Koffie met een roze koek bij de openhaard

“Dit moeten we echt vaker doen” zeg ik als ik wegga. “Nou en of” antwoord ze en vaag plannen we wat. We weten beide dat we wel graag willen maar dat de tijd ons beide ontbreekt. Maar zij is zo iemand die je dat niet kwalijk neemt. Misschien wel omdat we beide hetzelfde in elkaar zitten en vooral genieten van de momenten die we wel hebben.

Het heeft altijd al geklikt. Zij is zo’n no-nonsens figuur. Niet lullen maar poetsen. Een harde werker met een hart van goud. Lekker rechtdoorzee. Ook een schorpioen kwam ik pas achter. “Oh nou snap ik het” dacht ik nog. “Nou snap ik waarom het zo lekker loopt tussen ons”. We kennen elkaars verleden en heden, onze sterke maar ook zwakke kanten. Het was al weer een tijdje geleden en we moesten nodig bij praten want er gebeurt nogal eens wat bij ons. Ondanks dat mijn plannen voor het weekend anders werden, was afzeggen echt geen optie, dit is zo’n broodnodige afspraak waarvan we elke keer denken dat moet vaker.

We zitten aan een grote mok koffie. Lekker dicht bij de open haard. “Past wel bij buiten” zegt ze en ik knik. Het is saai en grijs buiten. Herfst maar niet van dat lekker herfst weer met een zonnetje. Nee, saai grijs en grauw, net als mijn gevoel deze week. Daarom is het extra lekker even bij elkaar te zitten.  Ik vertel mijn week en zij de hare. We vullen aan, vragen en ik merk hoe lekker ongecompliceerd ik alles bij haar kwijt. Ik herken haar frustratie en zij de mijne. Na een tijdje kijk ik buiten en zie de zon schijnen. Inmiddels is er al een tweede grote mok koffie naar binnen compleet met een roze koek waarbij we beide zeggen dat ze inderdaad niet gezond maar wel lekker zijn.

Op haar prikbord hangt een pagina uit een of ander tijdschrift met tips om je energieker te voelen. Lachend nemen we ze stuk voor stuk door. Koffie staat op de eerste plaats, we kijken elkaar aan met zo’n samenzweerderig gevoel dat we “goed” bezig zijn. Gezonde voeding op de 2^e plaats. Die combineert waarschijnlijk niet met de enorme roze koek in onze andere hand. Dan wijst ze op nr 6 “schrijven” en zegt “die doe je al”. Meer water drinken, “tja dat” moet denk ik, net als sporten, vrije tijd en ga maar zo door. Ach we weten het wel allemaal maar combineer dat maar met werk en je gezin en niet te vergeten ook nog iemand die ooit ook een deel van je gezin was. We houden veel ballen in de lucht en af en toe valt er een. Dat dat niet door iedereen geaccepteerd wordt is lastig maar wel de realiteit.

Als ik weg ga is mijn hoofd weer een stuk leger, mijn zelf vertrouwen weer wat opgekrikt net zoals het cafeïnegehalte, de calorieën en onze vriendschap. Hoewel die altijd wel een evenwichtig niveau behoudt. Buiten vertaald zich dat in een blauwe lucht compleet met een zon. Het mooie herfstweer.  Als ik naar huis ga voel ik me bijna schuldig omdat ik langer weg bleef dan ik gezegd had. Ik betrap me er op dat ik teveel het iedereen naar de zin wil maken en mezelf daarbij nog wel eens wil vergeten. De buitenwereld schijnt dat anders te zien. Die zien blijkbaar een sterke kant en verwachten daarbij perfectionisme. Nu verwacht ik dat zelf eigenlijk ook wel maar de realiteit is dat ik dat niet ben. Helaas ik maak fouten. Ik ben mens. “Hoe meer je doet, hoe meer fouten je kunt maken” zei ze, “iemand die minder doet maakt dus ook zeker minder fouten”.

Als ik thuis kom is het niet erg dat ik langer weg was. Dat is lekker, voelt goed. Als ik de stapel op mijn bureau zie besluit ik die opzij te leggen en te gaan schrijven. Nummer 7 op de lijst; “ontspanning”. Even later loopt er een poes over mijn toetsenbord en als ze de kans ziet nestelt ze zich maar meteen tegen mij aan. Ik laat alles los en geniet van dat zachte mormel dat spinnend in mijn nek kruipt. “Dat mist er op het lijstje” denk ik “of vallen dieren onder ontspanning”. En even denk ik weer aan wat ik tegen haar zei bij het weggaan “Dit moeten we echt vaker doen”.