Vakantieplaatje

‘Volgend jaar blijven we thuis’ zegt ze. Ze zeult op haar rechter arm een kind mee en twee andere iets oudere koters lopen voor haar. Ze lopen richting strand en zee en zijn ongeveer halverwege.  Ze kijkt niet echt blij en de man naast haar al net zo min. 

Ik glimlach terwijl ik de andere kant oploop, vanaf zee terug naar de camping. Ineens denk ik aan alle tijdschriften waarin mooie plaatjes je doen geloven dat dit DE tijd van het jaar is. Knappe slanke moeders gekleed in een zwierig zomers jurkje, met aan de hand lief kijkende kinderen, lachen je vanaf de foto toe. Vader tilt de goed gevulde picknickmand met uiteraard allemaal zelfgemaakte sandwiches en salades. De fles met bubbels die ondanks de brandende zon altijd koel lijkt te zijn, steekt net boven de mand uit. Net zoals de plastic, maar niet van glas te onderscheiden, champagne glazen.

Straks aan zee gaat vader met zijn zoon vliegeren terwijl dochterlief in haar snoezig roze stippeltjes bikini zandkoekjes bakt en moeder in de schaduw van een bijpassende parasol een verantwoord boek leest. Als de kids uitgehongerd van de zeelucht weer richting moeder lopen, heeft ze precies op tijd de picknick op het geruite kleed met bijpassend servies klaar staan.

Al snel schrik ik op uit mijn gedachte. Een stukje verder op probeert een moeder namelijk met het dreigement dat de ‘zandpolitie’ eraan komt, haar zoon te bewegen om terug te komen. Zoonlief echter is Oost-Indisch doof door zon, zee en het vakantiegevoel en loopt compleet met emmertje stug door. Vader snelt er al roepend achteraan en zegt, als hij binnen gehoorafstand is, luid en duidelijk dat de krabt echt beslist terug in het water moet. Het jochie van amper twee turven hoog denkt daar echt heel anders over en probeert de brute kracht van vaders armen die hem inmiddels te pakken hebben te weerstaan. Als dat niet lukt, zet hij het effectief op een brullen.

Het doet me denken aan Brigitte Kaandorp die de kerstdagen beschrijft zoals die er in het echte leven ook net anders uitzien dan de Libelle en Margriet doen vermoeden. Met moeders die door zieke kinderen nachten lang niet geslapen hebben. Hun kleding vooral makkelijk en  met chocolademelk vlekken in plaats van de stralende vrouw met opgestoken haar in een glimmende jurk die de prachtig gevulde kalkoen opdient en haar man stralend toe lacht.

Ik ben de kleutertijd met de kinderen al weer lang voorbij en zo ook de illusie dat het leven er uit moet zien zoals de glamour tijdschriften je voorschrijven. Ik geniet van het dagelijkse leven en als het tafelkleedje dan ietwat lijkt op snoezige de plaatjes die ik ooit voorbij zag komen, dan is dat mooi meegenomen.

De volgende ochtend ben ik redelijk vroeg wakker. Ik pak mijn praktische roze toilettas en ‘design’ zwarte handdoek die door de kleur extra geschikt is voor het campingleven. Na een verfrissende douche trek ik een van mijn gezelligste zomerjurkjes aan. Mijn nog natte krullen hou ik in bedwang met een clip en ik smeer zelfs wat mascara op mijn wimpers. Mijn voeten vinden blindelings de goudkleurige slippers die zowel praktisch als van het juiste merk zijn. Als ik bij de retro Eriba caravan kom, zie ik manlief net de zilverkleurige bodum koffiekan op de tafel met het rood met wit genopte kleedje zetten. De kids steken net hun hoofd buiten het tentje en kijken mij lief maar nog slaperig aan.. Laat de fotograaf maar komen, denk ik tevreden, met een beetje geluk doen we het zo slecht nog niet in de Libelle. Het leven is zo gek nog niet en het campingleven al helemaal niet.