‘Ik blijf maar in kringetjes draaien’ zegt ze. Het is
zondagmiddag en we zitten met een glas wijn op de bank. Ze vertelt en vertelt
en ik luister en herken veel van wat ze zegt. ‘Ik kan mijn gedachten gewoon
niet stoppen’ zucht ze ‘en ik word er zo moe van’. Ze lacht maar haar ogen doen
niet mee. Maar ik weet hoe machteloos je je kunt voelen door je eigen
gedachten.
Mijn vriendin zit op een rotonde in haar leven en weet
niet meer welke afslag ze moet nemen. Besluiteloos loopt ze door, het ene
rondje na het andere en hoe langer ze loopt hoe meer het haar duizelt. Niet
raar natuurlijk als je bedenkt dat je op een rotonde in rondjes loopt. Ik neem
nog een slok wijn en vraag me af of een mens eigenlijk wel op een rotonde wil
zijn. In de plaats waar ik lang woonde, werd ooit bijna elk kruispunt vervangen
door een rotonde. Om de doorstroom te bevorderen zo kopten de berichten in de
krant. Doorgaan moeten we in de huidige maatschappij. En liefst steeds sneller.
Maar van wie eigenlijk? En zijn we gaan
baas over ons eigen leven? Bepalen we zelf niet meer waar ze heen gaan en of we
doorlopen of stil staan?
‘Wat kan er gebeuren?’ vraag ik en weet dat dat ze nu “alles” denkt.
‘Misschien moet je even stoppen’ opper ik, ‘gewoon even
stil gaan staan.’ Ze kijkt me verbaasd aan. Stil gaan staan? Maar… Ze stopt en denkt na. ‘Wat kan er
gebeuren?’ vraag ik en weet dat dat ze nu “alles” denkt. ‘Er kan een file
ontstaan’ help ik haar op weg, maar ach staat daar ons land elke dag niet vol
van?’ Ze kijkt me schuin aan maar er is nog geen lachje te bekennen. ‘Er kan
iemand op je botsen’ ga ik rustig verder. ‘Maar ach, deuken heb je nu ook al.
Wie weet wat voor leuk moment het op kan leveren’. Langzaam zie ik haar
ontspannen. In haar ogen zie ik haar gedachten vliegensvlug heen een weer gaan.
De rotondes in mijn vorige woonplaats zijn inmiddels weer
vervangen voor kruispunten. En een is voorzien van een rotonde boven het
kruispunt, voor fietsers die gewoon af kunnen stappen en het hele kruispunt een
rustig kunnen overzien. En eigenlijk is dat wat we in ons leven misschien ook
wel moeten doen. Af en toe eens even stil staan. Wachten voor het rode licht en
kijken of je inderdaad nog de goede kant op gaat. Je keuzes duidelijk en helder
moeten nemen in een ‘ga ik rechtsaf, linksaf of toch rechtdoor?’. Bewuster dan
op een rotonde waar we volgens de Tom Tom geen kant meer op gaan maar een
eerste, tweede, derde of andere afslag nemen. Waar we te makkelijk weer gewoon
omdraaien, zonder moeite, zodat we te laat zien dat we te snel omgedraaid zijn
en beter nog even door hadden kunnen gaan.
En ach wat kan je gebeuren? Stel je blijft even te lang stil staan. Stel dat je levenslicht inmiddels op groen staat en jij staat nog even
stil. Wie zal er gaan toeteren en waarom? Hooguit kan het leven van anderen ook
even stil staan. Krijgen zij ook even de tijd om te overwegen waar ze staan en
of ze inderdaad die kant wel op willen gaan.
