Vuurwerk

Het knalt al de hele dag. Eigenlijk al een paar dagen. Onder andere daardoor weet je dat het oudjaar is. Het heeft wel wat vind ik. Maar tegelijk vind ik het doodeng. Het is mooi maar eigenlijk wil ik alleen kijken. Het liefst naar dat geweldige in de lucht uitelkaar spattende vuurwerk, dat in duizenden stukjes uitelkaar spat.

Hij wil ook vuurwerk maar eigenlijk wil ik dat niet. Ik ben te bang dat er iets gebeurd. Ik begrijp best dat het stoer is en ik een te bezorgde moeder ben. Maar ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets gebeuren zou. En dus zit ik al dagen in een strijd. Ooit was het twaalf uur en vierden we oud en nieuw met vrienden. Binnen een minuut nadat ze naar buiten gingen om vuurwerk af te steken, waren ze weer binnen. Zijn hand had hij voor zijn gezicht. Maar het bloed zag ik direct. Nog geen vijf over twaalf zaten ze in de auto richting ziekenhuis en stond ik binnen met acht kinderen met een wel heel dubbel gevoel naar het vuurwerk te kijken. Het is goed gekomen. Zijn oog werd net niet geraakt en over zijn litteken doet hij nu wel stoer. Maar ik heb het nooit meer gedurfd, ze uitnodigen voor oud en nieuw.

Er wordt onderscheid gemaakt tussen lust- of feestvuurwerk en ernst- of professioneel vuurwerk, lees ik op wikipedia. Helaas geeft de site dan alleen de uitleg voor het laatste. Lustvuurwerk…… Daar krijg ik toch echt heel andere gedachte bij. Mijn gedachten dwalen af. Vuurwerk voelde ik, met hem, in mijn droom. Toen hij in mijn ogen keek, duizenden vonken. “Sparkels”. En daarna blussen om te verdrinken. Uren zou ik kunnen kijken. Vannacht werd ik wakker, alleen in bed. De klok vertelde me dat het twee uur was. Geen droom, geen slaap. Dus maar lezen. Vorige week begon ik dan toch maar aan “Vijftig tinten grijs” want tenslotte moet je mee kunnen praten. Niets is zo erg dan dat je er geen mening over hebt. En toen kreeg ik de iPhone. Daarop kan dat gewoon. Nu het ding uit de vensterbank in gebruik is heb ik het boek op mijn telefoon. Heel veel bladzijdes, dat dan weer wel. “En ik spat uiteen in duizend stukjes” lees ik. Vuurwerk denk ik, en mijn gedachten dwalen weer af. Vuurwerk, een nieuw begin. Vonken genoeg. Prachtig geheel met een knal aan het einde. Een boom van licht. Een zee van vuur met de prachtigste kleuren. Alles uit de regenboog in een donkere zwarte nacht. Liefst met de maan die toekijkt.

Vandaag ga ik overstag. Oké, vuurwerk gaat er komen. “Als je iets wil in je leven, moet je er ruimte voor maken” zegt The Secret. En ik wil vuurwerk. “Sparkels” wil ik. “Spattende vonken in de nacht met een prachtknal aan het einde”. Zoonlief is buiten zinnen. Ik hou mijn hart vast maar ik hou stand. Dan tel ik de uren tot “Oud en nieuw”. Wordt het “spelen met vuur” of “genieten van de duizenden uiteenspattende stukjes”?. Ga ik de regenboog zien in de vorm van vonken in de donkere nacht met de maan die toekijkt. Zal de zon de andere dag ook naar mij knipogen. En mag dat vuurwerk dan gewoon wat vaker dan één keer per jaar……