donderdag 13 februari 2014

Altijd verliefd

‘Ze is zooo lief’ zegt hij en zijn ogen kijken zwijmelend in de verte. Zijn kin rust op zijn handen, zijn ellenbogen op de tafel. Zijn voeten bengelen zo’n 25 cm boven de grond. Op grote stoel aan de grote tafel lijkt hij nog kleiner dan hij is. Bijna 3 jaar oud en hevig verliefd op de dochter van mijn vriendin.

Vandaag kom ik thuis en zie ik een rode roos op het aanrecht staan. Keurig in folie verpakt in een smalle vaas gevuld met water. ‘Zo wie is de gelukkige?’ vraag ik. ‘Een meisje’ geeft hij karig antwoord. Zijn wangen kleuren licht en de blik in zijn ogen is herkenbaar. Behalve dat hij nu jaren ouder is en de openheid van ‘wie wat waar en waarom’ echt drastisch anders dan die eerste keer, is er verder niet zoveel veranderd. Met gesloten vragen kom ik toch nog tot het antwoord dat de roos morgen gegeven zal worden en dat de gelukkige bij hem op school rondloopt.

Meisjes met lang blond haar hebben zijn voorkeur. Zie ik een groepje meiden, kan ik ze er zo uithalen. Altijd lief, een beetje verlegen en altijd erg mooi. Het meisje waar hij als kleuter alsmaar aan moest denken, had prachtige blonde krullen en een lief verlegen lachje. Bij een dagje naar een pretpark liepen ze hand in hand en gaven elkaar kusjes. De foto’s zijn er als blijvend bewijs, met de hoop dat ze nog ooit bij een feest gepubliceerd mogen worden. 

Menig vrouwenhart zou er harder van gaan kloppen. Een man uit de sprookjes. Zomaar een rode roos krijgen of een met zorg echt zelf ontworpen kaart. Hij doet het niet half maar helemaal. Hij schaamt zich nooit. Loopt met gemak gewoon door een volle school om degene die zijn hart verovert te verrassen. Mister Valentine.

Benieuwd ben ik naar het meisje dat uiteindelijk voor altijd zijn hart zal veroveren en hij het hare. Als moeder ben ik natuurlijk behoorlijk bevooroordeeld en denk ik dat het meisje dat zijn hart verovert natuurlijk voor altijd erg gelukkig zal zijn. Maar tot die tijd lijkt het hem niet altijd mee te zitten. Na de jeugdliefdes kwamen er een aantal onbeantwoorde liefdes. Even is hij dan ‘verslagen’ maar al snel is hij er bovenop. En altijd kijkt hij verder, vooruit, en blijkbaar ook om zich heen. Al snel is hij dan weer blij. Dan ineens zie ik de blik en weet ik dat hij er nog altijd in gelooft. Valentijn, is toch wel zijn dag. Maar dan 365 dagen per jaar. Eigenlijk is hij altijd verliefd.   


zaterdag 1 februari 2014

De smaak van het verleden

‘Papa mag ik er al eentje?’ ‘Nee’, zegt hij maar zijn ogen staan lachend. Ik kijk naar de schaal. Hij zegt dat ze niet lekker zijn, maar ze hebben zo’n ongelofelijke aantrekkingskracht op mij. Stil blijf ik naast hem staan en kijk hoe hij de volgende lading voorgebakken frietjes in de schaal doet.

Het is vrijdagavond zeven uur. Ik sta in de keuken en til het deksel van de pan op. Naast mij staat een schaal met vers gesneden patat. Als ik de eerste lading uit de pan haal en in de schaal doe, denk ik aan hem. Mijn vader kookte nooit behalve als we patat aten. En dan stond ik dicht in de buurt om te kijken. De voorgebakken patat in de schaal riepen me toe. Nu begrijp ik waarom ik ze niet mocht eten. En toch…

Stiekem pak ik een voorgebakken patatje uit de schaal en steek het in mijn mond. De smaak van vet verspreid zich over mijn tong en tegen mijn gehemelte. Het frietje is slap en de eerste keer in de pan heeft het zich alleen maar helemaal volgezogen met de olie. Hij heeft gelijk, eigenlijk zijn ze helemaal niet lekker, maar voor mij overheerst de smaak van het verleden. Als ik mijn ogen sluit, lijkt het alsof ik weer een jaar of 10 ben en naast mijn vader in de keuken sta.