Rituelen en tradities

Woensdag gehaktdag, is volgens mij niet meer? Lees ik op Facebook. “Net zo ouderwets als maandag wasdag!!!”, is het commentaar. Tradities, ik heb er toch wel iets mee. Het geeft rust. Straalt vertrouwen uit. En dat kunnen we af en toe best gebruiken in de deze snelle wereld.

“Ik hou wel van tradities maar gehaktdag.... ik introduceer bij deze de Woensdag Wrapdag!” antwoord ik. Ik kom net thuis van een netwerkbijeenkomst. Ook een soort nieuwe traditie. Elke week komen we als groep ondernemers bij elkaar om samen te ontbijten. Onze bedrijven nog eens onder de aandacht te brengen, te vertellen waarnaar we op zoek zijn en te kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen”. De mens is een kuddedier zoals ik al eerder schreef in “het zwarte schaap” en dus voel ook ik me wel prettig in deze nieuwe kudde.

Twee weken geleden hield dit onderwerp me ook al bezig. Vroeg in de ochtend stond ik daar, bij de slagboom aan het begin van de camping waar ik met de kids voor 2 weken was gehuisvest. Ik keek hem na. Zo lang mogelijk en toen was ik de auto kwijt. Ik keek naar links, rechts, maar mijn ogen konden niets bewegend meer vinden daar op de dijk. Ik stopte mijn handen in mijn zakken, het was nog koud, hopend dat het zonnetje de boel zo zou komen verwarmen. In gedachte liep ik terug naar mijn tijdelijke thuis. Gek, bedacht ik me toen, hoe snel iets went. Het ritueel van uitzwaaien en teruglopen voelt als zo gewoon. De dag daarvoor na het boodschappen doen hoorde ik mezelf tegen mijn oudste zoon zeggen “Kom we gaan naar huis”. Krap anderhalve week waren we daar in die plaats op die camping. “Thuis”, ik moest er zelf om lachen. Anderhalve week en toen al waren een aantal activiteiten gewoonte geworden, een soort rituelen.

De dag dat we naar huis gingen kwam er een wat ouder stel naast ons staan. Toen ik ze gedag zei vertelde de man mij dat ze elk jaar daar op de camping kwamen en elk jaar rond de zelfde tijd en altijd vijf weken. “Tja dat is zo de traditie” zei hij. Ik bedacht me nog dat ik er niet aan zou moeten denken, elk jaar naar dezelfde camping. Maar elk jaar met kerst de grote gevulde kalkoen verveeld me eigenlijk nooit. Waarom vroeg ik me af. Waarom wil ik bij het een steeds wat anders en val ik bij het ander terug op altijd het geijkte, het zelfde. En misschien is dat het wel. We willen en moeten te veel in deze tijd. Steeds maar wat anders en soms, soms hebben we dan gewoon behoefte aan oud en vertrouwd. Even niet nadenken, weten wat er komen gaat. Rust.

De mens in zijn algemeenheid is gek op tradities en rituelen. En niet alleen in andere landen ook wij in Nederland hangen aan elkaar van de rituelen en tradities. We beseffen het alleen niet altijd. Ze geven je houvast, rust en vertrouwen. Koffie drinken op zondag bij je ouders, of het biertje bij de vrijdagmiddagborrel. De jaarlijkse familiedag, het sinterklaasfeest of vuurwerk en champagne en oliebollen om het nieuwe jaar in te luiden. Je weet wat er gaat komen, je hoeft er niet over na te denken en kunt dus loslaten. Ze zijn er ook in alle soorten en maten. Kinderen gedijen goed bij rituelen. Niet voor niets willen ze graag steeds hetzelfde boekje lezen, dezelfde film kijken. Teletubbies werd er groot mee “En nog een keertje…….” hoorde ik dan roepen en ja hoor daar kwam gewoon hetzelfde filmpje nog een keer voorbij. Maar ook het slaapritueel. Al vanaf baby slapen ze het best als ze weten wat er komt. En of het nou een boekje voorlezen is, een liedje zingen, de dag doornemen of samen tandenpoetsen….. het is de volgorde waarin de dingen gebeuren en wat er gebeuren gaat. Een vast patroon een ritueel. Niet voor niets hadden onze voorouders de drie R’s hoog in het vaandel. Reinheid, RUST en REGELMAAT.

“De functie van een traditie is het in stand houden van de maatschappelijke stabiliteit” lees ik. “En hoewel tradities statisch kunnen lijken, veranderen en vernieuwen ze voortdurend”. En dat is maar goed ook bedenk ik me. Want maandag wasdag zou niet meer opgaan in mijn gezin met pubers, maar een beetje vastigheid kunnen ze in deze leeftijdsfase best gebruiken. Daarom introduceer ik vanavond de Woensdag Wrapdag en bespreek ik gelijk ook even of de Donderdag Kidskookdag er ook bij kan. Ik hou wel van tradities en rituelen denk ik lachend. En zeker die laatste; de Donderdag Kidskookdag, lijkt me een pracht van een nieuwe traditie en prima uiting van RUST, althans voor mij dan.