Eenendertig!! Ze
moet het even laten bezinken. Dat is 10 jaar jonger dan zij is. 10 jaar!! Nou
bijna 11. En dat is dan weer de leeftijd van haar dochter. Het is maar een
getal zegt hij. Het maakt niet uit, is niet belangrijk. Ze kijkt hem aan. Niet
belangrijk. Ook dat moet ze weer even laten bezinken. Hoe kan 10 jaar niet
belangrijk zijn. Dat ze ietsjes, een mini ietsje pietsje ouder was dan hij kon
ze wel mee leven. Want ach, wat is leeftijd dacht ze toen nog. Dat hij er
grapjes over maakte. Ach, dat zou wel zakken. Maar 10 jaar. Zijn vorige
vriendin was dus gewoon 10 jaar jonger dan zij. Die komt binnen. Dat komt, ook
al is het maar een getal, hard aan.
De onzekerheid
slaat ineens toe. Machtig, onaangekondigd, spookt ie door haar hoofd. Ze was
dus heel veel jonger. In haar ogen betekent dat direct ook heel veel mooier,
slanker, beter. Een droom voor elke man. Ze weet het heus wel hoor. Dat dat dus
niet zo hoeft te zijn maar toch. De woorden maken beelden in haar hoofd. “Maar
ik ben dus wel hier bij jou” hoort ze hem zeggen. Haar hart maakt een
sprongetje. Ja dat is zo. Hij zit hier bij haar. Dus blijkbaar doen die jaren
hem inderdaad niet zoveel. Tot 10 minuten geleden voelde ze zich ook helemaal
geen 42 jaar oud. 36, daar was ze blijven hangen. Ze kon de hele wereld aan.
Alle kansen lagen nog open voor haar. Privé, werk. Ze kon nog relaties aangaan,
kinderen krijgen, carrière maken…. Ze kon nog kiezen. 36 jaar is zoveel als
ervaring opgedaan en toch nog een leven voor je. Ineens beseft ze te meer dat
ze geen 36 is en al helemaal geen 31. Haar beeld moet bijgesteld en dat doet
pijn.
Want sinds ze hem
kent weet ze dat ze haar kinderwens nog niet afgesloten had. Ze hunkert nog
steeds naar de man met wie ze samen oud zal worden. Echte liefde. Die ze ooit
haar man zal mogen noemen, die echt van haar houdt. Van haar houdt zoals ze is.
Die achter haar zal staan en haar opvangt als ze het even niet meer weet. Waar
ze naast sterk ook soms even zwak mag zijn. En ja eigenlijk zou ze diep van
binnen het graag nog een keer meemaken. Zwanger zijn. Leven voelen. Haar man
stralend naar haar zien kijken omdat ze zijn kind draagt. Samen gelukkig zijn
met zo’n hummel die hun relatie alleen nog maar meer laat stralen. Niet de
stress die rond haar laatste zwangerschap hing waardoor alle aandacht naar wat
anders ging. Ze zou graag bewust die keuze willen maken en zich dan overgeven
aan de natuur. Als het dan zo bedoeld is, zal het zo zijn. Zo niet, prima dan
zou ze daar mee kunnen leven.
Zes jaar meer
maken verschil. Niet voor hem maar wel voor haar. Ze moet er steeds aan denken. Als ze die avond een
blokje omlopen, als ze vrijen, als ze bijna in slaapt valt en naar hem kijkt,
als ze wakker wordt naast hem en helemaal als hij er nog een grapje over maakt
bij het ontbijt. Niet dat dat erg is. Het is haar onzekerheid en dat weet ze
maar al te goed.
Ze denkt er aan
als ze hem uitzwaait. En even is het zo belangrijk dat hij gisteravond niet,
vannacht niet en vanmorgen niet zei dat hij van haar houdt. Peinzend loopt ze
terug. In gedachten verzonken ruimt ze op. Dan licht haar telefoon op. Ze opent
het bericht. “Ik hou van jou” staat er met een rood hartje erachter. Een
glimlach komt over haar gezicht, haar hart maakt een sprongetje. Dan is alles
weer goed. Ze zucht en voelt zich weer 36 jaar. Alle kansen liggen weer open.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten