Vandaag vier ik de verjaardag van mijn moeder.........… en de verjaardagen van alle moeders die niet zo oud zijn geworden.

Het cadeau van vorig jaar kunnen we niet overtreffen, zelfs niet evenaren. Maar dat willen we ook niet. Zo bijzonder, zo speciaal. Niet gepland maar zomaar gekregen. Dus koop ik maar gewoon dat wat ze gevraagd heeft; een Enkhuizen almanak.

Het is 8 oktober. Vandaag is mijn moeder jarig. Ze wordt 87 jaar en zoals elk jaar moet ik het getal even op me in laten werken. Want voor mij is ze nog niet zo oud. Ergens is haar leeftijd net als de mijne blijven hangen.  “Verwen haar maar” is een van de reacties op twitter als ik met de wereld deel dat zij jarig is. “Ja” denk ik, “dat moet ik vaker doen”. Maar zoals met alles gaat de tijd altijd sneller dan ik zou willen. Passen al mijn plannen niet in de beschikbare uren. En zoals in elke moeder dochter relatie kan ik haar, net als mijn kinderen, af en toe wel achter het behang plakken. En zij mij denk ik.

Misschien is het de leeftijd. Haar leeftijd, mijn leeftijd of ons leeftijdsverschil, een generatiekloof. Misschien is het mijn karakter of het hare. Misschien zijn het de enorme hobbels die zij in haar leven heeft moeten doorstaan. Waarschijnlijk is het de combi van alles bij elkaar. Vroeger keek ik erg tegen haar op. Zag ik alleen de sterke vrouw die ze was en dacht ik dat je zo moest zijn. Jaren heb ik dat geprobeerd. Inmiddels weet ik dat ik daardoor misschien de lat wel veel te hoog leg voor mezelf. Gewoon omdat ik het zo graag goed wilde doen in haar ogen. Inmiddels ben ik ouder en zie haar twijfels en eenzaamheid. Inmiddels kan ik dat alles aanvaarden en weet ik dat en is het goed.  Zij is zij.

 “Wat wil je voor je verjaardag” vroeg ik haar twee weken geleden. “Nou” begon ze “dat zal ik vertellen maar dan moet je beloven dat je alleen dat koopt en niet meer”. Mijn zoon begon al te lachen en al snel riepen we om beurten “Laat me raden mam, een douchemuts, een veger, een stoffer en blik”. Mijn moeder is namelijk kampioen in het verzinnen van de meest vreemde cadeautjes. En het liefst niet boven de 5 euro. Cadeautjes die wij alles behalve leuk vinden om te geven. Vorig jaar vroeg ze een badmuts. Dus kochten we vorig jaar 3 verschillende badmutsen, een regenkapje, zeep etc. Om het geheel op te leuken zeg maar. Dit jaar wil ze een Enkhuizer Almanak. Oké, daar kan ik wel vrede mee hebben. Simpel omdat ik weet dat ze dat echt leuk vindt.

Vroeger zong ze dan het liedje “mijn wiegie was een stijfsel kissie”. Als kind vond ik vooral het zinnetje “het was op de 8^e oktober, de ooievaar die moest me kwijt” leuk. Prachtig en voor mij voor altijd verbonden met haar. Sinds vorig jaar is daar een nieuwe dimensie bij gekomen. Want vorig jaar kreeg mijn moeder op haar verjaardag een achterkleindochter. Niet de eerste maar wel heel bijzonder op haar verjaardag. Praktisch riep ze natuurlijk “niet op die dag” maar ondertussen is ze is er maar wat trots op en ik denk dat ze het stiekem ook wel gehoopt had.

Volgende week vieren we haar verjaardag. “Vandaag wordt mijn moeder 87 jaar. Gefeliciteerd mam! Hoop dat mijn dochter dit ooit zal mogen zeggen #OudWordenIsNietVanzelfsprekend” zette ik vanmorgen op twitter. Niet omdat zij het leest, naar omdat ik besef dat oud worden echt niet vanzelfsprekend is. Dus vandaag vier ik de verjaardag van mijn moeder. En de verjaardagen van alle moeders die niet zo oud zijn geworden. Soms staan we er niet bij stil, vinden we het zo normaal. Maar ze zijn beide zo bijzonder. Oud worden en een moeder hebben.