“Hier doe ik het voor” zegt ze en maakt met haar armen een weids gebaar naar het veld vol met sporters. Ze staat naast me en straalt. Zij is een bijzondere vrouw. Een vrouw met haar hart op de juiste plaats. Je merkt aan alles dat zij dit werk doet met hart en ziel. Met passie. Zij is Sonja Robben, directeur van het Ronald MC Donald Centre. Een Centre dat meer doet dan “alleen” kinderen met een beperking laten sporten.
Als ik de parkeerplaats oprij, zie ik het Centre al in de verte. Ik loop naar het eerste gebouw bij de ingang en vraag naar Sonja Robben. Met haar heb ik vandaag een gesprek, hier op dit bijzondere terrein. “Ziet u dat blauwe gedeelte daar?” Ik knik. ”Daar is de receptie en daar kunt u zich melden.” Ik bedank en loop verder. Bij de receptie word ik welkom geheten door een man in een keurig beveiligingsuniform en een vriendelijke jonge man in een rolstoel. Na een telefoontje begeleidt hij mij naar het restaurant boven en vraagt of ik wat te drinken wil. Sonja is nog in bespreking hoor ik van hem en even later van een collega die mij nogmaals welkom heet. De vriendelijkheid is echt en puur. Een verademing. In de ruimte waar ik zit, is een gezellige drukte gaande en er hangt een prettige rustige sfeer. Helemaal op mijn gemak pak ik mijn telefoon en notitie blok, noteer wat afspraken en ga op in mijn omgeving.
Even later komt Sonja naar me toe en neemt plaats aan de tafel. Als vanzelf begint ze te vertellen en hoewel ik een verhaal over het sporten verwacht, word ik verrast met de achtergrond van de mensen om ons heen die hun werk doen. Het verhaal achter het Centre. Nu 53 Wajongers met 5 coaches regelen samen met heel veel vrijwilligers al het werk binnen het Centre. De trots is van haar gezicht te lezen als ze het heeft over de 40 “medewerkers” die in de afgelopen tijd hun diploma hebben gehaald. “1/3 heeft zelfs niveau 2 gehaald”, vertelt ze enthousiast. Het Centre laat niet alleen jongeren met een beperking sporten maar geeft mensen die sinds jonge leeftijd een arbeidsbeperking hebben en vallen onder de Wet werk en Arbeidsondersteuning Jonggehandicapten (kort gezegd Wajongers) ook een kans. Binnen het Centre hebben ze hiervoor drie stromingen; schoonmaak, receptie/toezicht en horeca/bar, die in een soort carrousel uitgeprobeerd kunnen worden. We praten over de nieuwe instroom van afgelopen september en hoe men twee keer per jaar kan instromen om het felbegeerde papiertje te behalen, het diploma dat centraal staat voor verder kunnen in de maatschappij.
“Wil je de rest zien” vraagt ze. Uiteraard, ik wil alles zien! Enthousiast als ik geworden ben door haar verhalen en houding. We lopen naar een gigantische gymzaal, eigenlijk 3 gymzalen aan elkaar die ook weer gescheiden kunnen worden. Alleen op de vloer mis ik iets. In eerste instantie merk ik het niet, doet het alleen wat kaal aan alsof het nog niet af is. Tot ze vertelt dat hier de lijnen door led verlichting zichtbaar worden zodat de sporters niet al te veel prikkels krijgen. We lopen verder naar beneden waar we een fitnessruimte zien (geheel gesponsord zoals veel binnen dit complex) en dojo waar de kinderen judo en karate doen. De ruimte heeft een vloer die eigenlijk één grote mat is, ideaal voor deze kinderen. Vanuit de dojo lopen we verder en vertelt ze over de 2 voetbalvelden. De één met kunstgras en de ander met gewoon gras want voetvallen moet je op echt gras kunnen doen. Eromheen ligt een atletiekbaan en nog iets verder ligt nog een baan voor de fietsers. Daarachter zien we nog een zogenaamd “Cruyfveldje” dat weer inzetbaar is voor meerdere sporten.
Als we van het ene gebouw naar het andere lopen, zie ik dat er echt aan alles gedacht is. De lockers met vingerscan en braille. Overal aangepaste toiletten en kleedruimtes tot in detail gedacht aan mensen met een beperking en hun ouders/begeleiders. Zo ook de gigantische lift die een heel team rolstoelsporters tegelijk naar boven kan brengen. Het zwembad met verstelbare bodem maar ook hier weer de aanpassingen qua geluid om prikkels zo min mogelijk te maken. Na de rondleiding praten we nog over de leveranciers die dit Centre mede mogelijk maken door hun sponsoring. Over de instanties die nog denken in beperkingen in plaats van in mogelijkheden en wat het Centre biedt aan de kinderen maar ook aan de ouders. Het verhaal is compleet.
Ze is een bijzonder vrouw die staat achter een bijzonder project. Als iemand het voor elkaar kan krijgen is zij het wel. Dromen zal ze blijven hebben. Klaar zal het nooit zijn. Want altijd weer zal ze andere mogelijkheden zien. Een volgende doelgroep willen bereiken. Ik kijk weer naar het veld vol met sporters, sporters met een beperking die eindelijk zonder beperkingen kunnen genieten. Want daar doet ze het voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten