderen in een liefdevol gezin konden opgroeien waarvan de ouders na 25 jaar nog steeds van elkaar houden en de problemen van elke dag met elkaar kunnen handelen. Die er zijn voor elkaar en voor hun kinderen. Want dat willen we zo graag. Wat zouden we dat als volwassenen toch graag willen. Wat zijn we daar toch naar opzoek.

“Jaloers” kan ik toekijken naar bejaarde stelletjes waarbij je de liefde nog in de ogen ziet als ze over elkaar praten. Dat er zo van je gehouden wordt, wat moet dat mooi zijn. Helaas overkomt het de meeste van ons niet. En of het aan de tijd ligt…. Ik weet het niet. Ook ik ben gescheiden. Ooit dacht ik dat het voor eeuwig zou zijn. Mijn liefde met wie ik kinderen kreeg. Maar ook wij raakten elkaar onderweg kwijt. Mijn liefde voor hem zal nooit over gaan maar is wel veranderd. Het is niet meer de liefde waarbij je altijd bij elkaar wil zijn, elkaar wil aanraken, zoenen. Het is een diepe liefde van respect. En ook al kan ik hem af en toe achter het behang plakken, de liefde blijft.

“Dat is mooi” denk ik dan. “Dat is goed als je dat kunt voelen voor de vader van je kinderen.” Maar de vrouw in mij wil die andere liefde. De liefde die ik kwijt was en waarvan ik nu soms heel voorzichtig durf te denken dat ik die misschien, heel misschien wel gevonden heb. Voorzichtig denken, want hardop zeggen durf ik niet meer. Scheiden is namelijk lijden. En dat lijden tekent je. Voor altijd. Als kind maar ook als ouder. Je maakt er weer het beste van, raapt de scherven op en gaat door.

Gisteravond keek ik voor misschien wel de 100^e keer “Nights in Rodanthe”. Tranen liepen over mijn wangen want wat voel ik met haar mee. Je kinderen vertellen dat je weg gaat, uit elkaar gaat. En hoe graag wil je ze vertellen dat jij er altijd voor ze zult zijn. Dat herkenbare verdriet. Want scheiden is lijden.

“Makkelijk en snel scheiden in 5 weken” lees ik op internet. Makkelijk en snel. Waarschijnlijk heeft deze site of de maker ervan het over de papieren. Makkelijk en snel zijn nou net niet de woorden die horen bij scheiden en in 5 weken heb je de 5, 10  of meer jaren samen echt niet verwerkt. “Verwerken is eerst boos worden op elkaar, elkaar loslaten en dan weer verder gaan” zei ik gisteren wijs tegen een vriend die midden in het proces van brieven van advocaten zit. Maar zo simpel als de woorden zijn…… Scheiden is lijden, lijden en daarna voorzichtig weer opstaan…..