In een onverwachte hoek

‘En soms zit een glimlach in een onverwachte hoek’ lees ik. Het briefje is verstopt onder mijn laptop. Bedoelt om pas later te vinden. Maar zoals altijd ontdek ik het geheel per ongeluk al veel eerder. Alsof ik gedreven wordt naar plaatsen waar iets op me ligt te wachten. Maar het doel is niet minder. Een brede glimlacht trekt van oor naar oor. En als ik twee dagen later het briefje opnieuw zie, glimlach ik weer net zo hard.

Op de dagelijkse kalender lees ik ‘als een ongeluk in een klein hoekje zit, zit het geluk dan in de rest?’ Ik vraag me even af hoeveel hoekjes er zijn. En of dat kleine hoekje dicht in de buurt ligt van de onverwachte hoek. Of dat het ongeluk naast de glimlach ligt en het een keuze is welke je gaat kiezen.

Geluk is een keuze, net als ongeluk. Alleen wordt het de één heel wat moeilijker gemaakt dan de ander. Waar kies je voor. Ga je je lot aan en kies je er voor om ondanks alles gelukkig te blijven. Blijf je lachen, blijf je volhouden en doorgaan? Of ga je bij de pakken neer zitten en geef je de moed op? Het leven is niet altijd even makkelijk, dat weet ik ook zeker wel. En uiteraard zijn er tijden waarop het geluk makkelijker op te pakken is dan anders. Maar het is wel je eigen keuze. Als je wil is er genoeg geluk te vinden. Het zit namelijk in de kleine dingen die niets kosten. Die voor iedereen op te rapen zijn.

Als ik denk aan gelukkig zijn, denk ik aan wandelen over het strand. Het oprapen van schelpen die dan jarenlang als stille getuigen in mijn huis blijven liggen. Aan een eerste sneeuwvlok of een eerste zonnestraal. Aan bloemen die uitkomen of aan de teksten in de badkamer. Geschreven met shampoo op de douchedeur. Aan samen op de bank zitten als de kinderen in bed liggen. Aan de knipoog over tafel heen die alle andere aanwezige ontgaat. Aan het kopje koffie speciaal voor mij. Geluk is niet te koop. Simpelweg omdat het niets kost en tegelijk zo kostbaar is.

Als ik mijn werk klaar heb, pak ik de verslagen van mijn bureau om ze in de map te doen. Het blad onder de transparante bureaulegger wordt weer zichtbaar. ‘En soms zit een glimlach in een onverwachte hoek’ lees ik opnieuw. En weer komt er een grote glimlach op mijn gezicht. De onverwachte hoek is zeker niet het kleine hoekje, weet ik ineens zeker. De onverwachte hoek is de rest. Zoveel grote glimlachen passen nooit in een klein hoekje.