“Wil je het goed doen, zeg dan niet dat de wintertijd
zondag in gaat. Nee, de zomertijd is dan afgelopen #gewone tijd” las ik op
twitter. Vanavond is het weer zover. We verzetten de klok. Waarom eigenlijk? Er
veranderd niets, we houden hooguit onszelf voor de gek. Maar dan wel gezellig
met zijn allen tegelijk. Dat kan ook niet anders, want we zijn kudde dieren. En
dus slapen we vannacht massaal een uur korter. Of gaan we vroeger naar bed of
staan we later op. De een heeft er last van de ander merkt niets.
Tijd is ongrijpbaar. Voelen voor jou de minuten lang,
gaan ze voor een ander veel te snel. En dat is raar want tijd is zo constant.
Duidelijk afgebakend. Altijd hetzelfde. Een seconde is een seconde, een minuut
een minuut. Niet langer, niet korter. De dagen duren door de week even lang als
in het weekend. De werkdagen even lang als vrije dagen en ook in de vakantie
gaan de minuten niet sneller of langzamer voorbij. Tijd kan na hoogte, breedte
en lengte gezien worden als de vierde dimensie. Tijd is een begrip waarmee de
volgorde of duur beschreven wordt. De tijd gaat altijd maar door en dat terwijl
soms voor je gevoel de tijd stil lijkt te staan. Hoe bizar is de tijd.
“Maar de tijden veranderen” zeggen we. Niet de tijd van
de uren en de minuten maar de tijden van de jaren. Het verleden is anders dan
het heden en anders dan de toekomst. Ons besef van tijd wordt anders met de
jaren. Kunnen we als kind niet snel genoeg een jaartje ouder worden, stellen we
dat op latere leeftijd graag nog even uit. Zo ook met onze zomer en wintertijd.
We willen genieten, alles er uit halen. Ook bij de tijd. Is het zomer en dus
langer licht, houden we ons zelf voor de gek en zetten we de klok een uur
vooruit. Kunnen we ineens voor ons gevoel zonder problemen langer op blijven.
Eigenlijk passen we gewoon onze werk- en schooltijden aan. Maar dat zou raar
zijn, een uur later op je werk komen. Toch doen we het, elke zomer weer.
En nu vallen de blaadjes van de bomen, worden de dagen
korter zeggen we. Maar de dagen blijven hetzelfde. Het zijn de zonuren die
minder worden. We verleggen onze tijd. Optimaal genieten, optimaal presteren,
optimaal benutten. Dus zetten we onze klokken weer terug op de gewone tijd.
Maar wat maakt het uit. Hoe zou de wereld er uit zien als we alle klokken stil
zouden zetten, horloges af zouden doen en onze innerlijke tijd weer eens gingen
volgen. Zouden wij “op tijd lopen” of zouden we hopeloos in de knoei komen? Past
alles alleen omdat we op de klok weer snel naar het volgende hollen? Vorig jaar
zomer was ik in de woestijn. Geen horloge om, alle tijd van de wereld. De zon
was mijn gids. En het was prachtig te zien dat mijn lichaam precies wist hoe
laat het was. Ik had daar ineens geen klok meer nodig en kwam precies op tijd
bij de berg om naar de zonsondergang te gaan kijken. Feilloos kon ik aan de zon
zien hoe laat het was.
Soms droom ik van wonen aan zee. Kijken naar en lopen
langs het water. Van schrijven en denken. Van rust en geen horloge. Van eten
als ik honger krijg en slapen als ik moe ben. Niet omdat het moet van de klok
en van mijn plichtsbesef, maar omdat ik het wil, het voel. Leven naar gevoel. Uren,
minuten, dagen, weken, een maand. Tijd genoeg of tekort. Glipt het door mijn
vingers… of hou ik tijd over? Toekomst, heden of verleden. Elke dag is anders. De
tijd. Maar wat is tijd?
Met mezelf maak ik de afspraak om volgend weekend mijn
horloge af te doen, de klokken stil te zetten en een heel weekend te leven
alsof de tijd niet bestaat. Alsof alle tijd van mij is. En de tijd voorbij gaat
in mijn ritme, mijn seconden, mijn minuten, mijn uren. En dan ga ik wandelen
als ik voel dat ik naar buiten wil, eten als ik honger krijg, slapen als ik moe
ben, vrijen als ik mijn lief dicht bij me voel en de aantrekkingskracht
ontlaadt en schrijven als ik schrijven moet. Schrijven zonder tijd…… schrijven,
schrijven, schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten