14 jaar in een zucht zonder vloek

‘Waarom komen de meeste kinderen toch in de nacht ter wereld?’ vraagt hij. Aanleiding is dat een collega vader is geworden. ‘Uiteraard’ is het kindje in de nacht geboren. ‘Nou gewoon omdat dat iets heeft, iets intiem’ zeg ik. Vragend kijkt hij me aan. Eigenlijk weet ik niet waarom het is. De reden van mijn antwoord is omdat ik het zo voel. Maar als ik dan nadenk, besef ik dat mijn kinderen toch echt overdag geboren zijn.

Ineens moet ik er weer aan denken. Het bijna een week geleden dat hij de opmerking maakte. Ik denk er nu weer aan omdat een jaar en 12 uur geleden is dat mijn 2^e zoon geboren werd. Nu ligt hij alweer in bed, verjaardag geweest en het blonde koppie is nu 14 jaar oud. 14 jaar, de tijd vliegt gewoon voorbij. Soms zou ik het wel allemaal over willen doen. Niet alles hoor, maar wel die tijd met de kinderen. Of soms denk ik, ik doe het gewoon nog een keer.

Aan de ene kant geniet ik van de vrijheid die oudere kinderen met zich meebrengen. Hoewel…. ‘kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen…..’ zei mijn moeder altijd en gelijk heeft ze. Nu heb ik niets te klagen over mijn kinderen hoor, in tegendeel. Maar de zorg is er natuurlijk altijd. Dus aan de ene kant geniet ik er van dat ik ze eens alleen kan laten. Wel binnen de perken maar toch. Aan de andere kant blijft het kriebelen. Als ik een baby zie, kriebelt het gelijk. Zal dat altijd zo blijven? Is het omdat ik een moeder moeder ben? Ik weet het niet en eigenlijk wil ik er vooral niet over nadenken.

Ik weet het nog goed, 14 jaar en wat uren geleden. De verloskundige kwam en begon op haar gemak alle spulletjes uit te stallen. Nu had ik een verloskundige die van wanten wist. Geen gezeik of gezeur. En hoe ik bij mijn eerste nog hoopte dat ik haar compagnon had, hoopte ik nu er erg op dat zij dienst had. Het geluk was met mij. Dapper vroeg ik haar wat ze aan het doen was? ‘Ach, ik leg vast alles neer’ was haar simpele antwoord. ‘Dat gaat echt nog wel ff duren hoor’ antwoordde ik haar.  Maar zij vond dat het maar vast kon liggen en het was toch rustig in bevallingsland. ‘Misschien moet je hem nu maar naar de oppas brengen’ zei ze tegen manlief terwijl ze op mijn zoon wees. Later bekende ze dat hij echt niet 5 minuten later terug had moeten komen of hij had de bevalling van zijn zoon gewoon gemist. Wat een kanjer was dat mens. Zo heerlijk recht door zee.

En nu is het 14 jaar later. Zo snel als zoonlief toen was, zo traag is hij nu af en toe. Maar nu ligt hij zomaar uit zich zelf na zijn verjaardag in bed. Zou het ooit komen? Het inzicht van op tijd naar bed gaan? Het was niks spectaculair vandaag. De familie woont te ver weg en zijn vriendenfeest komt binnenkort. De dag bestond uit school en na school thuis met een paar voor hem belangrijke mensen en wij. Helaas moest hij nog wat mensen missen. De buurtjes bleven gezellig eten, zoonlief bedacht het (afhaal) menu en daarna besloot dat hij daarna languit op de bank tv wilde kijken. Hij is jarig dus hij bepaalt. Tevreden gaat hij naar bed. Als alles en iedereen boven stil is en slaapt, schenk ik een glas wijn in en mijmer terug. Elke verjaardag van een kind weer. Alsof het moet, niet anders kan.

Ze zijn voorbij gevlogen. Alle jaren. ‘In een vloek en een zucht’ zou mijn moeder zeggen maar dat geld niet voor mij want vloeken past niet in mijn lijstje. Trots ben ik op mijn kanjers en niet een beetje ook. Zoals elke moeder denk ik, neem ik aan, hoop ik! Even mijmer ik over de baby tijd. Dan laat ik het varen. Op naar de volgende jaren. Dan mijmer ik vooruit. Ook dat laat ik weer los. Waarschijnlijk gaan de volgende 14 net zoals deze 14 jaren. In een zucht zonder vloek.