Thuiskomen

Mijn hoofd op je schouder
je arm om mij heen
het gevoel thuis te komen
als ik bij jou ben
hoef ik nergens heen

Knoop

Mijn hoofd zit in de knoop

gedachten tollen rond

Moet ik naar links of toch naar rechts

als ik mijn pad nou eens vond

Ben ik te bang om te binden

of juist om te laten gaan

Moet ik door blijven lopen

of juist stil blijven staan? 

Mijn hoofd zit in de knoop

gedachten gaan heen en weer

In dezelfde richting

toch weer, elke keer

Wafels met een vleugje liefde

De geur van warme wafels

trekt zoet aan mij voorbij

Het beeld van een lieve vrouw

hier zomaar naast mij

De geur van haar liefde

De geur van geborgenheid

'Ach mijn liefde mijn kind'

zegt ze zacht en lacht, 

'mijn liefde, raak je toch nooit kwijt'. 

Bloesem

Bloesem kom uit je knop
je zat er al zo lang verborgen
laat je nu maar zien
ga bloeien, ga stralen
voorbij zijn je zorgen
nu de zon je komt halen

Technisch weer

‘Het is technisch weer’ zegt hij

terwijl hij in de verkoop zit

‘Wat bedoel je’ vraagt zij,

‘ik zit in de zorg’.

‘Oh’ denk hij

‘daarom ziet ze zo wit.

Contactadvertentie

Alfa mannetje

Zoekt bèta vrouwtje

Om samen 

het alfabet af te maken

Stop de tijd

Morgen

is zo ver

Tot vanavond

duurt te lang

Vanmiddag lijkt

perfect

maar ach

het is zo wrang

Snel

en toch 

ook weer niet

Het is maar net

hoe je soms

de tijd beziet

Wacht je op iets leuks

of op een naar moment

Wacht je op iets nieuws

of dat wat je al kent

Werk, vakantie of privé

alle aspecten spelen mee

Minuten tikken weg

Zenuwen zwellen aan

nog een uur en dan

dan zal het gebeuren gaan

Nu wil ik dat de tijd

dubbel zo hard zal gaan

zodat die dan

over een uur

gewoon 

even

stil kan blijven staan

Kattenlogica

Ik geef de kat spontaan een zoen

Hij kijkt mij verbaasd aan 

hij sluit zijn ogen en denkt

‘waarom doen verliefde mensen altijd zo raar’

Tot gauw mijn engel

't klinkt voor een ander
misschien wel heel raar
toch weet ik dat ik je weer zie
over een dag, een maand, een jaar

Tijd bestaat alleen
in onze gedachten fantasie
dus weet ik dat ik jou
'binnenkort'
weer zie

Vol vuur

Blijf niet hangen

in verleden

't voegt 

toch niets toe

Blijf niet hangen 

in verleden

je wordt 

alleen 

zo moe

Pak op 

je leven

en leeft 't 

vol vuur

Geniet

leef vol 

je leven

elke dag

elk uur

Dromen

Fluister zacht mijn toekomst

in mijn stoutste dromen

Fluister zacht mijn toekomst

dat wat er nog gaat komen

Laat me dan 't heden 

en de morgen zien

dan heb ik meer vertrouwen 

in wat nog komt misschien

Lief

Ik vind je lief

ook al wil je dat niet

Ik vind je lief

ook al doet je dat verdriet

Want lief zijn 

dat mag echt

Ik vind je lief

wat jij ook zegt

Ik vind je lief

omdat je het bent

en ik je nooit anders

dan lief heb gekend

Ik vind je lief

en ooit zegt mijn vriend

voel je

ik vind je lief

omdat je dat verdient

Mag ik al?

Kom ik al voor
in je gedichten of je blog
kom ik er al in voor
of twijfel je nog?

Is het nog te vroeg
of heb ik al iets gedaan
waardoor ik heel misschien
wel in je blog mag staan?

Ach mijn lief, zou je wat willen
wil je in een blog of in een gedicht?
En is er dan heel misschien een kans
dat je ook voor in mijn leven zwicht?

Ach weet je lief, 
ik ken je toch nog niet echt
misschien is de tijd nog niet daar
maar wanneer weet ik het dan wel zeker
wanneer ben ik dan klaar?

Je staat nu in mijn gedicht
het begin is nu gemaakt
want er is zeker wel iets
waarmee je mij hebt geraakt

Alles wat ik vraag

Mijn hoofd zit vol met letters

maar ik heb geen tijd

Mijn hoofd zit vol met woorden

ik raak ze maar niet kwijt

Mijn hoofd maakt alsmaar zinnen

maar ik laat ze niet toe

mijn hoofd maakt steeds gedichten

het maakt mijn hoofd zo moe

Waarom laat je mij niet los

ik wil het zo graag

Laat me heel alsjeblief los 

dat is alles wat ik vraag

Eenvoud

Een poes op schoot

en een kop thee

en rustig adem halen.

Denken over alles wat er is

of wat er ooit zal zijn

Over wat je wakker houdt

of juist laat slapen

Over vreugde en over pijn

Een poes op schoot

en een kop thee

en rustig adem halen

Een aai, een slok en een zucht
dan valt het vast best mee

Rollercoaster

Een rollercoaster

van geluk

of van verdriet?

Een rollercoaster

ach mijn lief,

zo hoort het leven niet

Antwoorden

Ik zou zo graag

in je hoofd willen kijken

Wat zou ik daar dan zien?

Ik zou zo graag

in je hart willen kijken

of diep in je ogen misschien?

Ik zou zo graag willen weten

wat jij denkt en voelt

Ik zou zo graag

de antwoorden krijgen

op hoe het is bedoeld. 

Op het scheepje van je leven

Op het scheepje van je leven,

ben je kapitein naast God.

Om de juiste koers te varen,

langs de klippen van het lot.

Ik wens je dus bij dag en nacht,

behouden vaart en goede wacht.

Ze schreef het in mijn poëzie album toen ik een jaar of 7 a 8 was. Gisteren had ik haar aan de telefoon en verzekerde ze mij dat het echt goed zou komen. Ik knikte wat ze aan de telefoon natuurlijk helemaal niet kon zien. Ik zou haar zo graag geloven. Net als toen ik, de voor toen nog veel te moeilijke tekst, in het kleine oranje boekje las.

Ik had haar niet ge-e-maild, niet gebeld of ge-sms’t,  maar wel aan haar gedacht. Ik wilde nog even uitstellen. Uitstellen… ‘in de hoop op’ of ‘tegen beter weten in’. Ik weet het niet eens. Maar de gedachte was blijkbaar genoeg en dus belde zij mij. Om een andere reden, dat wel. Maar toch… Heel even hoopte ik nog dat ze niet zou vragen hoe het met me was. Alsof ze dat niet zou doen, ik moet toch beter weten. De hoop was vooral omdat ik weet dat ik me ten opzichte van haar niet groot kan houden. Iets verbergen is onmogelijk. En waarom zou ik eigenlijk ook. Ze leeft al mijn hele leven met mij mee.

En meestal geeft ze goed advies. Maar hierin is dat wel lastig. Hierin ben ik helaas de ‘ervaringsdeskundige’ zoals iemand vorige week nog grapte. Nu lijkt de grap nog zuurder dan toen. Ik hoop ook echt uit de grond van mijn hart, dat zij de ervaring nooit krijgt. Want hoe meer ervaring hoe minder je durft te vertrouwen in deze. En is dat niet de helft van de truc? Er onbekommerd instappen. Het meest ironische is nog wel dat het anderen dan blijkbaar weer aantrekt. En ik weet niet of ik daar nu wel of niet op zit te wachten. 

'Op terrasjes zullen we muntthee drinken...'

Op het scheepje van je leven… Vanmorgen moest ik ineens aan het gedichtje denken. Ik zie zelfs het poëzie plaatje van het bootje dat er bij geplakt was nog voor me. Het heeft iets weg van het gedicht ‘de voetstappen’. Alleen werd ik deze keer niet gedragen maar is er waarschijnlijk met me meegevaren of gezwommen. Wie zal het zeggen. En terwijl ik het denk, besluit ik dat ik de metaforen van de berg en het scheepje misschien maar eens moet laten varen. De berg past niet bij mij want ik heb hoogtevrees. Hoe kun je nu met een goed gevoel de berg op gaan als je ondertussen al je spieren voelt spannen van angst. En met het bootje is het al net zo. Ik vind het heerlijk om te zeilen, zelfs als de boot zo schuin gaat dat je het gevoel hebt te staan in plaats van te zitten. Maar te vaak ben ik op een boot bij ‘verkeerde’ stroming ziek geweest en het gevoel gehad dat ik er groen en geel weer vanaf kwam.

Mijn metafoor wordt de wandeling. Langs het strand en door de duinen. Door weiden en dorpjes. Met mijn blote voeten door het zand of het gras. Met mijn haren in de wind en de zon op mijn gezicht. En dan zal ik lopen, hand in hand en soms achter elkaar. Prachtige uitzichten zullen we tegen komen. Op terrasjes zullen we muntthee drinken en overnachten in hotelletjes en op campings. We zullen neerploffen op het strand of spetteren in de branding. We zullen bloemen plukken in de velden en op alle plekken van Nederland de zon op zien komen en weer ondergaan.

Kijken met je hart

Ogen staren zonder zien

in toekomst en verleden

Terwijl ze eigenlijk zo graag

kijken in het heden

Harten voelen zonder gevoel

naar wat ze willen en wat ooit was

Maar alleen als je hart je ogen openen

dan leef je je echte leven pas

Wind uit een 'verkeerde' richting

Ik voel me misselijk worden. Mijn maag trekt samen en het lijkt alsof er een waas voor mijn ogen trekt. Dapper neem ik een slok water en haal diep adem. Niet opletten, gewoon focussen nu. Maar het trekt niet weg. ‘Het is niet goed’ hamert het door mijn hoofd. Ik probeer er niet op te letten en kijk naar mijn scherm. Kom op, je kan het.

‘Kan dat?’ vraag ik me even later af. 'Ziek worden van een verkeerde beslissing.' Ziek van verlangen kan blijkbaar, anders was er geen uitdrukking van. Ziek van heimwee is ook bekend. Maar je zo slap en ziek voelen omdat je voelt dat je een verkeerde beslissing hebt genomen. Ik zou graag denken dat het niet kan maar mijn lijf vertelt mij wat anders. En dus probeer ik mezelf in te praten dat het geen verkeerde beslissing was maar de goede. Het zou alleen mooi zijn als ik nu mezelf nog zou geloven.

"even merk ik dat de boot richting terug vaart"

‘Je hebt het goed gedaan hoor meis’ appt later die dag mijn vriendinnetje. Acuut schieten de tranen in mijn ogen. ‘Dit is de enige manier’ schrijft ze. Ik weet het niet meer zo zeker. Mijn gevoel schudt zo met me heen en weer dat ik er wel zeeziek van moet worden. Een van mijn minder sterke kanten. Op een boot met wind vanuit een verkeerde richting. En precies zo voel ik me op dit moment.

Er waait een stevige wind, misschien kan ik zelfs wel zeggen een storm. Dat terwijl ik de boot op ging met prachtig weer. De boot is geweldig. Prachtig met een mengeling van nostalgie en toch zo modern. En stabiel. In mijn ogen is de boot heerlijk stabiel. En dus durf ik aan boord. Ik krijg deze keer niet eens de geijkte waarschuwingen. Vorige keer ging het niet goed, de keer daarvoor ook niet. Halverwege hield de tocht op, blijkbaar gingen we zonder dat ik het besefte de verkeerde kant op. Maar vorige keer was het beginpunt echt minder mooi.

Nu niet. Het water schittert en de zon schijnt. Er is net voldoende wind om het leven nog lekkerder te maken. Zacht schommelend varen we weg. Een intens geluk overvalt mij. Ik weet de route niet maar juist dat is zo heerlijk. Kijken waar je uitkomt en onderweg genieten van de tocht. Het leven is goed. Stabiel maar wel met nieuwsgierigheid naar wat we zullen tegenkomen. Alle ingrediënten zijn er. De zon schijnt op mijn gezicht en achter ons gaan de golven van ons verleden over in vlak water met enkel nog hier en daar een rimpeling.

Tot de wind ineens draait. Vanuit een voor mij onverwachte hoek komt een storm opzetten. Een storm die ik niet aan zag komen. Bij het eerste zuchtje wind zeg ik nog dapper dat we meedeinen, met het vertrouwen dat de wind weer zal gaan liggen. Je kunt je niet verzetten tegen de wind als je in een boot zit. Maar het meedeinen wordt binnen een paar uur een stevige wind. Nog met alle vertrouwen hou ik me vast en dapper varen we door. De stevige wind gaat over in een heuse storm en even merk ik dat de boot richting terug vaart. Heel even maar. Dan zakt de wind en schijnt de zon. En hoe gek dan ook, voel ik me weer gewoon gelukkig.  

Maar amper enkele uren later, als ik lig te slapen, blijkt dat de storm toch niet is gaan liggen. Ik weet niet of boot de zeilen heeft meegedraaid of er tegenin gegaan is. Ik weet niet wat goed zou zijn geweest. Twee dagen dein ik mee en hou ik me vast. Ik verzet me niet want verzetten heeft geen zin. Ik blijf overeind in een eindeloos vertrouwen dat de wind zal afnemen en we de zeilen onder controle krijgen. Tot ik de dreigende wolken zie. Ons bootje heeft het zwaar en ik besluit overboord te gaan om zo de boot de kans te geven de juiste kant op te varen. ‘Ik kan zwemmen, met mij komt het wel goed’ denk ik nog.

Eenmaal in het water lijkt alles van me af te vallen. Maar even later voel ik me misselijk worden. Omkijken heeft geen zin, de boot zal ik niet zien nu. 

Terug zwemmen lijkt geen goed plan. Ik vraag me af of ik de juiste beslissing genomen heb. ‘Je kon niet anders’ zegt mijn vriendinnetje en ook mijn steun en toeverlaat in boottochten geeft aan dat dit het enige is wat gedaan kon worden. Maar ik heb het gevoel dat de boot de verkeerde kant op gaat en dat zelf niet door heeft. Eenmaal in de haven kan ik niets anders doen dan me er bij neerleggen. Maar mijn ogen turen over het water en hopen dat de boot zal keren. En terwijl ik me afvraag hoe het met de boot gaat, steek ik nog een kaarsje op voor een veilige thuiskomst.

Ps de boot kan ook vervangen worden de berg. En op deze berg had ik boven kunnen komen. Waarom? Ik kan het je niet uitleggen. Misschien wel gewoon omdat er een soort van oergevoel in mij huist die fluistert dat dat zo is.

De 7 wereldwonderen

Ik lees het in je ogen

al spreekt je mond de woorden niet

ze weerspiegelen je dromen

het  gevoel wat jij nu nog niet ziet

Ik voel het als je lippen

de mijne raken in een zoen

Al durf je niet te geloven

dat liefde dat kan doen

In je hart woont nu de twijfel

die jou zo stuurloos maakt

Die je belemmert echt te voelen

wat jouw ziel zo raakt

Durf je nu te kiezen

zonder concessies te doen

durf je de weg te volgen

en je geluk te proeven in elke zoen

Want je ogen weerspiegelen

dat wat in je ziel al leeft

Maar durf je nu te springen

zodat je het ook echt beleeft

Zullen je oren dan horen

hoe je hart dan lacht

en zal je dan ervaren

het gevoel waarnaar je zo smacht

Ik wil je de 7 wonderen geven

Van de liefde voor elkaar

En je laten ervaren

Jij hoort bij mij en ik bij jou
echt waar.

De spiegel van je ziel

Durven  kunnen  kiezen

zonder

te verliezen

dat kan

alleen je hart

Durven  mogen  voelen

kiezen voor je doelen

zit in het diepste

van je ziel

Verleden tijd

Uren van kostbare tijd

worden opgevuld

met emoties

uit het verleden

Inzicht

Geef me inzicht in ‘t leven

Geef me inzicht in mezelf

Help me op mijn pad te lopen

zonder dat ik mezelf zo kwel

Laat me de bloemen plukken

En ’t onkruid laten staan

Help me in ’t leven

om ’t juiste pad in te slaan

Het pad

Het pad is oneindig

maar met een mooi begin

’t gaat niet alleen om het einde

maar ook om dat er tussenin

Plaatsmaken

Het zit niet in de tijd

Het zit niet in hoe vaak

Het zit in jou

Het zit in mij

En in de ruimte 

die ik

in mijn hart

voor jou maak

Vriendschap

De één woont om de hoek

de ander zo ver weg

De één die spreek ik vaak

dagelijkse dingen die ik haar zeg

De ander spreek ik zelden

en toch maakt het niet uit

want de vriendschap die ik voel

die komt van binnenuit

Of er nu dagen verstrijken

maanden of een jaar

Binnen 1 minuut

is alles weer ’t heden

Zo goed kennen wij elkaar

Vriendschap is niet in uren

maar in de echte tijd

Echte vriendschap woont in je hart

die raak je niet zomaar kwijt