Blond is gewoon echt geen keuze

“Kom, we gaan naar huis” zeg ik en draai me om. Ze loopt achter me aan. Eenmaal weer thuis bij de voordeur steek ik mijn hand in mijn zak en voel. Niets. De andere hand in mijn andere jaszak, ook niets. Ik voel nog een keer en nog een keer, alsof mijn zakken zo groot zijn dat ik het niet gelijk zou voelen. Maar niks. Geen sleutels. Daar sta ik dan op kerstavond voor mijn eigen huisdeur met de hond, zonder sleutels. En niemand in de omgeving die een sleutel heeft.

Gelukkig heb ik dan wel weer mijn telefoon in mijn zak gedaan. Tja prioriteiten he…  Vanmiddag dacht ik er nog aan dat er nog geen sleutel bij de buren ligt. Niet dat ik daar wat mee opgeschoten zou zijn want mijn buurvrouw is duidelijk niet thuis. Ook de handige man een paar deuren verder is er niet. Niet zo heel vreemd natuurlijk want het is kerstavond. De sleutelservice belooft mij binnen een uur terug te bellen en dan kan iemand mij vertellen of ze er iets mee kunnen. Dan bel ik mijn vriendin. Eigenlijk om te vragen of ze een ladder heeft, want boven staat een raam open.  “Ja uh, blond he” zeg ik en nog geen tien minuten later staat ze voor de deur…. Redder in noodgevallen. Gewapend met een schroefboormachine, twee kleerhangers, een elastiek, badmintonracket , een ijzeren staaf en haar standaard big smile die zonder woorden zegt “kom maar op dat varkentje gaan we wel eens wassen” of te wel “geen dooie dingen baas” zoals zij placht te zeggen.  

Mijn vriendin blijkt iemand met ervaring alleen mijn deur is dat duidelijk niet. Of misschien weer wel want een en ander zit erg goed dicht gespijkerd. Dat inbreken zo leuk is, had ik dan weer nooit kunnen denken. We lachen heel wat af om onze eigen uitspraken waarvan ik de details beter binnen kamers kan houden. Voor zover dat mogelijk is natuurlijk als je buitengesloten voor de voordeur staat. Dat je overigens gewoon in kunt breken op kerstavond en dat je daarbij niet eens zachtjes hoeft te doen, is me wel duidelijk. Geen mens merkt ons op tijdens onze verwoede pogingen en heel stil zijn we niet eens. Ook het bonken van de stalen pijp tegen het hout waarmee de brievenbus aan de binnenkant dichtgespijkerd is, levert geen resultaat op. Tenminste niet qua aandacht van buurtbewoners. Wel van de poes die van de gelegenheid gebruikt maakt om het huis eens goed te verkennen. Ik neem me direct ook voor om de poes te trainen in deuren open maken. Moet kunnen want die is niet blond.

Blond of blont, vraagt iemand me een paar dagen later. Uhhh nou blondt eigenlijk. Vroeger al hoorde ik altijd alle blondjesmoppen als eerste. En langzaam aan is “sorry blond he” mijn motto geworden. Nu ben ik inmiddels niet meer zo blond en ook niet zo blont meer als vroeger maar toch is het errug makkelijk. Ooit verfde ik mijn haar bruin maar zei uit gewoonte een dag later “ja sorry blond”. De man tegenover me keek me ineens erg “blont” aan met vragende ogen. Sindsdien is bruin geen optie meer.

Twee dagen later loop ik met sleutels weer naar buiten om eens heerlijk mijn hoofd leeg te maken en te genieten van de buitenlucht. Nog amper de straat uit begint het te gieten. Het rondje wordt zo kort mogelijk en even later kom ik met sleutel maar wel als een verzopen kat weer thuis. Als ik een berichtje op twitter plaats, krijg ik het antwoord “buienradar”.  Pff ja dat had gekund. Maar ja…. “blond is gewoon echt geen keuze”.