De game

Ik sta stil, haal adem en probeer me te concentreren. Het is nu, denk ik. Het moet nu! Ik voel elke spier in mijn lijf, mijn gedachten gaan razendsnel en staan tegelijk stil. Het moet nu. Dan gooi ik de bal op en sla…….

Te graag, ik wil het te graag en dus geef ik het weg. Ik krijg de bal terug en mis. Deuce , 40-40. Het had voor ons kunnen zijn. De game, op weg naar de set. Ik kijk mijn dubbelpartner aan en baal zo van mezelf. Dan haal ik adem, pak mezelf weer bij elkaar, focus en haal het punt terug. Voordeel. En nog een keer… yes! Terug… het is mijn leven en ik pak het terug. Want zo is het leven. Het leven is als een tenniswedstrijd.

Tien jaar geleden had ik niks met sport. Oké, ik deed de sponsoradministratie van de voetbalvereniging in het dorp waar ik woonde. Maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat dat was omdat mijn broer het vroeg en omdat het goed zou zijn voor het bedrijf waar ik werkte. Ik had niks met sport, en helemaal niks met voetbal. De enige keren dat ik ging kijken was alleen als ik er echt niet onderuit kon.  Maar toen kreeg ik kinderen en die gaan op sport. En dus ga je kijken, wordt je betrokken. En dan zet je je als vanzelf in. En van het een komt het ander, je ziet waarom je het doet. Het maakt verschil. Loopt nog wat harder en bereikt wat. Samen met elkaar kun je wat bereiken. Je wordt enthousiast door de anderen en de anderen door jou. Het is een balletje dat gaat rollen en je blijft er maar tegenaan schoppen  tot je met de bal bij het doel komt. En dan ineens besef je dat je daar voor het doel staat. Jij die niks hebt met voetbal liep zonder dat je dat besefte recht naar het doel. Je omzeilde iedereen die je tegemoet kwam, want jij laat je de bal niet afpakken. En daar sta je dan, je haalt adem, haalt uit en schopt de bal hard en recht het doel in. Gejuich! Je loopt naar je team, je bestuur. Jij hebt het gedaan, samen met de anderen. Jij hebt het punt. Jij hebt bereikt wat je je daar aan het begin zonder te beseffen als doel gesteld had. Dan lees je het na. Zomaar ineens kijk je op de site van je vereniging en lees je je doel van toen je net als secretaris begon. Binnen. Game.

Niet veel later sta je in het theater. Anderen zagen ook dat jij je doel achterna ging. Jij die ooit niks met sport had, wordt gewaardeerd om je inzet in de sport. Je bemoeit je met je eigen vereniging maar liefst nog verder. En niet een beetje ook.  En zo was het ook met politiek. Zodra iets leek op politiek zette mijn vader de tv op een andere zender. Zo liep je dus ooit achter in sport en politiek. Een inhaalslag waar je behoorlijk mijn best voor moest doen en nog. En ineens draai je mee in het spelletje. Want geen sport zonder politiek en andersom. Je legt de lat hoog, altijd al gedaan. Wil het beste, alles eruit halen en je mag geen fouten maken. Dat alles spookt door je hoofd, daar op de gravelbaan rond half een ’s nachts. En ineens besef je het. Sport, politiek, het leven; het is een spel. Het is een spel en jij ben de spelleider.

Je mag fouten maken, je mag uitproberen en want er is altijd nog een kans. Het is niet zomaar verloren. Er is altijd een kans als je je maar weer bij elkaar raap, focus en verder gaat. Want daar draait het om. Bij de game, de set, de match. En verlies je de game dan win je de volgende. Verlies je de set dan ga je voor de volgende set en zelfs als je de match de wedstrijd verliest, komt er als je dat wil een volgende. Zo is het ook in het leven.

Daar op de tennisbaan, inmiddels bijna 01.00 uur. Het zweet op mijn lijf, gravel in mijn schoenen en met 3 natte met gravel besmeurde ballen in mijn hand, loop ik naar de bank. Ik pak mijn flesje met water en neem een slok. Niks is verloren. We kijken elkaar aan. Ik wil zo naar huis met het gevoel van overwinning. Zij ook. Maar ik niet alleen het met het gevoel van overwinning van de wedstrijd maar het gevoel van overwinning dat ik mijn leven op de rit heb en het zelf weer bepaal. Wij gaan winnen, hoe dan ook! “Ik voel het aan mijn water” zei ze aan het begin van de wedstrijd. Als ik even later de baan op loop, is mijn hoofd leeg. Ik sta er. Heb mijn focus terug. Een blik van verstandhouding naar elkaar. Ieder voor zich en toch samen. Met gemak halen we ineens dat laatste punt binnen. Een heerlijk gevoel overvalt me. Yes, we hebben het gedaan. “Mijn eerste wedstrijd gewonnen” zegt ze. Ze straalt. En ik, ik kan straks tegen jou zeggen dat ik gewonnen heb. Niet alleen de wedstrijd maar gewonnen van mezelf. Ik heb weer de leiding over me zelf. Het is weer mijn game!