Nieuwe radio

Hoe laat het is, weet ik niet. En eigenlijk wil ik het ook niet weten. Ik geniet en ik wil vooral niet dat het stopt. De kaarsjes geven de kamer een zacht licht en het vuur knettert in de haard. Op tafel staan twee glazen met witte wijn. Dan stopt de muziek en de stem van Jan van Veen kondigt Candlelight aan op de achtergrond. Het enige voordeel is dat ik nu weet hoe laat het is.

We schieten spontaan in de lach. “Bestaat dat nog steeds?” vraagt hij. Ik knik beschaamd omdat ik het weet. En ik weet het omdat het het enige radio station is die mijn leuke retroachtige radio kan laten horen. De radio en klein en leuk maar muziek harder of zachter zetten is een regelrechte ramp. Een andere zender opzetten is zelfs zo erg dat ik het niet eens meer probeer.

Toen ik nog heel veel jonger was, luisterde ik naar Jan van Veen. Niet zo vaak omdat de programma pas laat uitgezonden werd en ik gewoon naar school moest. Toen vond ik ze prachtig, de ingezonden gedichten. Zijn stem liet me al snel in slaap vallen. Maar dat is zeker een jaar of twintig geleden. Als ik op internet kijk, zie ik dat het programma al ouder is dan ik zelf. En eigenlijk is er aan het programma niets veranderd. Nu ben erg gecharmeerd van oude dingen en van tradities maar deze mag eigenlijk wel aan mijn deur voorbij gaan. Ondertussen wordt het zoveelste gedicht voorgelezen maar de woorden komen niet meer binnen. Alle gedichten lijken op elkaar. En als ze niet op elkaar lijken, laat Jan ze wel op elkaar lijken. “Ik hou van jou, blijf me trouw, ik sta in de kou, wordt mijn vrouw, dan blijf ik voor altijd bij jou.” Vooral het ‘ou’ komt bij me binnen en doet vooral ‘au’ aan mijn oren.

Een paar dagen later parkeer ik de auto en zoek naar nummer 12 in de straat. Als ik aanbel hoor ik al snel de zoemer die de deur laat open gaan. Zoekend loop ik naar boven. Dan hoor ik de muziek en volg mijn gehoor. Kleine zingende engeltjes die mijn oren binnen dansen. Bijzondere engeltjes, gouden stemmetjes maar met weinig om het lijf dansen ze met wiegende heupen een salsa geluid mijn oren binnen. Het is heerlijke muziek en ik moet me bedwingen om niet heupwiegend de trap op te dansen.

Later op de avond zitten we weer op de bank. Een andere bank in een ander huis weliswaar maar verder …….  Hoe laat het is, weet ik weer niet. En eigenlijk wil ik het niet weten. Ik geniet en ik wil vooral niet dat het stopt. De kaarsjes geven de kamer een zacht licht en de geur van wierook verspreid zich. Op tafel staan twee glazen met witte wijn. Alleen de stem van Jan van Veen mist. In plaats daarvan vult de kamer zich met de heerlijkste muziek. Stil luister ik en geniet. Dan neem ik me zelf voor… volgende week koop ik een andere radio.