Trouwen

“Als we in 2020 nog alleen zijn, wil je dan met me trouwen?” vraagt hij ineens. Tweeduizendtwintig, dat is nog 7 jaar. Ik reken uit hoe oud ik dan ben en zeg het hardop. Hij telt er nog eens een paar jaar bij op en kijkt me breed glimlachend aan. “Dus……  wil je dan met me trouwen?” herhaalt hij nog een keer. “Ja” zeg ik plechtig. “Mooi dat is dan afgesproken” antwoord hij.

We zitten op de bank met een glas rode wijn. Nou ja, we liggen meer. Onze schoenen zijn uitgegooid en er prijken grote zachte kussens in mijn rug. Heerlijk onderuit. Ik op de ene bank, hij op de andere. Eigenlijk was ik moe maar op de terugweg ben ik toch maar bij hem gestopt. Even niks, geen gezeur maar ook niet alleen zijn. Even gewoon gezellig kletsen en alle stress van me afzetten. We luisteren muziek en bespreken ons dagelijkse leven met elkaar. We praten over de kinderen, muziek, recepten, sport, werk. Maar ook over onze relaties. Hij is in korte tijd een van mijn beste vrienden geworden. De klik was er meteen. Vorige week stuurde hij een app “we hebben geen verkering, maar ik hou wel van je”. En zo is het precies.

Trouwen zullen we nooit. Dat weten we allebei. “Stofzuig je dan voor mij?” vraagt hij. Ik knik. “En dan moet je ook dweilen….. “ Ik lach en zeg “als jij dan de vuilnisbakken buiten zet”.

De volgende dag lig ik nog in bed en als ik me afvraag hoe ik de nieuwe gordijnen op ga hangen. Ik app hem en vraag: “Wil jij mijn gordijnen ophangen? Dan repareer ik jouw truien”. We hebben een deal. Een paar uur later staat hij behendig in mijn plafond te boren. Samenwerken kunnen we wel. Dat wil zeggen, ik geef braaf aan wat hij me vraagt en loop vooral niet in de weg. Het gaat zo vlekkeloos dat hij opmerkt dat het lijkt alsof we al getrouwd zijn. “Mooi niet” zeg ik “eerst nog verkering. Enne het is nog lang geen 2020.

Dan denk ik aan mijn vriendin. “Even he, heeeel even was ik gelukkig” zei ze toen ze binnen kwam “heel even was ik echt gelukkig”. Ik concludeer dat haar relatie over is en zit gelijk midden in de roos. “Waarom is het toch zo verrekte moeilijk?” vraagt ze me. Ik haal mijn schouders op. “Geen idee” antwoord ik en ik weet het ook werkelijk niet. Het schijnt bij steeds minder mensen vlekkeloos te lopen, zo’n 2^e of 3^e relatie. “Ik dacht echt dat dit een kans zou hebben” ze kijkt voor zich uit. Ik denk aan vorige week toen ik een andere vriendin ging ophalen. “Sorry hoor” zei die terwijl ze naar haar telefoon greep. “Ik doe vandaag aan relatietherapie” lachte ze terwijl ze een bericht intypte. Aan het einde van de middag melde ze dat ze weer bij elkaar waren maar haar gezicht sprak boekdelen. “Voor hoelang…. ?”  was de vraag. Een zakenrelatie van me deed een week daarvoor precies hetzelfde. Een vriend van haar zat midden in een scheiding. Maar dat kwam niet meer goed. “Liefde is als dominostenen” zette mijn zoon op twitter. Je valt op iemand en die valt dan weer op een ander. Ik moest er wel om lachen maar er zeker een kern van waarheid in.  

Gisteren las ik ergens op een dag van mijn 365 dagen flow kalender “Op een dag loopt er iemand je leven in en dan realiseer je je waarom het met iemand anders nooit gewerkt heeft”. Ik vertel de stelling aan mijn vriendin.  Ze lacht. “Zou het?  Zegt ze en kijkt nadenkend. Ik haal mijn schouders op. Dan begint ze te giechelen.  “Ik zie het al helemaal voor me” zegt ze. Op een dag komt de ware mijn leven binnenlopen en zegt: “Zat je al lang te wachten”. “Nee hoor, pas een jaar of 10!”.