De lessen van het leven

Drie weken was hij in haar leven. “Bijna vier”, fluistert ze nauwelijks hoorbaar. Als ik haar aankijk zie ik dat ze in gedachten de dagen telt maar haar eigen woorden eigenlijk niet gelooft. Zo kort en toch...…  Ze begrijpt het nog steeds niet. En vooral niet hoe het zoveel invloed kan hebben op haar. “Waarom” is wat haar bezig houdt. Want ze gelooft in de lessen van het leven. Niets is voor niets. Dat geeft haar hou vast en dat heeft ze nodig.

Buitenstaanders vinden haar een sterke vrouw. Ze kan bijna alles, doet alles en alles vol overgave en altijd met een lach. Ze staat altijd klaar voor anderen. Slechts een paar mensen zien haar twijfel, haar angst, haar onrust en haar onmacht. Bij haar is het alles of niets. Ze gaat er voor of laat het gaan. Gaat ze er voor dan gaat ze er vol voor. Heb je haar vriendschap, dan heb je die voorgoed. Zo ook in de liefde. Ze gelooft in de liefde. Niet in dat er langzaam wel iets gaat groeien. Tenminste niet voor haar. Ze moet het voelen, meteen vanaf de eerste oogopslag. Bam, het is er of niet. En als het er is…… dan gaat ze er voor. Vol en met overtuiging. En ook als is ze al zo vaak teleurgesteld, ze blijft er in geloven. “Liefde is een spel, helaas verlies ik meestal” las ze deze week op twitter. Ze moest er om lachen. “Eens win ik”, zei het stemmetje in haar hoofd. Verliezen staat niet in haar woordenboek.

Even dacht ze het gevonden te hebben. De liefde. Haar zielsverwant. Hij wandelde zomaar haar leven binnen alsof hij er altijd al geweest was. Maar na 3 weken en 2 dagen liep hij er ook zomaar weer uit. Eerst had ze het nog niet door. Dacht ze nog dat hij druk was met het congres waar hij heen was. Twee smsjes heeft ze nog gehad, meer niet. Zijn overhemden hangen als stille getuigen nog in haar kast. Nu zoekt ze naar de zin van dit alles. Haar les.

Hij geloofde niet in een leven na de dood en dus was het leven nu zwaar. Moest het eigenlijk zinvol zijn. Belangrijk. Hij voelde zich schuldig dat hij een dochter op de wereld gezet had. Want ook haar leven was eindig en dat was zijn schuld vond hij. Hij wilde zoveel dat hij alles verloren had. Zij weet eigenlijk niet waarin ze gelooft. Maar geloven doet wel. Vol en oprecht. Ze weet en voelt dat er meer is tussen hemel en aarde ook al kan ze dat niet tastbaar maken. Ze gelooft in de kracht van het goede en dat je met kleine dingen een groot verschil kunt maken. Dat onbekende krachten haar leiden. Haar de lessen geven van het bestaan. Misschien is dit wel haar les. Ze had hem nodig. Nodig dat hij haar zomaar liet vallen, hard en met heel veel pijn en verdriet zodat ze weer dicht bij haar eigen gevoel kon komen. Zodat ze weer kon groeien in haar geloof.

Ze kijkt me met betraande ogen aan. Om af te sluiten moet je boos worden had haar coach gezegd. “Maar ik voelt het niet”, zegt ze zacht tegen mij, “ik ben niet boos.” Ik zie dat ze het meent. Zij gelooft niet in boosheid of haat, dat is haar te makkelijk. Ze heeft het hem vergeven. Ze gelooft namelijk liever in het goede in de mens. Zij leeft haar leven in al haar facetten. Zij gaat niets uit de weg en kiest liever het bijna onbegaanbare kronkelige kiezelpad dan de makkelijk begaanbare snelweg van het leven. En dat pad legt ze af, helemaal tot aan het einde. Met vallen en opstaan, met schaafwonden en blauwe plekken. Maar zij ziet onderweg de mooiste bloemen, onbeschrijfbare uitzichten. Ze voelt de ochtenddauw en ondergaat de ondergaande zon. Zij leeft het leven, in al haar facetten.