Eenendertig

Eenendertig!! Ze moet het even laten bezinken. Dat is 10 jaar jonger dan zij is. 10 jaar!! Nou bijna 11. En dat is dan weer de leeftijd van haar dochter. Het is maar een getal zegt hij. Het maakt niet uit, is niet belangrijk. Ze kijkt hem aan. Niet belangrijk. Ook dat moet ze weer even laten bezinken. Hoe kan 10 jaar niet belangrijk zijn. Dat ze ietsjes, een mini ietsje pietsje ouder was dan hij kon ze wel mee leven. Want ach, wat is leeftijd dacht ze toen nog. Dat hij er grapjes over maakte. Ach, dat zou wel zakken. Maar 10 jaar. Zijn vorige vriendin was dus gewoon 10 jaar jonger dan zij. Die komt binnen. Dat komt, ook al is het maar een getal, hard aan.

De onzekerheid slaat ineens toe. Machtig, onaangekondigd, spookt ie door haar hoofd. Ze was dus heel veel jonger. In haar ogen betekent dat direct ook heel veel mooier, slanker, beter. Een droom voor elke man. Ze weet het heus wel hoor. Dat dat dus niet zo hoeft te zijn maar toch. De woorden maken beelden in haar hoofd. “Maar ik ben dus wel hier bij jou” hoort ze hem zeggen. Haar hart maakt een sprongetje. Ja dat is zo. Hij zit hier bij haar. Dus blijkbaar doen die jaren hem inderdaad niet zoveel. Tot 10 minuten geleden voelde ze zich ook helemaal geen 42 jaar oud. 36, daar was ze blijven hangen. Ze kon de hele wereld aan. Alle kansen lagen nog open voor haar. Privé, werk. Ze kon nog relaties aangaan, kinderen krijgen, carrière maken…. Ze kon nog kiezen. 36 jaar is zoveel als ervaring opgedaan en toch nog een leven voor je. Ineens beseft ze te meer dat ze geen 36 is en al helemaal geen 31. Haar beeld moet bijgesteld en dat doet pijn.

Want sinds ze hem kent weet ze dat ze haar kinderwens nog niet afgesloten had. Ze hunkert nog steeds naar de man met wie ze samen oud zal worden. Echte liefde. Die ze ooit haar man zal mogen noemen, die echt van haar houdt. Van haar houdt zoals ze is. Die achter haar zal staan en haar opvangt als ze het even niet meer weet. Waar ze naast sterk ook soms even zwak mag zijn. En ja eigenlijk zou ze diep van binnen het graag nog een keer meemaken. Zwanger zijn. Leven voelen. Haar man stralend naar haar zien kijken omdat ze zijn kind draagt. Samen gelukkig zijn met zo’n hummel die hun relatie alleen nog maar meer laat stralen. Niet de stress die rond haar laatste zwangerschap hing waardoor alle aandacht naar wat anders ging. Ze zou graag bewust die keuze willen maken en zich dan overgeven aan de natuur. Als het dan zo bedoeld is, zal het zo zijn. Zo niet, prima dan zou ze daar mee kunnen leven.

Zes jaar meer maken verschil. Niet voor hem maar wel voor haar. Ze moet er  steeds aan denken. Als ze die avond een blokje omlopen, als ze vrijen, als ze bijna in slaapt valt en naar hem kijkt, als ze wakker wordt naast hem en helemaal als hij er nog een grapje over maakt bij het ontbijt. Niet dat dat erg is. Het is haar onzekerheid en dat weet ze maar al te goed.

Ze denkt er aan als ze hem uitzwaait. En even is het zo belangrijk dat hij gisteravond niet, vannacht niet en vanmorgen niet zei dat hij van haar houdt. Peinzend loopt ze terug. In gedachten verzonken ruimt ze op. Dan licht haar telefoon op. Ze opent het bericht. “Ik hou van jou” staat er met een rood hartje erachter. Een glimlach komt over haar gezicht, haar hart maakt een sprongetje. Dan is alles weer goed. Ze zucht en voelt zich weer 36 jaar. Alle kansen liggen weer open.