Met open mond heb ik haar verhaal aangehoord. Zij
had hetzelfde gedaan toen haar vriendin haar het verhaal vertelde. Ik ken ze
ook, vaag maar toch. En direct vraag ik mezelf af of zoiets mij ook zou kunnen
overkomen. Ik denk het niet. Maar als ik dat hardop zeg, zie ik iets in haar
ogen waar ik van schrik. Als ik haar wat langer aankijk begint ze te blozen.
“Jij toch niet” breng ik eindelijk uit. Want als ik het van iemand niet voor
kan stellen is zij het wel. Zij daagt wel uit maar verder. “Ik kan wel zeggen
dat het bij anders was” zegt ze dan “maar ja dat zeggen ze vast allemaal. Inderdaad
ja, ik ook”.
“Mijn relatie was al niet goed” zegt ze. Dat is
geen nieuws maar toch… “Het begon heel onschuldig” vervolgt ze. “We gingen een
keer lunchen, gewoon voor het werk. En ja het was erg gezellig. Het klikte en
ze merkte heus wel dat ze elkaar aan het uitdagen waren, maar ja dat mag toch
wel. Er kwam een tweede keer lunchen en onverwacht kuste hij haar. Wat hij de tien minuten daarna
had gezegd wist ze later niet meer. Ze had het niet verwacht. Totaal niet. Van
het een kwam het ander en uiteindelijk spraken ze samen af. Wandelen in het
bos, auto’s stiekem geparkeerd. Pff wat had ze zich opgelaten gevoeld. Midden
in het bos spraken ze af dat er verder niets zou gebeuren. Het kon niet. Hij
was getrouwd, ze wilde zijn huwelijk niet in gevaar brengen. Hij wilde niet dat
zij problemen zou krijgen en dan was er ook nog een werkrelatie. Maar in de
maanden daarna bleken ze niet zo sterk als ze dachten. Ze konden elkaar niet
negeren. Wilde het ook niet. En elke keer was er de spijt. Elke keer zou de
laatste keer zijn.
Vol verbazing zit ik haar aan te kijken. Het
verhaal van daarvoor was eigenlijk al genoeg voer geweest voor één gesprek.
Mensen in haar omgeving die gezellig bij elkaar op de koffie gingen en waarbij
er onderling gewoon relaties waren ontstaan. Hij die zijn vriendin bedroog met
haar beste vriendin. Zij die op haar beurt weer een ander vriendje er bij had
en dan de man die er gewoon naast zijn vrouw nog er 3 andere op na hield. Mijn
bekrompen wereldje trok dat al amper maar dat mijn vriendin…… Dat was echt een
bom die insloeg.
“Nog steeds? vraag ik “ik bedoel hebben jullie nog
steeds iets met elkaar”. “Nee” zegt ze
beslist. “Nee, ik heb denk ik voor altijd een zwak voor hem, maar daar blijft
het bij. Hij is getrouwd, heeft kinderen. Na die keer in het hotel wisten we dat het over moest zijn” “Je gaat er niet over schrijven
hoor” zegt ze dan ineens. “hoewel..” zegt ze dan en haalt er schouders op. Ik
lach. Zij leest al mijn verhalen, ze weet dat ik dat nooit zonder haar
toestemming zou doen. Ze denkt even na, doet twee klontjes suiker in haar
koffie en blijft een tijdlang roeren. Dan zegt ze “Weetje, hij zegt dat hij van
haar houdt maar ik vraag me af of dat kan. Mijn relatie was al bagger, niet dat dat mij vrijpleit, maar iets
op het spel zetten als er iemand is van wie je echt zoveel houdt…..” Ik denk na
en vraag me af of dat het is. Want inderdaad kan ik me dat ook niet voorstellen
dat als je van iemand houdt je vreemd zo gaan. Dan moet er toch wel wat mis
zijn in je relatie is mijn bekrompen mening.
“En weet je” zegt ze dan “ik vraag
me ook nog steeds af of ik voor hem de enige was met wie hij haar bedroog……..”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten