Geluksenergie voor diepe dalen

Half slaperig probeer ik de wekker uit te zetten. Het geluid stopt niet en lijkt alleen maar harder te worden. De vogels kwetteren er lustig op los. Dan besef ik dat het niet mijn wekker met vogelgeluiden is maar puur natuur. De storm van vannacht is gaan liggen en een nieuwe vrolijke dag ligt klaar om opgeraapt te worden. Ik draai me nog heel even om, half wakker snooze ik nog even door tot ook de vogels van de wekker zijn opgestaan. 

Een paar uur later is de dag ineens nog mooier. Een sms'je kleurt mijn dag tot een prachtig dieprood. Het rood van Marco's 'vandaag is rood' rood. En de vogels zingen door mijn hoofd en de vlinders fladderen door mijn hele lijf. De avond die in het vooruitzicht ligt, laat mijn gezicht nu al stralen. Opgewekt maakt ik de laatste e-mails af om daarna bijna fluitend de auto in te stappen op weg naar de afspraken die de agenda vullen. Mijn dag kan niet meer stuk. De kunst is nu om vooral geen verwachtingen te creëren en de dag, de dag te laten zijn. 

'ik wil dat het altijd goed is, maar dat kan niet' 

Onderweg klinken de liedjes op de radio vrolijk door en ontstaan er diverse plannen in mijn hoofd. Hoewel het hard waait, merk ik vooral dat de zon schijnt. Ik voel me intens gelukkig. En ineens moet ik denken aan een uitspraak van vorige week. 'Ik wil dat het altijd goed is maar dat kan niet'  zei ze tegen mij. Ik ken dat gevoel en eigenlijk wil ik dat ook. Dat het niet kan, weten we allebei echt wel, maar toch. Een heel gesprek hadden we er over. En dat het leven ups en downs kent. Dat dat ook goed is. En toch...

Nu hier onderweg in de auto bedenk ik me, dat ik me zo gelukkig kan voelen juist omdat het even minder ging. Ineens waardeer ik dit nog veel meer dan eerst. Het is zo cliché maar er inderdaad zijn geen bergen zonder dalen. Je weet niet wat stilte is zonder geluid. Het een kan niet zonder het ander. Zouden we nog net zoveel genieten van de zon als die elke dag je huid zou verwarmen. Heel even ben ik geneigd om toch 'ja'  te denken. En heel even denk ik ook 'zonder vriezen kan ik de zon ook waarderen' en 'de dalen hoeven toch ook niet heel diep te zijn'. 

Het is waarschijnlijk menseigen om alleen de toppen te willen hebben en niet de dalen. Maar hoe eenzaam zou het zijn als je alleen maar op de top zou staan. En hoe druk ook als we daar allemaal willen zijn... Voor vandaag geniet ik van mijn geluksgevoel. Ik adem het intens in en laat het mijn hart verwarmen. Heel even heb ik het gevoel dat ik minimaal zo gelukkig kijk als afgelopen vrijdag. Toen ik ook het gevoel had dat er zo'n big smile op mijn gezicht zat, dat daar de hele trein van kon meegenieten. Dat als ze de energie die ik voelde zouden kunnen opvangen, de trein er misschien wel van naar mijn bestemming zou kunnen rijden. 

Hoe gaaf zou dat toch zijn. En hoeveel meer zouden we dan dat gevoel kunnen waarderen. Misschien is dat wel een idee voor alle smartkiddo's. Het opvangen van de energie die vrij komt als je je gelukkig voelt. Als ik dan maar geen panelen op mijn hoofd hoef of een molen in de tuin...