Haar nummer één

“Hij is de belangrijkste man in mijn leven” zegt ze “maar dat weet hij niet. Hij staat boven aan mijn lijstje. Vandaag was ik bij hem. In zijn lunchpauze. Dat dan weer wel. Hij weet niet hoe belangrijk hij is maar maakt wel tijd voor me vrij.”

Ik kijk haar bedenkelijk aan. “Heb ik iets gemist” vraag ik. Ze schut haar hoofd en lacht. “Wie wat waar?” Vraag ik nog een keer. “Oh ik ken hem al een jaar of vijf nu denk ik” zegt ze. “Eerst heb ik een half jaar op zijn wachtlijst gestaan. Maar nu kan ik gewoon bellen en maakt hij tijd.” Ik begrijp er niets van en dat is te zien aan de denkrimpels boven mijn ogen. “Nou ja” zegt ze dan “zijn secretaresse plant zijn tijd in. Maar vandaag ging er iets mis en was er een dubbele afspraak. Daarom offerde hij zijn lunchpauze op voor mij.” Ze ziet mijn verbaasde blik en geniet intens. “Hij zet mij weer recht op de grond” voegt ze er nog even geheimzinnig aan toe.

Ik denk koortsachtig na over wie ze het kan hebben. Haar vriend, haar zoon, haar broer. Een andere vriend misschien van vroeger. Haar vader. Een buurman, collega. Ik heb werkelijk geen idee. Rustig drinkt ze van haar koffie. “Nu is het genoeg” zeg ik quasi boos en hou haar de schaal met gevulde speculaas voor. Maar net als ze wil pakken trek ik de schaal terug en zeg “uh uh, eerst vertellen!” Ze lacht “het klinkt wel leuk toch?” En dan biecht ze op dat hij haar rug behandeld. “Ik weet eigenlijk niet eens hoe je het noemt” zegt ze dan. Vijf jaar geleden had ze een hernia en kon nog amper wat. Uiteindelijk kwam ze bij hem terecht maar eerst een half jaar op de wachtlijst. “Je hebt ook wel heel wat achterstallig onderhoud” was zijn conclusie. Eens ging ze bijna kruipend naar binnen en hielp hij haar direct. Na een paar afspraken waar hij haar wervels inspecteerde, links en rechts wat op zijn plaats duwde en haar vroeg hoe dat nu voelde, was ze van de pijn af. “Kom maar af en toe langs voor halfjaarlijks onderhoud” zei hij toen en eigenlijk gebeurd het ook zo.

Na verloop van tijd staat de boel weer scheef. En of ze nu sport of niet, af en toe merkt ze dat het weer tijd is voor een afspraak. Vorige keer was ze bij een collega van hem. En hoe goed de man ook is, hoeveel minder pijn ze ook had na die behandeling, haar nummer één kan altijd net de restjes weghalen. Haar echt helemaal recht zetten. Hij weet precies waar het zit. “We zullen het weer eens even in elkaar puzzelen” zei hij vandaag. “Je kent de procedure”. Ze knikte en verdween in het kleedhokje. Even later als ze op de behandeltafel zit, kijkt, voelt, duwt en tekent hij en zegt dan rustig “kom maar even op je linkerzij. De man straalt een natuurlijke rust uit. Op de achtergrond klinkt klassieke muziek. Rustig duwt hij tegen haar wervels en weet precies wat hij doet. “Ik draai van mijn linker op mijn rechter zij” zegt ze “van buik naar rug en tussendoor telkens weer zitten, kijken en voelen. Draaien en zeggen of het beter voelt en vooral opgelucht weer naar buiten gaan”.

Inmiddels komt ze er al een hele tijd. Weet zijn secretaresse precies wie ze is, zelfs als ze belt. En hij kort zelfs haar naam af. “Dus daarom” zegt ze. “Ik heb besloten dat hij voortaan boven aan mijn lijstje met mannen staat.”. En dan schiet ze vreselijk in de lach “Mijn nummer één, maar dan wel een met een rekening”.