‘Tjonge, het blijft mij verbazen hoe sommige mensen bijna
een karikatuur op zichzelf zijn’ zegt ze voor de tweede keer nog eens op
fluistertoon tegen mij. We zitten in de trein en mijn vriendin staart vol
verbazing naar een persoon met een donkere zonnebril in een gezicht waarvan ik
niet kan zien of het om een man of een vrouw gaat. De mond is tot een streep
vertrokken en ook de haardracht kan een link naar beide sekse zijn. Zelfs de
kleding, een zwarte broek en witte overhemdachtige bloes, kan niet het
verlossende antwoord geven.
Het begon al in de bus, nou eigenlijk al bij de bushalte.
Daar stond een jongeman met zijn halflange broek afgezakt tot halverwege zijn
kont. Een lichtblauwe boxer stak er zo’n 20 centimeter bovenuit. Daarboven een
ontblote lange rug met in de nek een tatoeage met een nummer. Zijn haar was
kort met als uitzondering een smalle vlecht van een 30 centimeter die over zijn
rug hing. Toen hij een voorbijfietsende man herkende, ging alles bij hem ineens
als in een SLO motion. Zijn woorden, zijn gebaren … alsof je vertraagd de film
afspeelde. In mijn fantasie zag ik hem getekend in een stripverhaal met allemaal
jongens zoals hij.
Eenmaal in de bus, stapte wat haltes verder een man in
met een grote bos wit grijzig haar en een ongeveer dito kleur gezicht eronder.
In gedachte tekende ik de man al uit. De bos haar werd een immense haardos en de kleine ogen nog kleiner. De
karikatuur stond binnen een seconde op mijn netvlies. Dat gaat vanzelf, ik kan
er niets aan doen. Het is een eigenschap die af en toe de kop op steekt en die
ik duidelijk deel met mijn vriendin. Jaren geleden toen ik veel vergaderingen
moest notuleren, deed ik dat ook al. Soms met als gevolg dat ik echt op moest
passen om het niet uit te proesten van het lachen wat uiteraard not done was
bij de serieuze onderwerpen. Niet altijd even handig, maar het maakte de soms
urenlange saaie vergaderingen wel draaglijk en soms zelfs bijna tot een feest.
Mijn vriendin haalt me bruut uit mijn overpeinzingen door
mij hard te porren met haar ellenboog en met haar hoofd een bijna onzichtbaar
knikje richting het gangpad te geven. Als ik haar blik volg, zie ik een jongen
instappen van een jaar of 18. Het kan ook een jaar meer of minder zijn, dat is
moeilijk te schatten. Met zijn grote zwart omrande bril kijkt hij serieus maar
tegelijk ook erg onzeker. Het is het type dat makkelijk gepest wordt. Het bange
konijntje uit de kanjertrainingen. Hij vraagt er zogezegd bijna zelf om. En ik
mag dat zeggen, ik werd ooit zelf gepest en weet hoe het voelt. Ben ik nu nog
steeds niet al te slank, was ik dat vroeger zeker niet. Patat aten we niet vaak
en snoepen deed ik ook niet en dus begreep ik er niets van. Tja wist ik veel
dat mijn moeder erg vet kookte. Nog steeds heb ik medelijden met te dikke kinderen
en leg ik bijna standaard de schuld bij de ouders.
‘Ik vraag mij af hoe zijn ons zien’ vertrouw ik mijn
vriendin toe. En tegelijk zie ik de tekening voor me die ooit van mij gemaakt
is waarop een vrouw met lange lokken mij aanstaarde met een grijns van oor tot
oor waardoor haar veel te grote tanden ontbloot werden. Dat laatste vond ik een
pijnlijk iets. Nog steeds probeer ik altijd mijn mond stijf dicht te houden als
ik op de foto moet. En misschien is dat wel waarom ik de karikaturen in mijn hoofd
gewoon in mijn hoofd laat in plaats van te proberen ze te tekenen. Ik zou denk
ik geen nacht meer slapen als ik wist wat voor trauma’s ik zou veroorzaken.
De trein dendert verder en ik bedenk me dat het ook niet
zo netjes is om zo naar de mensen te kijken. Maar dan naderen we een station en
zie ik zoveel verschillende mensen over het perron lopen dat mijn brein binnen
een minuut overuren maakt. Snel besluit ik: deze treinreis mag het. Van dit uur
maak ik één grote tekenfilm in mijn gedachten waar dikke konten nog dikker zijn,
lange mensen extreem lang en grote oren veranderen in zeilen waarmee je met
gemak de wereld om zou kunnen zeilen. Grote borsten puilen de shirtjes uit en
wratten een factor tig groter zijn.
Mijn fantasie slaat op hol. En ik? Mijn karikatuur zit ontspannen
op haar te dikke kont en zet haar te grote tanden gretig in het verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten