Na negen lange jaren had ik eindelijk de moed. De moed om
weg te gaan. Opgelucht, bevrijd. Maar alleen is maar alleen. Geen arm om je
schouders, geen lief die een glas wijn inschenkt en vraagt hoe je dag was. Het
samen koken of simpel samen op de bank zitten. Huis, tuin en keukengeluk. Ik
heb geen spijt. Dat zeker niet. En het leven is vol lieve vrienden, prachtige
kinderen, een hond en een kat. Wat wil een mens nog meer?
Ik was 18 jaar toen er op Valentijnsdag een kaart in de
bus lag. ‘Ik mis je danspassen wel en
jonger word ik er ook niet op’ stond er op de kaart. Ik zal ze nooit
vergeten die woorden. Weken heb ik er over gedaan om te weten van wie ze waren.
Stiekem hoopte ik van hem. De jongen uit het Friese gezin. Degene die me kuste
met carnaval, hoewel dat niet telt. Kussen met carnaval daar moest ik niks van
hebben. Later werden we vrienden. Jaren zijn we vrienden geweest maar heimelijk
vond ik hem veel meer dan een lieve vriend.
Ik verloor hem uit het oog, zoals dat gaat. Geen dansen
meer op zaterdagavond en ons contact verwaterde. Ik kreeg verkering en hij net
zo. Tot het moment dat ik ging trouwen. Ik stuurde hem een kaart. En toen belde
hij. Hij stond aan de deur bij mijn ouders, compleet met een bos bloemen. We
spraken af en de klik was er meteen weer. Hij had inmiddels een baard, maar hij
was nog steeds hij. De twinkel in zijn ogen. De andere dag was hij op mijn
huwelijk. Baard eraf… twijfel. Mijn huwelijk strandde al snel. En ook ons
contact ging verloren.
De kaart was niet van hem maar van een andere
danspartner. Een lieve gekke vriend die ik alleen met dansen zag. Homo en dus
had de valentijnskaart ineens een andere waarde. Niet minder mooi, maar anders.
Nog altijd denk ik aan hem op 14 februari, ‘en jonger word ik er ook niet op’,
zijn verjaardag.
Nu is het bijna Valentijn, dag van de liefde. Ik ben goed
in liefde. Vooral in onmogelijke liefdes. En in echte liefde die altijd
vriendschap blijkt of wordt. Er zijn mooie mensen in mijn omgeving die ik diep
diep lief heb. Toch is er altijd het verlangen. Vooral op een onzinnige dag als
14 februari. Want stiekem hoop ik dan toch op dat ene kaartje. Net zoals toen
ik 18 was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten