“Hoe zo?” Vraag ik. “Nou als er toch niemand is die het
uitpakt” is haar simpele verklaring. Ik ben stil. “Het is toch zo” zegt ze
verontwaardigd. “Het kopen is extra leuk omdat je weet dat er iemand is die het
erg gaat waarderen. Het aandoen is precies zo. Als je al weet bij het aandoet
dat je het vanavond weer zelf gaat uit doen is toch min of meer de lol er vanaf. En met hoge hakken is het al net zo”.
Ik schiet in de lach. Wat is ze toch lekker ongecompliceerd. Maar ergens heeft
ze natuurlijk wel een punt. Dat is altijd zo met haar. Dat waardeer ik zo aan
haar en tegelijk…..
Als ik de andere dag onder de douche uitstap mijn lingerie
bij elkaar zoek, denk ik aan haar woorden. Ik ben achter met de was en de
wasmand puilt uit. Mijn lade met ondergoed daarentegen steeds leger. Toch zoek braaf
door tot ik wat heb dat bij elkaar past. Want je weet maar nooit wat je gebeurt.
“Stel dat je in het ziekenhuis terecht komt…” zo ben ik opgevoed, ik hoor het
mijn moeder zeggen. Mijn vriendin denk meer in termen als “je weet maar nooit
wat je gebeurt, misschien kom je de ware zomaar tegen”. “Ja hoor” denk ik “in
de supermarkt bij het boodschappen doen zeker. Ja stiekem kijk ik wel eens rond
maar eerlijk gezegd loopt er weinig leuks te winkelen en als het al mijn
aandacht al trekt, loopt er steevast een leuke vrouw naast of een paar
gezellige koters. Dat denken ze vast ook van mij als ze me boodschappen zien
doen met zoonlief. Die heeft dus een gezin. Het idee van een andere kleur
mandjes als je singel bent is dus zo gek nog niet, maar om zo boodschappen te
doen, gaat me toch echt te ver.
Eigenlijk wil ik het wel. Gewoon zomaar iemand tegen
komen. Onderweg op straat of bij een vriend of vriendin. Of zomaar dat je om
geen enkele reden met elkaar in contact komt en er een afspraakje uit komt.
Niet om het afspraakje maar omdat het gebeurd. Dat is mooi, dat is echt. Zou
het kunnen Zou het bestaan? Ik ben niet het type van de feesten of het stappen
dus daar heb ik weinig kans. Overigens voor de goede orde… ik ben niet op zoek.
Het is goed zo. Rust wil ik. En niet meer dan dat. Maar de woorden van mijn
vriendin spoken nog door mijn hoofd.
“Hou je zelf lekker voor de gek” zegt mijn spiegelbeeld
en ja natuurlijk wil ik het wel. Ik zie mezelf niet voor eeuwig alleen zijn.
Natuurlijk verlang ik er naar dat er iemand in mijn ogen kijkt en zegt dat ik
de liefste van de wereld ben. Dat ik mooi ben (waarop ik dan zal concluderen
dat hij duidelijk een bril nodig heeft). Dat hij weg zwijmelt in mijn ogen. Dat
hij mij lief vindt. Puur, creatief, respectvol, slim, teder, speels en
zelfverzekerd. Wow dat zou wat zijn. Maar denk ik zo over mijzelf. Nee, niet
echt. Is dat het, zoek ik dat dan? Nee ik zoek niet en misschien toch weer wel.
Ik denk aan afgelopen jaar en hoeveel mooie mensen er op mijn pad gekomen zijn. Een bijzonder jaar is het geweest. Een jaar dat veel energie koste. Dat de puntjes op de i zetten. Een jaar waarbij ik hard met twee benen op de grond gezet werd. Waarin het hard werken was maar ook genieten van de mooie dingen. Waarin hoop, geloof en liefde elkaar afwisselde. Maar waarin ik gelukkig de hoop en het geloof niet verloren ben. Waarin ik veel liefde heb gekregen. Mooie liefde die mooie vriendschappen opleverde. Die nieuwe en mooie dingen op mijn pad brachten. En nu is dat jaar bijna ten einde. Wat brengt het mij nog net zo voor het einde. Ik weet het niet. Het zijn nog maar een paar dagen. De hoge hakken en lingerie laat ik maar voor wat ze zijn. Want het heeft toch weinig zin zegt ze. Of ???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten