Ik glimlach terwijl ik de andere kant oploop, vanaf zee
terug naar de camping. Ineens denk ik aan alle tijdschriften waarin mooie
plaatjes je doen geloven dat dit DE tijd van het jaar is. Knappe slanke moeders
gekleed in een zwierig zomers jurkje, met aan de hand lief kijkende kinderen,
lachen je vanaf de foto toe. Vader tilt de goed gevulde picknickmand met
uiteraard allemaal zelfgemaakte sandwiches en salades. De fles met bubbels die
ondanks de brandende zon altijd koel lijkt te zijn, steekt net boven de mand
uit. Net zoals de plastic, maar niet van glas te onderscheiden, champagne glazen.
Straks aan zee gaat vader met zijn zoon vliegeren terwijl dochterlief in haar
snoezig roze stippeltjes bikini zandkoekjes bakt en moeder in de schaduw van
een bijpassende parasol een verantwoord boek leest. Als de kids uitgehongerd
van de zeelucht weer richting moeder lopen, heeft ze precies op tijd de picknick
op het geruite kleed met bijpassend servies klaar staan.
Al snel schrik ik op uit mijn gedachte. Een stukje verder
op probeert een moeder namelijk met het dreigement dat de ‘zandpolitie’ eraan
komt, haar zoon te bewegen om terug te komen. Zoonlief echter is Oost-Indisch
doof door zon, zee en het vakantiegevoel en loopt compleet met emmertje stug
door. Vader snelt er al roepend achteraan en zegt, als hij binnen gehoorafstand
is, luid en duidelijk dat de krabt echt beslist terug in het water moet. Het
jochie van amper twee turven hoog denkt daar echt heel anders over en probeert
de brute kracht van vaders armen die hem inmiddels te pakken hebben te
weerstaan. Als dat niet lukt, zet hij het effectief op een brullen.
Het doet me denken aan Brigitte Kaandorp die de kerstdagen
beschrijft zoals die er in het echte leven ook net anders uitzien dan de Libelle
en Margriet doen vermoeden. Met moeders die door zieke kinderen nachten lang
niet geslapen hebben. Hun kleding vooral makkelijk en met chocolademelk vlekken in plaats van de
stralende vrouw met opgestoken haar in een glimmende jurk die de prachtig
gevulde kalkoen opdient en haar man stralend toe lacht.
Ik ben de kleutertijd met de kinderen al weer lang voorbij en zo ook
de illusie dat het leven er uit moet zien zoals de glamour tijdschriften je
voorschrijven. Ik geniet van het dagelijkse leven en als het
tafelkleedje dan ietwat lijkt op snoezige de plaatjes die ik ooit voorbij zag komen, dan is
dat mooi meegenomen.
De volgende ochtend ben ik redelijk vroeg wakker. Ik pak
mijn praktische roze toilettas en ‘design’ zwarte handdoek die door de kleur
extra geschikt is voor het campingleven. Na een verfrissende douche trek ik een
van mijn gezelligste zomerjurkjes aan. Mijn nog natte krullen hou ik in bedwang
met een clip en ik smeer zelfs wat mascara op mijn wimpers. Mijn voeten vinden
blindelings de goudkleurige slippers die zowel praktisch als van het juiste
merk zijn. Als ik bij de retro Eriba caravan kom, zie ik manlief net de
zilverkleurige bodum koffiekan op de tafel met het rood met wit genopte
kleedje zetten. De kids steken net hun hoofd buiten het tentje en kijken mij
lief maar nog slaperig aan.. Laat de fotograaf maar komen, denk ik tevreden,
met een beetje geluk doen we het zo slecht nog niet in de Libelle. Het leven is
zo gek nog niet en het campingleven al helemaal niet.