Dromen, durven, doen

“Heb jij goede voornemens voor 2013?” vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. “Niet?” Vraagt hij verbaasd. “Niet eens afvallen?” Ik lach. “Dat wel maar dat heb ik het hele jaar door, elk jaar” denk ik “En lukken doet het toch niet, dus dat telt niet meer mee.”

Het is januari dus behoor je bijna goede voornemens te hebben. Het is zoals elk jaar wer hot. Er worden zelfs tips gegeven om je voornemens vol te kunnen houden en reclames spelen er maar wat graag op in. Maar wat heb je aan het maken van “goede voornemens” als je bij voorbaat weet dat het niet gaat werken. En waarom in hemelsnaam zou je dat dan op 1 januari moeten doen. Toch denk ik onbewust door zijn vraag na over wat ik wil veranderen dit jaar. Stoppen met roken hoeft niet want dat heb ik nooit gedaan. Nou ja behalve die ene keer dan toen ik 8 was. Toen mijn vader in het ziekenhuis lag en mijn moeder door alle stress aan het roken geslagen was. Ik was alleen thuis met mijn oma en keek naar het rare potje met sigaretten op de tafel en vroeg haar of dat lekker was. “Hier probeer maar” zei ze. Uiteraard vond ik het als achtjarige vreselijk smerig. Zo smerig dat ik nooit meer de behoefte gevoeld heb het nog eens te proberen en ben haar altijd dankbaar gebleven.

Over “goed voornemen nummer 2” hebben we het al gehad. Lijnen is een levenslange strijd voor mij waarbij het enige goede voornemen kan zijn dat ik het of voor eens en voor altijd goed ga doen of het voor eens en voor altijd laat. Uit ervaring weet ik dat beide niet bij me passen en dus laat ik het maar varen.

Op de site van het NRC handelsblad zie ik een foto met een stapel boeken. “Daar staan ook nog wel een paar mooie bij” denk ik. “Nooit meer rood staan” van Paul Rispen. “Vast heel actueel in deze tijd” denk ik. Als alleenstaande moeder weet ik hoe lastig het is de eindjes aan elkaar te knopen maar roodstaan lukt me niet. Dat heb ik afgeschermd. Want op is op en het enige dat je doet is je grenzen verleggen. Dat laatste is een gevaarlijk iets. En niet alleen in geld.

Het rijtje boeken gaat nog verder. “Hoe krijg ik ze zover” en even komt de vraag in mij op wie “ze” zijn. Ik denk aan kinderen. Hoe krijg je ze zover dat hun kamer wel gewoon opgeruimd is. Echt te klagen heb ik niet maar soms vraag ook ik me wel af hoe ik ze ergens toe kan zetten. Of is het voor mannen geschreven die iets van de andere sekse willen, of andersom. Mijn nieuwsgierigheid wint en groot is de desillusie als ik zie dat het het zoveelste managementboek is. Ook het boek “je relatie kan beter” kan wat mij betreft van de stapel af. Relaties zijn er in soorten en maten natuurlijk en altijd alles kan beter. Het is maar net wanneer het voor jou goed genoeg is. Eerste behoefte lijkt me dan wel om een relatie te hebben, dus het boek kan wat mij betreft even terug de kast in. Het boek “De kracht van vergeven” trekt wel maar niet om het te lezen. Zei iemand een paar maanden geleden niet tegen mij dat ik me eens niet in de ander moest verplaatsen. Dat ik best eens boos mag worden en niet altijd begrip hoef te hebben. Maar vergeven is een mooi ding, dus het boek draag ik zonder het gelezen te hebben alleen om de titel al een warm hart toe.

Dan zie ik “Dromen, durven, doen” van Ben Tiggelaar. Ik google het boek. Als ik de samenvatting lees, verlies ik mijn interesse. Maar de titel raakt mij. Dromen heb ik genoeg, maar durf ik ze waar te maken? Durf ik te kiezen alleen voor mezelf? Ik sta op de rand… Durf ik te doen? Ga ik er voor? Op de radio ondersteund een niet nader te noemen liedje mijn gedachten. Waar denk ik over na… ik had de keuze toch al gemaakt. En dan weet ik wat mijn goede voornemen is voor 2013. Ik ga het anders doen. Ik ga doen wat misschien wel anders is. Wat andere niet standaard zullen vinden. Maar misschien ben ik wel anders. Ik zuch en weet ik het zeker. Ik droom en ik beslis dat ik het durf te doen. Mijn 2013 wordt in elk geval anders.