Help, een ijsbeer op de weg

'Heb je het gehaald, waar je ook naar toe moest vanmorgen?’ verschijnt het berichtje in mijn scherm. ‘Ja joh, echt geen enkel probleem. Was er zo’ antwoord ik dapper. En dat is ook zo. De trap naar beneden was geen enkel probleem. Zelfs zonder dat ik gisteravond gestrooid had. En ook het plaatsnemen aan tafel lukte me prima. Niks files, niks sneeuw, niks voorzichtig. Gewoon aan de slag; want ik werk thuis.

Mijn laptop heb ik naar beneden gehaald. Het boven warm stoken voor een paar uurtjes vind ik zonde en hier kan ik heerlijk naar buiten naar de sneeuw krijgen. Bang dat ik de sneeuwellende niet mee krijg, hoef ik niet te zijn. De radio staat aan en elk kwartier hoor ik dat er op de weg die voor mij het meest vanzelfsprekend zou zijn, nog steeds 23 kilometer file staat en dat is dus echt niet veel. Want ja hoor, ook de rest van Nederland staat gezellig vast. Koffie en chocolademelk mee en je kunt er vast wel wat van maken op de A nog wat. Het winternetwerk event. Gat in de markt.

Zoals altijd is Nederland weer in rep en roer want er is sneeuw. We blijven nou eenmaal een raar volkje. Met kerst willen we allemaal zo graag sneeuw, maar als het dan twee weken later valt, zien we ineens beren op de weg. IJsberen waarschijnlijk. En zoals altijd kopieert de gemiddelde Nederland graag gedrag. In dit geval het gedrag van de ijsbeer die heen en weer loopt en geen meter vooruit komt. Dus staat heel Nederland vast. Dat hoort zo. Dat past bij sneeuw in Nederland. Ga je echter op wintersport, dan rij je in landen als Oostenrijk gewoon lekker door. Daar mag dat namelijk. Daar staan niet de verborgen alleen bij sneeuw zichtbare borden met daarop ‘Pas op! Sneeuw! U dient hier een file te vormen’.

Mijn vriendin vertelde vanmorgen dat zij en sneeuw geen vrienden zijn. Met sneeuw komt ze amper vooruit. Bang om te vallen en in haar geval kan ik me dat heel erg goed voorstellen. ‘Ik denk dat ik maar met de bus boodschappen ga doen’ schrijft ze. Ze is oud genoeg om voor zich zelf te zorgen, maar toch maak ik me ineens zorgen. ‘Laat dochterlief maar boodschappen halen, of maak kliekjesdag’ opper ik. ‘Zet een pot koffie of thee en nestel je op de bank met een boek.’ Ze vindt het wel een optie. ‘Zo worden sneeuw en jij vast wel vrienden’ zeg ik nog ‘en de boodschappen doe je dan op alle dagen dat er geen sneeuw ligt’. Ik weet zeker dat haar gezin dat weinig te kort zal komen hier in Nederland.

Gelukkig is de NS ook al voorbereid. Misschien moeten ze toch eens op werkbezoek in landen als Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland. Lijkt me een fijne investering. Of roepen ze gewoon maar alvast zodat ze gewaarschuwd hebben. ‘We hadden het toch al voorspeld’. Als ik hoor dat minder treinen inzetten, verlaat de logica mij even. Nu ben ik blond (lees blont) dus misschien is dat de verklaring. Ik zou bijna zeggen, zet meer treinen in. Gelukkig krijgen ze er nog wat storingen bij en is het feest weer compleet. Maar, zo lees ik op Nu.nl, volgens de woordvoerder hebben reizigers zich tevoren goed geïnformeerd over de aangepaste dienstregeling en is alles dus oké. Ik vraag me even af of het gaat om het ‘wij kunnen er niets aan doen’ principe of om de reiziger.

In elk geval hebben we op deze mooie witte dag vanmorgen om 8.40 uur al een nieuw record gehaald van 1003 kilometer. En daarmee hebben we 1999 met 985 kilometer toch maar mooi verslagen. De ANWB verwacht dat de ochtendspits naadloos in de avondspits over zal gaan. Kijk naadloos, daar kan de NS dan weer wat van leren. Ik ben blij dat ik lees dat we het record gehaald hebben. Want wat nou als we er net onder hadden gezeten. Dan had ik me nog schuldig moeten voelen over mijn thuiswerkdag.