Ik voel een blog opkomen

“Oh jee, mama voelt een blog opkomen!”, roepen ze tegelijk en schieten allebei in de lach. Dubbel liggen ze en ik kijk ze aan. “Is het zo erg?” vraag ik met een licht schuldgevoel.

Sinds een tijdje ben ik niet alleen meer een kinderboek aan het schrijven maar laat ik mijn hersenspinsels ook op teksten voor volwassene los. Heerlijk is dat. Waar ik in het begin nog soms nog even moest nadenken, vliegen mijn vingers nu over het toetsenbord en vertellen wat er in mij opkomt. Dat begin, wanneer was dat eigenlijk ook al weer?  Ik kan me niet al bijna niet meer herinneren dat ik niet aan het schrijven was. Alleen stuurde ik in het begin mijn verhalen nog niet de wereld in. Ondertussen heb ik altijd een schrijfblok bij me en benut ik alle loze momenten met schrijven.

Zo komen er ook op de meest gekke momenten ideeën op voor een blog of column. Het zien van een grappige gebeurtenis, de herinnering aan iets, het zien van een foto of een berichtje op twitter. Een zin als “woensdag gehaktdag” is al genoeg om direct een tekst in me te voelen opborrelen. En ook “als je aan gras trekt gaat het niet harder groeien” is zo ontstaan. Nu ben ik niet de enige hier die schrijft. Ook mijn vriend schrijft. Sterker nog hij is de aanleiding dat ik deze teksten ben gaan schrijven. Waarvoor mijn eeuwige dank. En zelfs mijn dochter is op dit moment druk met  een verhaal in de weer. Dat is leuk, dat schept een band.

Dan kan het dus zomaar gebeuren dat we ergens lopen, iets zien, elkaar aankijken en tegelijk een idee krijgen voor eens tuk tekst. Het leuke vind ik dat onze teksten dan zo anders zijn. Dat geeft inspiratie en energie. Af en toe zit mijn hoofd vol met beginzinnen en zou ik het liefst dag en nacht willen schrijven. En als er dan ook nog reacties komen, begint het nog meer te borrelen. Een gelukkig mens voel ik mij dat ik kan schrijven. Nog gelukkiger dat het andere blij maakt. Voor bedrijven schrijven doe ik ook. Het meest interessant is om de man of vrouw achter het bedrijf neerzetten en  de visie op een heel andere manier kenbaar te maken.  

Het schrijven is een onderdeel van mijn leven geworden. Het loopt net als mijn werk en vrijwilligerswerk door alles heen. Een manier van denken. En zo zitten we dan aan tafel te eten. De jongens komen niet meer bij van het lachen. “Nee, mam” proesten ze “het is niet erg hoor, maar het is gewoon zoooo grappig”. Als je iets ziet zeg je standaard: “ik voel een blog opkomen!” Ze proesten het uit. Ik kijk ze aan en zeg niets. Nee ik zeg niet., ik hou me in. Tenminste ik probeer het. Uit alle macht probeer ik het. Maar ik kan het niet helpen, ik kan het niet onderdrukken. Het borrelt, het kriebelt en ik denk “Ik voel een blog opkomen…..”