“Zo meteen naar huis. Weer heel lang fietsen” lees ik op twitter. Het bericht is van mijn zoon die op kamp is. “Ja zo meteen weer lekker thuis” denk ik. Gelukkig heb ik twitter en dus een teken van leven.
Ik sta op het parkeerterrein bij school en wacht op zoonlief die weer van kamp terugkomt. Het zijn maar 3 dagen maar ze lijken oneindig te duren. Thuis gaat alles normaal door hoor, behalve dan dat ik niet weg hoef om hem naar sport te brengen. En dat ik mezelf er steeds op betrap dat ik me afvraag wanneer hij thuis komt van school. “Oh ja, dom” denk ik denk “hij is op kamp.” Ik weet dat ik niet de enige moeder ben die dit heeft, er zijn er gelukkig nog wel wat meer. “En vandaag mijn middelste op schoolreisje :)). Ik geloof dat de jongste heel verdrietig gaat zijn zonder zijn grote broer en zus” las ik de dag dat mijn zoon op kamp gegaan was. “En niet alleen de jongste” dacht ik “mama ook”. Haar kinderen zijn 3, 7 en 9 jaar oud. De mijne zijn 11, 13 en bijna 16. Zij is nog maar net begonnen, ik ben met kampen en schoolreisjes al over de helft. Maar het gevoel blijft hetzelfde.
“Kamp en schoolreisjes staan met elkaar verbonden als loslaten en vertrouwen. Vertrouwen in de docenten en eventuele ouders die mee zijn. Vertrouwen in je eigen kind. Het loslaten van je kind en hem of haar laten genieten zonder dat jij hierop controle en zicht hebt op de situatie” zegt ze tegen mij. “Dat is lastig voor ouders en vooral voor moeders” denk ik. ”Je kind het zelfvertrouwen geven door hem of haar te laten weten dat je het met volle vertrouwen tegemoet ziet” vervolgt ze en kijkt mij aan. “En ondertussen…. Ondertussen tel je de dagen tot ze weer thuis zijn” zeg ik en ze knikt en lacht.
Ze is een echte moeder moeder; dat weet ik, voel ik, lees ik in de berichtjes tussen de regels door. Ze kan genieten van de tijd alleen. “wat n productieve dag zonder mijn 3 kinders om mijn heen. Heel veel leuke vacatures gezien dus vanavond a/d slag met mails” twittert ze. Maar hoe lekker ze het ook vindt, en hoe ze ook kan genieten van de rust, ze is pas weer compleet met haar kroost om haar heen. Ik herken dat. Daarom klikken wij ook. Het is niet het eerste kamp van mijn zoon en zijn broer en zusje zijn ook al wat keren op kamp en schoolreisje geweest. Maar dat gevoel blijft, je wordt iets makkelijker in de loop van de tijd, maar het gevoel van “gelukkig ze hebben genoten maar zijn nu weer heerlijk veilig thuis” zal altijd blijven.
Ik zie de eerste kinderen al richting school komen fietsen. Moe, wit, koud en door en door nat proberen ze nog iets van een lachje te produceren. Ik stap uit de auto en loop richting de groep. Hoewel je kind zich het liefst koud en moe in je armen zou storten om geknuffeld en gekust te worden, zal het hooguit op een stoere toon hoi tegen je zeggen. Logisch want we staan op het schoolplein van “de middelbare” en het kind waar het om gaat zit toevallig dus wel in de 2e klas. En dan doe je dat dus niet meer. Terwijl ik richting kind met fiets en teveel tassen loop, besluit ik maar weer mijn zelfde beproefde procedure te volgen. Hoi zeggen, tassen aannemen en kind naar huis laten fietsen. Eenmaal thuis er eten en drinken instoppen, het onder de douche zetten, in bed gooien en rond een uur of 18.00 a 19.00 kijken of je het wakker kunt krijgen. Zo ja dan nogmaals wat te eten erin stoppen en weer terug in bed dumpen. Ik heb het al meerdere keren gedaan en met succes. Het lijkt nu onmogelijk als ik naar het witte snoetje met wallen onder de ogen kijk, maar morgen, morgen heb ik weer mijn oude vertrouwde kind in huis…….. alsof het nooit weg geweest is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten