Los laten… of opnieuw vast pakken….

Stond vorige week alles in het teken van loslaten …… draait het deze week om het opnieuw vastpakken.  Langzaam pak ik de dingen weer op, dingen die ik los gelaten heb. Nog zoekende waar, wat, wanneer en hoe. Het loslaten en los laten of toch opnieuw vastpakken.
Vandaag had ik een gesprek, een goed gesprek. Ik pak de laatste kleine losse stukjes op die er voor zorgen dat ik mijn opdracht goed kan uitvoeren. Geen verwarringen meer, elkaar aankijken en afspraken maken. Hij geeft mij aanwijzingen wat anders kan, zij vult mij aan, samen pakken we het op. Met een fijn gevoel loop ik een van de meest fantastische panden in de polder uit. Wat een eer om hiervoor te mogen werken.

Vandaag heb ik eindelijk weer afgesproken met haar. Te vaak lieten we de afspraak los, maar nu zijn we er. We praten over haar leven, mijn leven. Haar kinderen, mijn kinderen. Terwijl ik mijn week vertel waarin zoveel gebeurde, voel ik hoe ik de dingen los gelaten heb. Zij luistert. Ze weet hoe dingen gaan. Ze heeft geen oordeel, straalt alleen de rust uit die ik even nodig heb. Dan aan het einde van ons gesprek pak ik langzaam al pratend de draad op.

Vandaag haalde ik hem weer op, mijn zoon. Niet de eerste keer maar deze keer moest ik hem langer loslaten. Hem laten gaan. Met school de grens over, het water over. Toen ik vanaf de parkeerplaats naar school liep, hoorde ik andere moeder tegen elkaar praten. “He gelukkig, ben blij dat ze er weer zijn” en voelde precies hetzelfde. Moe zag ik hem de bus uit komen maar gelijk de herkenning en een zucht “ze is er”. “Ik moet je even vastpakken hoor” zeg ik. Ik heb hem even los gelaten, een stukje meer los gelaten. En pak nu de rest weer vast.

Gisteren zag ik hem weer, mijn neefje. Te weinig zien we elkaar maar moeiteloos pakken we altijd de draad weer op. Er altijd voor elkaar zijn. Los maar op de achtergrond. Toch nog een extra knuffel als hij gaat. Kijk je goed uit. Ik zwaai hem uit. Voor altijd een vast plekje in mijn hart.

En toen had ik die e-mail geschreven. Met pijn in mijn hart vertelde ik dat ik los moest laten. Het kon niet anders, het moest. Tot het berichtje. Het besef dat ik los gelaten had. Een stukje moest ik los laten maar niet alles. Paniek overviel me. Als we elkaar eindelijk zien pak ik vast, vast om nooit meer los te laten. Of kan dat al niet meer? Kun je loslaten en toch vasthouden? Moet je soms loslaten om niet te verliezen. Ik hoop het, want ik wil het niet verliezen. Ik wil dit niet verliezen.

Loslaten, delen echt los laten en delen opnieuw vastpakken om niet meer los te laten, nooit meer los te laten. Nu kan ik er niet meer omheen. Ik moest loslaten maar niet alles. Delen moet ik loslaten en delen moet ik opnieuw oppakken, vastpakken. Mijn verleden, mijn heden, mijn vertrouwen, mijn normen, mijn waarden, mijn ideeën, mijn kinderen, degene die ik zo lief heb en mezelf…….