zondag 21 september 2014

De kleine blonde heks

‘Ik ben een heks’ zegt ze, en slaat haar kleine armpjes vast om mij heen. ‘Oh daarom vind ik je zo leuk’ zeg ik ‘ik ben ook een heks’. Mijn kleine blonde heks knikt en kijkt me als dank stralend aan.

Ze heeft nog geen idee wat een heks is en al helemaal niet waarom ik haar vertel dat ik ook een heks ben. Samen lachen we en betoveren we de tuin zodat de zon gaat schijnen. Ik vraag haar of ze vliegen op de bezem ook zo leuk vindt en zwier haar in het rond. Haar zusje kijkt van een afstandje toe en besluit dan dat ze er ook bij wil horen. ‘Welkom bij de heksenkring’ zeg ik.

Toveren kan, ze die kleine heks, al vanaf het moment dat ik haar de eerste keer zag, heeft ze mij betoverd. Maar het zou mij niet verbazen als er meer in dat kleine ding schuilt. Ik denk aan mijn eigen blonde heksenkind dat ’s nachts de dingen droom die de volgende dag gebeuren. Die zonder er bij na te denken de vinger op de zere plekken kan leggen. Niet altijd even welkom kan ik je melden. Maar ik weet ook dat ze er weinig aan kan doen.

Hoe vaak heb ik niet op mijn kop gekregen van mijn moeder. Omdat ik weer eens een vraag zomaar stelde die blijkbaar net besproken was in de kamer ernaast. Beticht van afluisteren ben ik vaak maar ik deed het nooit. En ze was nooit blij als ik per ongeluk een kastje open deed waar het cadeautje voor mijn verjaardag lag. Geloven dat ik niet op zoek was maar dat het ‘zomaar’ gebeurde, deed ze natuurlijk niet. Dat ik dromen had die later uitkwamen, durfde ik niet te vertellen. En dat ik sommige dingen zomaar wist, al helemaal niet.

Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben. Heerlijk om mensen om je heen te krijgen die snappen waarom jij de dingen doet omdat je gevoel het zo vertelt. Dat je de dingen soms al weet voor ze vertelt zijn. Maar ook hoe lastig het is om zo op je gevoel te durven vertrouwen want oh wat willen we toch graag bevestigingen. De wereld wil de dingen begrijpen dus leg maar eens uit waarom. 

Ja ik geloof in wat anderen toeval noemen. Ik hoor, voel, ruik en zie soms dingen die anderen niet horen, voelen en zien. Maar vooral weet ik het zonder te kunnen weten. Ik kan pijn weghalen met mijn handen. Voel wanneer er iets te gebeuren al kan ik soms niet benoemen wat en al helemaal niet waarom. En nog heel veel meer. Maar al die dingen maken het leven niet altijd makkelijker. Maken dat je je soms erg eenzaam voelt. En als ik het bij de voordeur probeer te ontwijken, komt het gewoon via de achterdeur of een bovenraampje weer terug naar binnen.

Langzaam leer ik de dingen te accepteren en er grip op te krijgen. Bij mijn heksenkring, waar de opperheks ons vertrouwen geeft en helpt. Waar we niet op bezems vliegen en geen drankjes brouwen. En ook op de weegschaal komt er altijd een gewicht te staan, en helaas altijd nog meer dan ik graag zou willen. Niks nul kilogrammen maar ik hoef dan ook niet op de heksenwaag. De heksen van tegenwoordig zijn mannen en vrouwen die hoog sensitief zijn en die je overal tegen komt. Meer dan toen ik klein was, is er van alles te lezen over gevoeligheid en nieuwetijdskinderen. En van mij mag het nog bekender worden.

De kleine blonde heks knuffelt mij nog een keer extra en legt haar hoofdje tegen mij aan en dat was precies wat ik nodig had. Twee turven hoog is ze maar zo bijzonder. 



Geen opmerkingen:

Een reactie posten