Uiterlijke invloed op je innerlijk

Ik ben niet perfect. Nooit geweest en zal het ook nooit worden. Uiterlijk is niet belangrijk hoor je soms zeggen. Misschien niet, misschien wel. Ik ben geen modepop, maar dat uiterlijk invloed heeft op je innerlijk, dat weet ik wel.

Op zich ben ik niet zo’n tut-type. Mijn make-up bestaat meestal uit enkel mascara, een minimaal gekleurd streepje oogschaduw boven mijn ogen en soms een lippenstift. Maar ook met de simpele Labello kom ik een heel eind. Oké, ik ga wel zo eens in de 8 weken naar de kapper en probeer mijn grijze haren te camoufleren maar dat is het dan ook wel zo ongeveer. Behalve dan….. die ene  uitzondering. Ik kan niet meer zonder mijn kunstnagels. Die nagels zijn een deel van me geworden. Belangrijk dus. En niet alleen voor mijn uiterlijk.

Vroeger beet ik nagels. Niet heel erg hoor maar wel zo dat ik altijd korte nagels had. Sloeg de stress toe bijvoorbeeld rond examens;  werden mijn nagels nog wat korter. Sloeg de stress hevig toe, moesten ook de velletjes naast mijn nagels het ontgelden. Mijn moeder had van die mooie lange vingers vond ik, met keurige nagels. Een beetje jaloers was ik daar wel op. Mijn vingers leken kort en mijn nagels waren niet om te tonen en zeker niet om trots op te zijn. Op zich misschien niet zo belangrijk maar in mijn werk werd er vaak letterlijk op mijn vingers gekeken.  Soms moest ik mee naar een evenement, nog meer mensen die op mijn vingers keken. Ik weet niet eens meer hoe of waardoor ik op het idee kwam, maar opeens was de dag er dat een beetje ongemakkelijk bij een nagelstudio op mijn stoel zat te draaien.

Na een uur zo ongeveer stond ik weer buiten met lange nagels. Eigenlijk niet eens zo heel lang maar voor mijn gevoel leken ze eindeloos. Wat een lange vingers had ik ook ineens. Die dagen daarna merkte ik dat ik vol trots mijn handen kon laten zien. Niks handen wegstoppen. En ik voelde mezelf groeien. Ik voelde mezelf ineens een stuk mooier, beter, prettiger. Sindsdien heb ik nagels.

Nu zit ik hier. Ik heb er al zo vaak gezeten maar als altijd voel ik me toch een beetje onhandig, onthand zeg maar. Je handen braaf voor je omdat zij er mee aan de slag gaat en dus kan je weinig.  Soms probeer ik nog wel even een sms te sturen maar dat levert meestal een boze blik op. Steevast voel ik dan ook een vermoeidheid opkomen en begin te gapen. Zonder hand voor mijn mond want tja dat kan dus niet. Ze ziet mij vechten en vraagt “Koffie?” Ja daar heb ik wel zin in. Hoe wel ik nu al weer weet hoe lastig het zo direct opdrinken is. Naast mij zit een vrouw ook verveeld om zich heen te kijken. Ze is bijna klaar. Stil ondergaan we het ritueel van vijlen, plakken, smeren en weer vijlen. Ondertussen kijk ik op de klok en zie traag de minuten wegtikken.

Als de vrouw klaar is kijkt ze tevreden naar haar nagels. “He gelukkig” zucht ze dan “ik voel me namelijk zo naar als mijn handen er niet uit zien”. Ik knik, begrijp precies wat ze bedoeld. De vrouw straalt weer en ik besef wat uiterlijk met innerlijk doet. Het geeft net die touch waardoor je je zekerder voelt. En als je lekker in je vel zit, straal je. Dan knikt de nagelmevrouw me toe, ik ben klaar. Trots kijk ik naar mijn handen en denk “Ik ben niet perfect, nooit geweest en zal het ook nooit worden. Maar ik kan weer stralen. “