donderdag 25 oktober 2012

Als de blaadjes vallen...

Leeg er komt niets. Gewoon helemaal niets. Moe kijk ik naar mijn scherm. Het lijkt wel alsof ik totaal uitgeput ben. De hele dag kijk ik uit naar dit moment. Even tijd, even voor mij alleen. Ik samen met de laptop aan mijn bureau of met een schijfblok in bed. Even tijd om te schrijven. Even niet nadenken maar gewoon schrijven. Even een momentje rust. Maar nu zit ik hier en komt er niets, behalve dat ik me zo vreselijk moe voel.

“Hoe is het met jou dan?” vroeg ik haar vanmiddag omdat ik wist dat ze vorige week ook ziek was. “Ach het is zo druk en als ik niet uit kijk loop ik mezelf voorbij” zegt ze. “Herkenbaar” antwoord ik. “Ja he” zegt ze dan “Jij hebt het ook he?”. Ik beaam dat ik het precies zo voel. “Het is niet dat ik depressief ben hoor” zegt ze dan “maar alles valt zwaar he” vul ik aan. Moe zijn we beide. Het komt ook door het seizoen, concluderen we.
We hebben het niet alleen. Ik zie het ook bij anderen om me heen. Met het vallen van de blaadjes lijkt het wel alsof alle levenslust ook de grond op valt. Hij vertelde dat hij vorig jaar in september zo depressief was. En nu heeft hij het weer moeilijk. Niet raar als je kijkt naar wat er de afgelopen maanden allemaal gebeurd is maar toch wel toevallig weer in deze tijd van het jaar. Ik kijk naar buiten en terwijl ik de kleuren aan de boom bewonder besef ik dat het de herfst is die het iedereen van slag maakt.
Als ik google stuit ik op een artikel van een dag of 7 geleden. “Met het ingaan van de wintertijd zijn we extra vatbaar voor de herfstdip” staat er. De afgelopen week en komende week zijn volgens wetenschappers de weken waarin we het meest moeten opletten dat we niet in een dip komen. ”Naar schatting heeft 30% van de Nederlanders last van een herfstdip;  de één wordt humeurig en weer een ander voelt zich lusteloos. “Gelukkig” zo meldt het artikel “kan een herfstdip voorkomen worden.”  Lichttherapie, je huis opgeruimd en netjes houden of je gedachten ordenen schijnt te werken.
Ons lichaam moet snel omschakelen en zo ontstaat de herfstdip. De dagen worden korter en buiten is het eerder donker. Het aantal uren zonlicht per dag daalt ineens snel. Maar ook de temperatuur, luchtdruk en de verandering van de windkracht. spelen een rol. En dan begrijp ik mijn gevoel. Ik miste de zon zei ik een paar weken geleden. Voor mijn gevoel kon ik maar geen afscheid nemen van de zomer. En toen ik kon accepteren dat het herfst werd, werd het ineens weer 20 graden. En met die temperatuurswisseling, wisselt alles in mij mee.
Moeheid, lusteloosheid en trek in veel koolhydraatrijk eten schijnen de klachten te zijn in de herfst. Hoeveel je ook slaapt of uitrust, het lijkt niet te helpen. Terwijl ik het lees, verlies ik de moed. Maar deze klachten schijnen vanzelf over te gaan, hoe wel er niet bij staat in welk jaar. Licht is dus het sleutelwoord. Bof ik even dat ik deze week mijn bureau een cm of 25 verplaatste zodat ik nu meer licht heb en zelfs naar buiten kan kijken. Weliswaar naar vallende blaadjes, maar toch. Ons lichaam heeft dit natuurlijke daglicht nodig om cortisol aan te maken, het hormoon dat ons wakker, aandachtig en stressbestendig houdt. In de winter eten we ook anders, we ruilen salades en fruit in voor wild en stoofpotten. Niet toevallig dus, want voldoende dierlijke proteïnen maken het ons makkelijker om voldoende cortisol te produceren. Stevige kost is dus nodig, ook bij het ontbijt! Verduister je slaapkamer volledig, zo wordt er 's nachts voldoende van het slaaphormoon melatonine aangemaakt. Dit zorgt voor de nodige cortisolproductie gedurende de dag” lees ik verder.
Pfff, ik kijk op de klok. Voor mijn gevoel is het al een uur of 11 maar de klok tikt en staat niet verder dan net half 9. De hele dag kijk ik uit naar dit moment. Maar nu voel ik me alleen maar moe. Of het werkt of niet, ik duik mijn bed in. Stiekem kijk ik nog snel op de kalender. Nog een dag of 5 en dan zou het minder moeten worden… Kunnen ze die cortisol niet gewoon in een potje doen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten