Ze praat veel maar niet over wat ze zelf denkt of voelt.
Zo is ze niet opgevoed. Haar vader was hard in zijn opvoeding en veel keuzes
had ze niet. Ze moest naaister worden en als ze dat niet wilde moest me maar
naar de sigarenfabriek. Ze was enig kind en meer dan dat ze thuis was, was ze in
het huis bij haar oma die een groot gezin draaiende hield. Haar ooms en tantes
waren als broers en zussen en haar oma noemde ze moeder. Leren praten over haar
gevoel heeft ze nooit geleerd en dus stopt ze dat maar weg. Praten doet ze over
anderen, over wat die meemaken. Soms zegt ze hard en wat ze ergens van vindt
maar je weet nooit of het wel echt haar mening is of eigenlijk die van een
ander.
Vragen hoe het met je gaat doet ze niet, tenminste niet
aan jou zelf. Hooguit via via. Als je ziek bent of het moeilijk hebt, is dat
moeilijk voor haar en dus praat ze er maar niet over. Het is altijd druk bij haar. Velen komen en
gaan. Voor vreemden heeft ze altijd een luisterend oor. Dat is makkelijker, dan
hoef je niet bij je eigen gevoel te komen. Dat raakt je niet. Als ik een paar
weken later vraag wat ze met oud en nieuw doet krijg een soort gelijk antwoord.
“Oh dat dat zie ik nog wel, misschien ga ik wel gewoon vroeg naar bed”.
Uitnodigingen wimpelt ze keer op keer af en dus vraag ik het niet meer. Ze
heeft de deur gesloten, niet eens op een kier. De deur is dicht al jaren en ze
is niet bereikbaar. Ze is een vrouw met veel mensen om zich heen maar diep van
binnen is ze waarschijnlijk heel eenzaam. Ze heeft veel meegemaakt en veel
verloren. Ook daar praat ze niet over. Alsof het niet bestaat.
Haar vader was jager en ooit aten ze in de oorlog hazenpeper
met kerst. Tenminste dat dacht ze. Ze heeft de volgende dag nog heeft ze gezegd
dat ze de hazenpeper lekkerder vond dan het stukje konijn dat op haar bord lag.
Later hoorde ze dat ze die eerste dag kat gegeten had. Over haar angst en
afkeer van katten is ze nooit meer heen gekomen.
Ik ken haar goed en eigenlijk ook niet. Begrijp haar
niet, nog steeds niet. We hebben veel dingen samen gedaan. Ik heb vaak, heel
vaak, te vaak geprobeerd om de dingen te doen die ze leuk zou vinden. Maar
eigenlijk weet je nooit of ze het echt leuk vind. Ze is een weegschaal en
blijft wikken en wegen en waait met alle winden mee. Toch is ze ook een sterke
vrouw en misschien is dat wel wat haar leven zo moeilijk maakt. Sterk zijn
overheerst, haar gevoel komt niet aan bod. Ik heb haar weinig zien huilen.
Schouders eronder en kom op. “Is ze eigenlijk niet gewoon heel eenzaam?” vroeg
laatst iemand mij. En ja dat is precies wat het is. In haar hart is ze zo
eenzaam maar toegeven zal ze dat nooit.
Vandaag is het eerste kerstdag. Als ik uit praktische
overwegingen toch maar even de was op aan het hangen ben, denk ik aan haar
woorden van een paar jaar geleden: “Het is maar een gewone dag hoor”. Eenmaal
beneden zet ik koffie en doe de broodjes in de oven. Ik wandel met de hond en
denk aan haar. Weer thuis pak ik de telefoon. Ik hoor haar stem en met moeite
bedwing ik mijn tranen. Dan haal ik adem en zeg: “Fijne kerst mam”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten