‘Weer eens wat
anders dan in je onderbroek in een metro gaan zitten’ zegt hij als ik opper dat
aansluiten in de avondspits een optie kan zijn omdat je zomaar ineens mee te
doen aan een recordpoging van de ANWB. In je onderbroek in de metro…… en ja
hoor ik heb een beeld.
Ik hoef er niets voor te doen, het is er direct. Een metro
vol met mannen. En allemaal gekleed in slechts een witte onderbroek. Zo een die
eigenlijk net te groot is. Een aantal had het blijkbaar koud vanmorgen en heeft
een lange versie aangetrokken. Een enkeling heeft een bijpassend hemd aan. Zo
een met een te lage hals en een ribbeleffect. Uiteraard te groot en duidelijk
al heel vaak gewassen. Zo een waar nog net wat verdwaalde borstharen bovenuit
komen. Maar de meeste mannen staan in hun te witte kippenborst met of zonder
borsthaar. Bij een enkeling hangt een buik met wel erg verstopte buikspieren
over de rand van de witte slip. Deze heren hebben vast vanmorgen nog van
vrouwlief te horen gekregen dat ze er best wel wat van af zou mogen, maar heeft
inmiddels al besloten zich daar de rest van de dag weinig van aan te trekken. Helaas
voor mij heeft niemand het idee vanochtend gehad een gezellige string of
boxershort aan te doen.
Het is druk in de metro. Dat kan ook niet anders want
anders krijg je natuurlijk nooit een vermelding in het Guinness book of records.
Hoewel…. Ik vraag me af of deze mannen eigenlijk wel door hebben dat ze alleen
in hun onderbroek staan. Het lijkt ze niet te deren. En gek genoeg is er geen
vrouw in de metro te bekennen. Ze zijn er ook niet. Dat weet ik zeker. De
mannen zijn namelijk volledig op hun gemak en doen geen enkele poging hun buik
in te houden of hun borst op te blazen en er is geen enkele vorm van
haantjesgedrag te bespeuren. Een aantal is verdiept in de krant en een aantal anderen
kijken verveeld naar buiten.
Stiekem kijk ik naar ze. Het is een koddig gezicht. Al
die mannen in hun witte onderbroek. Het is vooral de combinatie met hun nette
zwarte sokken en dito schoenen die mij aan het lachen maakt. Sommige schoenen
proberen angstvallig de meegenomen aktetassen op hun plaats te houden. Dat
resulteert dan weer in knokkelige knieën die strak tegenelkaar gespannen wat
dan het gehele plaatje eigenlijk niet echt goed doet.
Dan ineens komen ze allemaal in actie. Alsof er iemand
met zijn vinger knipt, schrikken ze wakker. Verbaasd kijk ik naar het tafereel.
Ik zie ruggen die zich rechten. Buiken worden ingehouden en borsten lijken op
te zwellen. Op de meeste gezichten verschijnt een glimlach. Open of uitdagend. Knieën
spannen niet meer samen maar richten zich stoer naar voren. De kans dat de
aktetas gaat schuiven, lijkt niet meer belangrijk te zijn. Een ware metamorfose
vindt plaats. Een verschil van dag en nacht, van zwart naar wit. Dan wordt
duidelijk waarom. De deur is opengegaan en een prachtige jonge vrouw komt de
metro binnen.
De mannen sloven zich uit, stuk voor stuk. Ongeacht
leeftijd, groot of klein, donker, grijs of kaal. Allemaal zijn ze op slag
veranderd. En eigenlijk weet ik niet welk beeld nu het meest komisch is. Want
al doen ze nog zo hun best…. Het is nog steeds een lullig gezicht al die mannen
in te grote, absoluut niet sexy witte onderbroeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten